gözlerim buram buram yalnızlık kusuyor. bi ateş çemberinde hayvan gibi üşüyorum. nefret doluyum, her şeye öfkeliyim. hayatımda bu kadar itilmiş hissetmedim. hiçbir şey yapasım yok. uyumak istiyorum ama zaten yeterince uyudum. ağlayamamak çok kötü.

hiç mi ümit olmaz hiç mi yok bi ışık?


 

günde 2 tane paxil alıyorum. 1 tanesi bile yeterince ağır değil mi bunun? neye çare oluyor bu sıçtığımın şeyi

isimsiz uye

ben de bir dönem depresyon geçirdiğimde paxil kullanmıştım. ağır gelmemişti ve yan etkisi de yoktu..
herkes dönemsel olarak böyle dönemlerden geçiyor ve geçmeyecekmiş gibi geliyor.
ben evden çıkamıyordum mesela, dışarı baktığımda insanları gördüğümde özenirdim vs.
sonra iyileştim. korkularımı yendim, uçağa bindim... bu tür dönemlerde hobi, kedi, sanat çok yardımcı oluyor...ilgi alanları oluşturmak çok faydalı.. dizi film de kafa dağıtıyor tabii..

omonia

hiçbir şeyden korkmuyorum veya hiçbi şeye özenmiyorum. halim yeterince korkunç. sanki tüm yaşadıklarım bugünde patlamış ve çok gürültülü bir halde saçılıyor gibi. geçmişime sağır olacak gibiyim. hissizleştim. silah doğrultsanız ses çıkaramam

isimsiz uye

Spor yap. İlaç hiç kullanmadığım için bilmiyorum. Git dernek kulüp falan gez üyelik başlat.

EXXE01

belki basit gelebilir ama kısa dönemli olan ve birden fazla şekilde senin için biraz olsun anlamlı veya olumlu olabilecek ulaşılabilir hedefler koysan kendine..ve küçük ödüllendiremeler yapsan. yavaş yavaş hayatını yaşam tarzını değiştirmeye başlayabilirsin bu zaman dilinde..Kısa kısa belki de küçük küçük hedefler planlar ve değişiklikler....birer birer bunları yerine getirdikçe kendini daha iyi hissedebileceğini ve bu süre zarfında bir hedefe ya da planla uğraştığından şu an yaşadığın duygusal boşluktan kurtarabileceğini düşünüyorum.

qazaqwsx
1

mobil görünümden çık