nerede hata yaptigimizi düsünerek.
çok vakit harcayıp bir şey yapmayarak
"hep bana"cılık yaparak, başkalarının hayatının en iyi yargıcı, kendi hayatımızın en iyi avukatı olarak.
turabi gibi konuşarak bir de.
Empati kurmayı unutarak.
Hem kendimizden hem başkalarından çok fazla şey bekliyoruz.
çok şeyde hata yapıyoruz. mesela o an vaktimizi daha değerli geçirebilecekken gelmeyecek şeyi bekliyoruz.
seks. etraflıca bi sevişsek pamuk helva gibi olucaz hepimiz.
Çok fazla tüketerek, stres altında çalışarak, her şey için acele ederek, sabah 5te elimize kahvemizi alıp güneşin doğuşunu izleyemeyerek, elimizden telefonu düşürmeyerek, dedikodu yaparak, sade yaşamak yerine her şeye sahip olmayı isteyerek... Bunlar sadece 1-2 dakikada aklıma gelenler kısacası sade yaşamayı bilmediğimiz için mutlu da olamıyoruz hep daha fazlasını istiyoruz. Kıyafet alıyoruz kıyafetlerimiz sığmıyor dolabımızı büyütüyoruz, dolabımız sığmıyor daha büyük bir ev satın alıyoruz. Sizce de yorulmadık mı?
Disiplinsiz, prensipsiz ve mantiksiz davranarak.
çok fazla hayal kurup beklentileri uçurup olmayınca çakılıyoruz
Bildiğimi sanmıyorum. Çok fikrim var, bir görüşüm vs. Ama günün sonunda sanki içimdeki hayvan en ilkel haliyle "umursamamak" diye fısıldıyor. Yani ne bahaneler bulursam bulayım bunlar ne kadar makul olursa olsun, yaşamın kimi acımasız kuralı ne kadar net olursa olsun, sessizlik olduğunda bu hayvan bölüyor: "bırak ya, kime anlatıyorsun"
Başkalarının kederlerine, yıkımlarına "nasıl olsa benim veya tanıdığımın başına gelmedi" deyip sessiz kalarak, çok hızlı yaşayarak, çok hızlı tüketerek, ona-on beşe bölünüp aslında hiçbir şeye odaklanmayarak, nasırlaşmayı göze alıp yaşadıklarımızın değerlendirmesini yapmaya bile vakit ayırmayarak, sanki anamız bizi bunun için doğurmuş gibi başkalarının bizi istismar etmesine izin vererek...
tembellik. armut piş ağzıma düş...