yakında kafamı koparıcam. her anlamda, ruhen cok ' sıkıştım' .
benzer sikintilarla defalarca karsilasinca artik bir alisma evresi oluyor. o yuzden ben zamana birakiyorum. elimden gelen baska bir sey olmuyor. zaman gercekten bircok seyin ilaci.
Bazen yürüyüş, bazen bir şarkı, bazen gecenin ortasında bir sigara. Genelde yalnızlık ve sessizlik rahatlatıyor beni. Rahatlatıyor demeyelim, sakinleştiriyor.
Asıl rahatlatan ise tüm kaygıları bir kenara bırakıp, sorunlarla ilgili açık açık konuşmak oluyor. Sorunun kaynağı kişiyle olabilir, yakın bir arkadaşla olabilir, bir yabancıyla olabilir. Ben tüm duvarları yıkıp içimde büyüyen sözleri dışarıya attığımda rahatlayabiliyorum tam olarak, en verimlisi bu oluyor.
Paylaşın, paylaştıkça azalacak o sıkışıklık.
Problemleri çözerek. Çözüm yolları arayarak ve iman(bana, yani sana iman) dolu bir arkadaşla.
Alternatif olarak, deniz kıyısında oturmak ya da dışarı çıkmak, şarkı dinlemek, eğlenmek sorunu ertelemek ve çoook düşük bir ihtimalle size farklı bir bakış açısı kazandırmak dışında hiçbir işe yaramaz.
Eğer problemin içinden asla çıkamıyorsanız ya da ertelediğinizde bir şekilde birileri tarafından çözülebilecek birşeyse (iş yönetiminde çok fazla kullanılır bu; ertele ertele ertele yoğunlaş) gidin alternatif sosyal faliyetlerde bulunun. Ya da yalnız kalarak olayı daha da obsesif hale getirin farketmez. Ama en iyi yaklaşım sıradan insanların dost dediği kişilerle bakış açısı ve çözüm yolları aramak ve bulmak.
o sancılarda ortaklaşa aralacağınız şu aksiyon bile; ''bu işin sonu yok aga, olmicek iş. boşver düşünme'' çözümdür.
