1 ay önce annem vefat etti. Babam da yaklaşık 20 senelik kanser mücadelesinde hep annemin yanında oldu. Son zamanlarda da babamın bütün hayatı annemle birlikte mücadele etmekle geçti. Şimdi ise babam evde yalnız kalıyor ve emekli. Babam bildiğimiz düz baba. Pek bir uğraşı yok, arada sırada kahveye gider, televizyon izler vs.
Hayatımızın bu yeni döneminde babama nasıl bir meşgale bulabiliriz? Benzer süreçlerden geçenler var ise yapmamız ve yapmamamız gerekenler konusunda tavsiyelere de açığım.
Teşekkürler
Ya bu belediyelerin sosyal bi şey binaları var hani. Gidiyorsun orada envai çeşit kurs var. Hepsi beleş. Spordan tut hobilere her türlü uğraşın kursu oluyor. Orada hem hobi hem arkadaş ediniyor özellikle emekli kesim.
biraz acik havaya cikarin. mümkünse seyahat etsin. o evdeki hersey anneni hatirlatiyordur, kafayi resetlemesi icin tebdili mekan şart. sehir disinda akrabalariniz varsa ziyaret etsin. sizin imkanınız varsa en azından haftasonlari alin deniz kiyisina daga ormana götürün. kardesler olarak toplasin, bir karadeniz turuna falan gönderin.
kurs işi cok sarmayabilir ama ilgisine göre sosyallesebilecegi cok ortam var belediye kurslarinda orgaizasyonlarinda.
@thewizardofearthsea haklısın anne vefat edeli çok az olmuş ben orayı atlamışım. Bir hobi meşgale aranıyor sandım. Anladim ki henüz toparlama sureci...
Başınız sağolsun bu arada.
Dostum başın sağolsun öncelikle, Allah rahmet eylesin. henüz çok yeniymiş..seyahat, kurs vs. için bence baya erken. Yalnız bırakmayın yeter, gerçi çalışıyorsunuzdur muhtemelen ama en azından akşamları yanınızda dursun bence. 20 yıl mücadele kolay değil, şu an yara sarma dönemi, sizin ona onun size ihtiyacı var gibi sanki.
basit bir iş de bulabilirsiniz aslında. kafasını dağıtır.
başınız sağolsun. allah rahmet eylesin.
babanızın hayatının son 20 yılında odak noktası annenizin hastalığı/iyileşmesiymiş. bu durum sona erdiğinde artık hayat anlamsız/hedefsiz kalır. bu da büyük bir boşluk hissine sebebiyet verir. bu yüzden yeni bir anlam/hedef belirlemek çok faydalı olabilir.bu hobi olur iş olur sivil toplum kuruluşunda gönüllülük olur... önemli olan düzenli olarak uğraşabileceği, hayatında bir alan kaplayacak ve uğraşmaya değer olduğunu düşündüğü bir şey olması.
babanızın kişilik özelliğine göre uygun bir şeyler ayarlanması için yardımcı olabilirsiniz. kolaylıklar diliyorum.
Allah rahmet eylesin. Destek olun. yalnız bırakmamaya çalışın. Diğer arkadaşlarında söylediği gibi kurslara falan katılsın.
Öncelikle başınız sağolsun.
Sen de baban da acınızı ötelemeyin. Kurs gibi uğraşlar için henüz çok erken. Bi kendini toparlasın sonra belki kendi de bulur bi uğraş.
Annemin vefatından bir süre sonra babam kendine göre uğraşlar edinmişti. Bahçede sebze yetiştiriyordu. Ufak bi tekne almıştı kıyın kıyın balık avlıyordu. Hani "emekli olunca yaparım" denilen, hayal ettiğin yaşama kavuşmaktı onunkisi. Ancak galiba onu daha da üzdü bu durum. "Gül yok tadı yok" diyordu. 5 sene sonra o da hastalanıp aramızdan ayrıldı.
(Bu bizim yaşadığımız şeydi, "böyle olur" veya başka bi olumsuz anlamda anlaşılmaz umarım). Bizimkisi bir insanın zor zamanlarında hayata bağlı kalması için uğraşların dışında da şeyler gerekebildiğine bir örnek olabilir.
Benim tavsiyem; babanıza ona ihtiyacınız olduğunu anlatın ara ara. Sözle veya davranışlarınızla.
Zor zamanlarımızda evlatlarımızın bize ihtiyaçlarının olduğunu düşünmekı biz anne babalar için hayat coşkusu, direnme gücü kaynağı oluyor.
İlerleyen zamanlarda uğraş edinme aşamasında onun içinde yanan ateşi bulmasına yardımcı olabilirsiniz. Herkesin ateşi farklı oluyor. Birkaç örnek vereyim. 50 yaş üstü için bu örneklerim :) Bir arkadaşım yünlerle uğraşmayı seviyor. Onu bi oda dolusu yünün içine koy ondan mutlusu olmaz. Değme otelde tatile yollasan, "Hawai tatili mi yün mü " desen "yün" der sanıyorum. Örüp örüp hediye ediyor, ihtiyaçlı olanlara yolluyor. Bir başkası demiryolu aşığı. Kırsalda ara istasyonda trenden iner sonraki treni bekler raylara kulağını koyup trenden raylara yayılan titreşimi dinler. Bir başkası kedi, köpek, kirpi, kuş çevresinde ne kadar canlı varsa bahçesine koyduğu yiyeceklerle hepsini besler. Gelip karınlarını doyurup giderler. Benimki de dikiş mesela. Yolumun üzerinde kumaşçı olacak da ben girmeyeceğim, mümkün değil :)
Ha, her daim bunlarla ilgilenmiyoruz tabii. Hayat normal akışında devam ediyor. Uğraşlar bizler için yaparken büyük mutluluk duyduğumuz şeyler. Hayatın birikimlerinden sıyrılabildiğimiz rehabilite araçlarımız. Bu nedenle herkesin kendi içinde yanan ateşini bulması önemli, aksi taktirde "mış" gibi oluyor, amacına hizmet etmiyor.
Sen ne güzel evlatsın :) Sen kendini de ihmal etme olur mu. Evlatlar hayatlarını güzelleştirdikçe mutlu olur analar babalar.
Bundan sonraki yolunuz tozsuz çamursuz, günlük güneşlik olsun.
En büyük uğraş torun olur. Yok mu?