öğrenmek istediğim şu, biliyorum herkes sıkıntılı, muhalifler olarak mutsuzuz ama ben neredeyse depresyonda gibiyim. ciddi anlamda kafese kapatılmış hissediyorum kendimi. var mı bu kadar ileri derecede olan?
depresyon seviyesindeyim, aramıza hoş geldin.
Var. Hissediyorum ve yakın arkadaşlarımla da çok sık konuşuyoruz bu konuyu, onlar da aynı şekilde hissediyorlar.
Ben bir de işimi kaybettim (feto meselesi değil, muhaliflere karşı başlayan cadı avının ilk kurbanlarındanım) dolayısıyla pek çok insandan daha da şiddetli ve yoğun hissediyorum bu durumu.
Ya şöyle diyeyim, olur da bir gün olaylar çığırından çıkar ve şiddet olayları (muhaliflere karşı) tüm ülke çapına yayılır, o zamanda herhalde dağa kaçar kamp hayatı yaşarım diye düşünür oldum. Hatta bayağı bir acil kaçış planı yaptım gibi kafamda. Gidince barınağı nasıl yapacağım, elektriği nasıl üreteceğim, suyu nasıl arındırıp kullanacağımı filan tasarladım. Çok rollendim.
@knight
ben bayadır böyleyim ya.
İnsanların neyin var diye sormalarından çok sıkıldım. İntiharı daha sık düşünür oldum.
@kawaye
biraz açar mısın hocam?
ben değilim ama sanırım apolitik bir hıyara dönüştüğümden. ve de tam olarak sizin gibi düşünmüyor olmamdan. ama böyle hisseden insanların olmasına üzülüyorum. böyle hissetmeniz için böyle yapıyor da olabilirler hem, dimi.
Kafes değil de, bir at düşün, etrafında 6 farklı obje var. Boynu, bacaklarının her biri ve kuyruğu hep ayrı ayrı o objelere bağlanmış, her bir uzvu bir başka objeye. O objeler birer kazık da olabilir birer plastik sandalye de. Ama o at hiçbir şekilde hareket edemiyor, kıpırdayamıyor bile. Kendimi o at gibi hissediyorum işte.
Ve evet depresyondayım, ilaç kullanıyorum.
ülkeye döneli 2 ay oldu, her gün aynen böyle geçiyor.
Hayır. Sakal bırakır şalvar giyer araya karışırım. Nazi subayı avlayan Yahudi gibi takılırım işte sonra belki
evet hissediyorum.
fakat insanliktan ve medeniyetten umudumu kaybetmis degiilim.
en sonunda biz kazanacagiz dusuncesi biraz olsun nefes aldiriyor.
ulkenin boka sarmasi oldukca can sikici tamam bunda hemfikiriz ama ulkenin boka sardigini dusunenler, muhalif oldugunu, laik oldugunu soyleyenlerin uzerindeki ogretilmis bencillik daha da kotu hissettiriyor.
ulke kotuye gidiyor "ben" ne yapacagim, suraya kacarim surda yasarim bilmem ne
herkesin uzerinde bir olu topragi
bu ne lan?
hayir abi ne baska ulkesi ne daga cikmasi
hickimse bizi kovamaz demedikce uzerinizdeki bu kafese kapatilmislik hissi gecmeyecek
baska ulkeye de gitseniz yaylaya da tasinsaniz tek basina da yasasaniz eger ulkeniz kotu durumdaysa o kafes hissinden kurtulamazsiniz. nereye giderseniz gidin olmaz yani.
dolayisiyla cabalamak mucadele etmek her zaman icin kacmaktan iyidir.
Olanlara çok üzülüyorum ama bir çeşit inatlaşmaya dönüştü benimkisi. Bunalıma, depresyona girmeyeyim diye düzenli egzersiz yapıyorum, felsefe ve psikoloji kitapları okuyup güzel filmleri takip ediyorum. Evde kedilerim var, çok tatlılar, onlarla kurduğum dünya sanki dışarıdaki dünyayı da hafifletiyor. Elimden geldikçe dışarıdaki kuşları ve kedileri besliyorum, onlar da hiç politikacılara benzemiyorlar, içim rahatlıyor. Sanırım zor olsa da dışarıdaki dünyayı biraz dışlamak, yakın dünyayı güzelleştirmek gerekiyor bizler bu durum için bir şey yapmayı deneyene kadar da bununla idare etmek... Ben bunları yapmasam da kara kara düşünüp depresyona girsem de şu an için bir şeyi değiştiremiyorum zaten. O yüzden yaşanan insanlık dışı gelişmelerin en azından beni hiçbir şey yapamaz hale (depresyon) getirmesine izin vermemeye çalışıyorum. O zaman toptan uyuşmuş olacağız gibi geliyor. Bu hayat sadece şu an yaşanan durumdan ibaret değil, elbet bir gün geçecek diye kendi kendime moral veriyorum.
ohooo aramıza hoşgeldin. Ben ne zamandır oyle hissediyorum. halkın kandırılmadığını bu kadar da cahil olmadığımı anladığımdan beri. kötüler, kadına hayvana bitkiye saygıları yok. safi kötüler. bir insan nasıl bu kadar kötü olur, nasıl vicdanı olmaz onu hala çözemedim orası ayrı.
He bende napıyorum, ülkem insanlarından uzaklaştıkçça hayvanlara daha çok bağlanıyorum. saf iyi hepsi. kafa dağıtmak için alıyorum mamamı barınaklara gidiyorum. dükkanın arka bahçesinde iki tane kedi besliyorum. evde zaten var. falan filan. yalnız değilsin.
Geçen hafta türk telekom gelip dükkanın bağlı olduğu santrali kesmiş. bir sürü adam kimse de "la kardeş napıyorsun" dememiş. geldim sabah bir ton bağırdım. bu sırada bir sürü esnafız herkes telefonla iş yapıyor biri aramıştır zaten dedim ama aramamış kimse telekom arızayı. türk telekom geldi bi ton da onlara saydım. bekliyorum ki biri destek çıksın kadın başıma 15 tane adamın arasında kaldım iş yaptırmaya çalışıyorum ve onlar gelene kadar zararım en az 500 lira falan ki az değil bu piyasada.
kafayı yedim ya, sus dediler bana. yapılanın saçmalığına itiraz etmek yerine sus dediler. korkunçlar insanlar susmaya alışmış. bu sus diyenlerden bitanesi de gerçi yüzüme baka baka kadınlar çalışmasa asgari ücret 3 bin lira olur diyen bi çomar orası ayrı.
Çok uzattım ama anla işte. herkes safii kötü ülkede benim gözümde. akepe ile alakalısı olan herkesi hayatımdan çıkardım. çalıştırdığım elemanlar içinde var bi iki onları da doğru yola getirmeye çalışıyordum vazgeçtim. bana dinsiz falan diyecek oldu biri, he öyleyim benim tanrım hak yemeyi doğru bulmuyor ama senin ki belli ki çok dert etmiyor. tam da o yüzden aynı allaha inanmıyoruz dedim bi daha da kimse o konularda ağzını açmadı bana.
ufak umutlarım vardı üniversitedeyken ama kabul ediyorum halktan kopuk saçma şeylermiş. halkın arasında gerçek anlamıyla karışınca anladım ki ellerine fırsat geçse hepimizi keserler.
ben adama kant, emperyalizm yok efendim sosyoloji den bahsederken adam bana hala e ama köprü diyor. demokrasiden zerre haberleri yok. öküzün dünyası hesabı yaşıyorlar.
Of ne dolmuşum askdjalkjd evet senin kadar ileri derece de birileri var. :D
ben hissetmiyorum bu dediklerini
krem peynir
son zamanlarda hic ML bakis acili bir yorum gormemistim buralarda
al iste bir umut daha
komandante krem peynir
dünyanın çoğunluğu olarak benzer kıyafetler giyiyor, aynı dizileri takip ediyor, aynı film ve kitaplara ulaşıyoruz. fransaya da gitsen alacağın eşya çin malı, kanadaya da gitsen aynı pantolon çeşitleri. sokaklar birbirine benzer, insanlar birbirine benzer, x'ler çok modern evet ama aynı insan işte.
kaçıp gitme planlarımız bile birbirine benzer: sahil kasabası, dağ evi, bahçede domates yetiştirmek, avrupada insan gibi yaşamak ya da dünyayı gezmek. türkiyeden siktir olup gitmek bile moda akımı haline geldi. ya gidiyorsun ya gitmek istiyorsun ya da içinde yaşadığın hayatta kalmak istiyorsun. alternatif olarak sunulan doğu öğretileri, yoga bilmemne bile bir popüler kültür öğesi haline dönüşüp herkesi aynılaştırıyor. her şeyin içinin boşaltıldığı, herkesin aynılaştığı bir çağda yaşıyoruz.
maksimum hayalimiz evrenin sırlarının çözülmesi, uzayda koloni kurmak, teknolojinin çok ilerlemesiyle acayip şeyler olması ya da zamanda yolculuk. hep aynı bok.
1000 yıl önce de aynı muhabbetler vardı, 1000 yıl sonra ne olacağına dair bir fikrim yok ama bir yöntem keşfedilse de bilinci 1000 yıl sonrasına aktarılacak vip insanlardan olmayacağımızdan bizi çok bağlamaz herhalde. sadece ülkede değil yaşamda sıkışıp kalıyoruz. depresyonda değilim hatta mutlu sayılabilirim ama sadece ülkede değil yaşamda bir sıkışmışlık hissi var.
kaç bin yıldır yaptığımız şeyler: birtakım dini inançlar, birtakım politik görüşler, mantıklı bulduğu görüş etrafında buluşan birtakım insanlar, onlardan rahatsızlık duyan ya da duymayan diğer insanlar, uyumak yemek yemek üremek, mutlu olmak ve olmamak, alışveriş yapmak, bir şeyler izlemek-okumak-dinlemek, yapmak, çalışmak, evlenmek çocuk yapmak, zengin olmak ya da fakir olmak, ya da bunları da yapmamak başka şeyler yapmak, belki karanlık tarafı seçip kriminal şeyler yapmak. bütün olayımız bu yani.
ben de hissiyat paylaşayım :) yattığımda hem kendi hayatımı hem de dünyayı düşündüm, gece uyandım twittera göz attım trump'ın seçildiğini görüp tekrar uyudum, sanırım bu yüzden sabah da aklıma howard zinn düştü tekrardan birkaç söyleşisini izledim ve yazısını okudum bu iyi hissettirdi
”Kötü zamanlarda umutlu olmak aptalca romantizm değildir. Bu, insanlık tarihinin sadece
acımasızlığın değil, merhametin, fedakârlığın, cesaretin, nezaketin tarihi olduğu gerçeğine dayanır.
Hayatlarımızı, bu karmaşık tarihte neyi vurgulamayı tercih ettiğimiz belirleyecek. Sadece en kötüyü görürsek, bir şeyler yapma kapasitemizi yok eder. İnsanların göz kamaştırıcı bir şekilde davrandığı dönemleri ve yerleri hatırlarsak ki sayıları hiç de az değildir, bu bize harekete geçme enerjisi, en azından dünyanın dönüş istikametini değiştirme ihtimalini verir.
Ve ne kadar küçük çaplı olursa olsun, eyleme geçersek gelecekteki büyük ütopyayı beklemek zorunda kalmayız. Gelecek şu an var olanların sonsuz devamıdır ve şu an, çevremizdeki bütün bu kötülüklere direnerek, insanların yaşaması gerektiğini düşündüğümüz şekilde yaşamak kendi içinde muhteşem bir zaferdir.”
halen birileri biyerlerde birşeyler yapmaya devam ediyor. kadın hareketleri, ekolojik hareketler, öğrenci hareketleri, lgbti hareketi, işçi hareketleri, aktivistler anaakım medyada görünür olmasa da bu gerçekte olmadıkları anlamına gelmiyor, buralardayız hala ;)
konuşmak bile istemiyorum sonsuz umutsuzluğuma çıkacak hiçbi konuda. o derece işte.
@kawaye
hocam hak veriyorum ve umarım sözlerim yanlış anlaşılmaz ama bir mühendis ile bir işçinin, bir ateist ile bir müslümanın hak arayışının aynı sertlikte olamayacağını düşünüyorum. bir taraf bir çok şey görmüş, önemli ölçüde şeyin farkında ve belli standartlara sahip iken diğer tarafın kaybedecek çok şeyi yok. kısacası evet, bizde aman elimizdekini kaybetmeyelim, aman başımıza bir iş gelmesin, aman bok yoluna gitmeyelim tavrı varken diğer tarafta bu yok. ve gerçekten çok iyi analiz etmişsin, ben de bir şeyler yazarken bile çekinerek yazıyorum. şu an daha fazla mücadele etmesi gerekenin daha az mücadeleci yapıda olması gibi bir çıkmazdayız galiba.