Sizce insanın içinde duran (öküz gibi oturan) ve kolay kolay geçmeyecek bir acı, tebdil-i mekân ile yok olur mu? Ya da şöyle sorayım size: tebdil-i mekânda ferahlık var mıdır yok mudur? Acıyı kendinle götürüyorsan boşa bir uğraş mıdır?
benim deneyimime göre var. ortamı değiştirmek farkediyor. her şeyi toplayıp gitmek değil de bir haftalığına falan başka bir yere gitmek etkili olabilir.
Bence gidilen yere gore degisiyor. Daha once hic gitmedigin ve sevdigin turde bir yere gidersen kesinlikle ferahlik var. Mesela cok bunaldigim bir donemde yillardir merak ettigim bir sehre 4-5 gunlugune gitmistim ve ferahligi birkac ay surdu gercekten.
1) Montaigne'nin denemelerinde tam senin söylediğin gibi bir şeyden bahsediyordu yazar, bir yere giderseniz kafada sizinleyse ne anlamı var falan gibi.
2)"Bizim bir arkadaş" çok ciddi bir travmatik olay sonrasında ailecek evi terk ettiler çünkü o ev de yaşanan olayı anımsatacak çok şey vardı. Bu yönüyle oldukça anlamlı bir karardı.
3)Bu sözü eskiler söyler. Eskilerde belki tıp şuan olduğu kadar iyi değildi ama onlar da insana bir makina gibi yaklaşmazlardı, insanın ruhunu anlamaya daha yakınlardı. Doktorlar genellikle hep zor durumdaki hastalara bu tür bir çözüm önerisi de sunarlardı. Bu öyle 'placebo' denip geçilecek türden bir şey değil. Bu bir gerçeklik. İnsanın kendine karşı hassas olması, kendi ruhuna karşı şefkatli olması gibi.
Çok insan bu sözü söylemiş, söyleye söyleye, duyanlardan, deneyenlerden onay ala ala, kulaktan kulağa bize kadar ulaşabilmiş. Bu öyle kolay bir aktarım değil. İnsanlık mirası desteklemiş bunu.
Kendinizi yer değiştiririsem muhakkak her şey daha iyi olacak diye şartlamayın.
Üzerinde çok düşünmeyin. İmkanlar varsa, kalbinizde çok ağırlaştıysa, bir yapın bakalım. Bir beklentiye girmeden.