Sorumluluk altına girmeyi, alışmayı sevmiyorum. Bahanelerim bunlar sanırım. Aslinda problem değil ama insanlar uzun süre sevgilin olmayinca inanmiyor veyahut senin sorunlu olduğunu düşünüyorlar.
Hayat akıyor, zaman geçiyor ama biz hiç aynı kalmıyoruz. Yaş aldıkça yalnızlaşıyoruz ve ihtiyaçlarımız değişiyor. Yalnızlık yaşlandıkça hiç de iyi ve doğru olmayan bir şey, tıpkı sağlığa gençlikten itibaren yatırım yapmak gibi, yaşlılıkta huzurlu olmaya da yatırım yapmak gerekiyor. Ben yalnız yapamayan biriyim, o yüzden evlenmek istiyorum mesela, evlilik ise aşksız olur ama sevgisiz ve saygısız asla olamaz. Bu yüzden uygun kişiyi bekliyorum. İnsanlar bunu söylemeye çalışıyorlardır. Kendini kapatma sonra başını taşlara vurma diyorlardır.
yaş 34 erkek 4 yıldır hayatımda ilişki anlamında kimse olmadı. sadece fiziksel ihtiyaçlar. kimsenin düşüncesi beni bağlamıyor. bir kac kez arkadaslar birileri ile tanistirdilar ama hepsine bir kulp buldum.
herkesin hayatina kimse karisamaz. sen duygusal anlamda guclusun. onlar zayif oldugu icin sana aciyorlar. iliski budalalari heryerde, 5-10 yil sonra onlar evlenip koca gotlu, tek derdi milletin arasini yapmak olan tiplere evrilecekler. cok da saapmamak lazim.
sevgilisizlik garip değil ancak karşı cinsin ilgisini hiç cezbetmeyen biri olmak benim açımdan hoş bir şey değil. kimisi "ben kendi hayatıma bakarım, insanların amk" diyordur saygı duyarım ama ben toplumun bir parçası olarak ara sıra beğenilmek, beni kıl-tüy bulan birinin olmasını isterim işin açığı. sevgilisizlik sebebi olarak da bahane değil de gerçekler var. kendisi hüseyin çimşir iken cristiano ronaldo'yu isteyen biriyim, hayalini kurduğum ideal ilişki ve kadınla benim aramda dağlar kadar fark var. 22 yaşında birisi için fazlasıyla tırt, boş ve renksiz olduğumu düşünüyorum. ilgi çekebilecek herhangi bir özelliğim yok. ara sıra sağolsun zeki olduğumu ya da muhabbetimin iyi olduğunu söyleyenler çıkıyo ama bunlar kısa süreli bi ilgiye neden oluyo en fazla. bencilim. fazla çıkarcıyım. her şeyi fazlasıyla diplomatik ve fayda temelli düşünüyorum. tahammülsüzüm, sabırsızım. rasyonel düşünme konusunda ciddi sıkıntım var. karşı cinsle ilişki konusunda hem çocukluk hem ergenlik kaynaklı sıkıntılar var. yani şükür öyle hastalıklı, problemli biri sayılmam ama benim için bazı şeyler kötü gitti, istemediğim şeyler yaşadım, haliyle genç bir erkek için fazla pasif kalıyorum o durumlarda, karşı taraf "eeeh seninle mi uğraşçam" diyo. hatta benden hoşlanıp evine davet eden bi kız, DİRENE DİRENE KAZANACAĞIZ deyip sevişme isteğini reddettiğimde "seni ikna edene kadar kendim 0'dan adam yetiştiririm, daha kolay olur" demişti.
özetle uzun vadede birlikte yaşanabilecek, yakında yörede istenebilecek biri değilim. arkadaş ortamında tanıyan biri "aa ne hoş çocukmuş" der belki ama ötesi gelmez yani, başta bi ilgilenme ve hoşlanma durumu oluyo, sonrası tırt. kendi yaşam kalitemi arttırmak adına kusurlu bulduğum bazı noktaları düzeltmeye çalışıyorum ama genel olarak kişiliğim az çok belli, bu konuda yapabileceğim bi şey yok açıkçası. böyle seveni de bulamıyorum, o yüzden,
giphy.com
Arkadaşlar arasında sevgilisi olanlar, birileriyle olmamak için iyi bahane. Tipler, kavgalar, kıskançlıklar gibi saçma sapan şeyleri çekmek için can atamıyorum üzgünüm. Hem bunları yapmamayı hem de başka özellikler ile birlikte dışarı görünüşü ekleyince ortada aday kalmıyor pek. Hani okumaya devam ediyor olsam çevrede insan bol ama 28 yaşındayım.
Bir de boynumun üzerinde ince bir iple sallanan evliliğin korkusu var. Şu an nişanlanan ve evlenen arkadaşlarımda ya pişmanlık ya da klasik bir "bu kadar zamandır birlikteyiz, ya evlenecektik ya da ayrilacaktık. Zaten aileler işin içine girdiği andan itibaren Sen istesen de istemesen de konu evliliğe gidiyor" cevabı var.
31 yaşındayım.
son 2-3 seneye kadar hayatımın her döneminde mutlaka biri öyle ya da böyle olmuştur hayatımda.
sonra bana bir durgunluk geldi.
ama özellikle bu yıl kendimi iyice kızağa çektim/izole ettim.
bu dönemde çok fazla şey aynı anda oluyor hayatımda.
kimseye ayıracak zamanım yok.
pek ayırmak da istemiyorum galiba, yani kafa dinlemek istiyorum biraz.
şartlar izin verdiğince kendi kendimeyim.
bir yandan da beni olduğum gibi anlayan/tanıyan/bilen/aynı dili konuştuğum biri şimdi hayatımda olsun isterdim.
gelecekse ya da bir şekilde karşıma çıkacaksa, o da zaten doğru zamanda/yerde beni bulur, bunu biliyorum.
onu bekliyorum.
yani bir şey kaçırdığımı düşünmüyorum.
kimsenin ne dediği de umurumda değil.
bence senin de olmamalı.
"iste bu" diyebilecegim kimse cikmiyor karsima. kolay etkilenen kolay seven biri degilim. kriterlerim arsa degmiyor ama bi kriter var ki ben tam anlamiyorum nedir. hicbir seye bakmiyor da icimden sicak biseylerin akmasi gerekiyor, onu da kimse kolay kolay yapamiyor bilmiyorum. sanirim ben zurnayim.
çirkinim, salağım, öküzüm, evden dışarı çıkmıyom dolayısı ile manita durumu elizabeth, düşünüyorum da bende memnunum aslında, bazen ulan bi manita olsa şuraya giderdik falan desem de aslında yapmazdım dolayısı ile galiba memnunum ben böyle.
bunun kompleksleştirecek bir tarafı yok. olsun ya da olmasın demeye de gerek yok. sevgiyle alakası var. seversen sevilirsen sevgilin olur. budur yani.
Güzel kızları anlamıyorum, güzel olmayanları anlamamazlıktan geliyorum. Sonuç: Hakediyorum bu durumu.
Düzenli ilişki beni bozuyor.
yalnız değilsin 35 yaşındayim bekarım bi çok kisi ile tanışıyorum süreçte ya bir buluşuyoruz ya iki sonra ya karşı cins veya ben bi kulp takıyoruz birbirimize. yalnız yaşıyorum kims3nin kahrını çekemem bu saatten sonra. 7 yıllık ilişkim bittiğinden beri ciddi manada iliskim olmadı 5 yıldır. ama nerden baksan 20 hatunla flortlesmisimdir sanirim. aile baskısı artik umursamadığım bi konu. arkadaş dersen pek yok zaten 2 3 tan3 var onlarda tanıyor beni artık. arada bi iliskilere ozenmiyor değilim ama kisa surede geçiyor bu durum. akli başında ne istediğini bilen mantıklı biriini bulursam evliliğe hayir demiyorum. özellikle 3 yasinda yegenimden sonra evlilik eskisi kadar karmaşık gelmiyor bana ama şimdilik birak evliligi ciddi bi ilişki bile uzak görünüyor.
Bahanem yok. Çünkü bahanemin olması için, bu durumun benim tercihim olması gerekirdi.
Sevgilisizlik "sebebi"m: Güzel olmamak. Bu yüzden de beğenilmemek ve haliyle tercih edilmemek.
İnsanların sana "böyle olmaz bi sevgilin olsun" demelerinin sebebi, sevgilisizleri eksik ve işe yaramaz bulmaları. Çünkü kendileri sevgilisizken öyleymiş.
~ la bu ekim ayının duyurusuymuş ya höefss -_-