Evet burda kendimi tam olarak açmam ve şeffaf olmam gerekiyor...
Zamanında herkes kızla konuşan, eğlenebilen ve gayet iyi iletişim kurabilen bir insandım. Bu iyi iletişimi sohbet etme yeteneği olarak değerlendiriyorum. Aslında yeryüzündeki en gereksiz adamlarda erkeklerde bulunabilecek bir özellik ama bir süre sonra bende bir şeyler değişmeye başladı. Ne güzel çevremde birçok kız arkadaş ve rahat rahat konuşabildiğim bir ortam varken bir kızla ilişkim başladı. Bu ilişki iki yıl sürdü. İlişki başladığında ben yine iletişim kurmaya devam ediyorum konuşuyorum canım cicim vs. havada uçuşuyor, tabi benim kız durur mu?.. Baskılar başladı. Zamanla iletişim kesildi. Kızlar silindi veya konuşulmadı. Hayatımda sadece o kalana kadar devam etti. Ama ne yazık ki kızımız hastadır hatta ve hatta fanı olduğu erkek şarkıcının sevgilisini kıskanmaktadır. Bu benim sosyal ortamlarda kendimden yaşça büyük kadınlarla selamlaşmak babında öpüşmeyi, yine sosyal ortam ve etkinliklerde arabasına bindiğim kadınları ve eve gelen misafirlerle öpüşmemi kıskanacak boyuta geldi. Eğer yerde bir kedi görürsem ve onu fazlaca seversem kıskanıyordu vs. Ben bir süre sonra bunun hastalık olduğunu ve bunun tedavi edilmesi gerektiğini söyledim. Ben bu çabamda devam ediyorken bizzat kendimde psikolojik destek oluyorken bende bir hastalık başladı...
Evet bulaşıcı demek ki bu. Bendeki biraz farklı. O beni kısıtladıkça benim doğal dengelerim bozuldu. Tıpkı dünyanın bozulan ekolojisi gibi benden onu hükmüne girmeye başladıkça içimden gelerek doğal bir şekilde selamlaştığım arkadaşlık ettiğim kız arkadaşlar bir bir azaldı ve benim içimden artık onlara karşı bir şey gelmiyordu. Ama elbette geliyordu sadece artık ifade edemiyordum ve konuşamıyordum. Bilinçaltıma bir şekilde korku şeysi ekilmiş. Bu korku yüzünden ben bütün kızlardan uzaklaştım ama bir yandan da bundan rahatsız olarak tekrar yakınlaşmaya çalışıyordum ama ne mümkün. Eski yeteneğimi tamamiyle kaybetmiştim ve bir kızla görüşünce iki kelimeyi bir araya getirip muhabbet edemiyorum. Etsem de bu muhabbet çok ruhsuz ve aşırı derecede ciddi oluyor tabiri caizse duygumu katamıyordum. Ondan geçen sene ayrıldım bu sebeplerden ötürü çünkü cidden mutsuzdum. Geçen bir yıl boyunca kendimi inceleyip bundan nasıl çıkarım diye çalışmaya başladım kendi üstümde. Tekrar duygularımı ifade etmek üzerine, rahat olmak ve korkacak bireyin olmadığı üzerine gitmeye başladım. Ben sevgiliden ayrılınca her şey düzeliyor sanıyordum.. Sanıyordum ki tekrar birden eski hayatıma döneceğim. Ne mümkün çok çalışmam gerekti. Şuan geldiğim nokta ise şu;
İyi bir üniversitede iyi pozisyonlarda, bağlantılarda okuyorum. Sosyal bağlantılarım epey geniş bende bu fırsatları değerlendirmeye çalışıyorum. Şuan ise kızları gözümde çok büyüttüğümü daha doğrusu doğallıktan çıkarıp meta haline getirdiğimi fark etmiştim bundan aylar önce kurtuldum. Şuan ise kafamda kaybetme psikolojisi var. İşte kilit nokta burası... Şuan yine kendimden büyük kadınlarla veya kızlarla gayet iyi anlaşıyorum... Yaşıtımdaki kızlar eğer benim fiziksel olarak hoşlanmayacağım bir tipte olursa veya ona karşı hiçbir şey hissetmem mümkün değilse doğalım... Ama velev ki hoşlandım, sevdim onla düzgün konuşamıyorum, çok kasıyorum...
Aslında bu psikolojik olay karşısında kendi doğallığımı yansıtabildiğim insanlardan oluşan bir çevrem oldu. Benden 10 15 yaşlarından büyük kadınlar veya yaşıtım ama hoşlanmamın mümkün olmadığı fiziksel özellikte olan kızlar. (Çirkin demiyorum çünkü öyle bir şey yok. Herkesin tarzı farklıdır. Yüz/fizik olarak çok güzel bulduğum ama bilmem ne sebepten hoşlanamadığım kızlar oluyor)
Bu denklemden nasıl kurtulabilirim sorum bu ? :/
Zamanında herkes kızla konuşan, eğlenebilen ve gayet iyi iletişim kurabilen bir insandım. Bu iyi iletişimi sohbet etme yeteneği olarak değerlendiriyorum. Aslında yeryüzündeki en gereksiz adamlarda erkeklerde bulunabilecek bir özellik ama bir süre sonra bende bir şeyler değişmeye başladı. Ne güzel çevremde birçok kız arkadaş ve rahat rahat konuşabildiğim bir ortam varken bir kızla ilişkim başladı. Bu ilişki iki yıl sürdü. İlişki başladığında ben yine iletişim kurmaya devam ediyorum konuşuyorum canım cicim vs. havada uçuşuyor, tabi benim kız durur mu?.. Baskılar başladı. Zamanla iletişim kesildi. Kızlar silindi veya konuşulmadı. Hayatımda sadece o kalana kadar devam etti. Ama ne yazık ki kızımız hastadır hatta ve hatta fanı olduğu erkek şarkıcının sevgilisini kıskanmaktadır. Bu benim sosyal ortamlarda kendimden yaşça büyük kadınlarla selamlaşmak babında öpüşmeyi, yine sosyal ortam ve etkinliklerde arabasına bindiğim kadınları ve eve gelen misafirlerle öpüşmemi kıskanacak boyuta geldi. Eğer yerde bir kedi görürsem ve onu fazlaca seversem kıskanıyordu vs. Ben bir süre sonra bunun hastalık olduğunu ve bunun tedavi edilmesi gerektiğini söyledim. Ben bu çabamda devam ediyorken bizzat kendimde psikolojik destek oluyorken bende bir hastalık başladı...
Evet bulaşıcı demek ki bu. Bendeki biraz farklı. O beni kısıtladıkça benim doğal dengelerim bozuldu. Tıpkı dünyanın bozulan ekolojisi gibi benden onu hükmüne girmeye başladıkça içimden gelerek doğal bir şekilde selamlaştığım arkadaşlık ettiğim kız arkadaşlar bir bir azaldı ve benim içimden artık onlara karşı bir şey gelmiyordu. Ama elbette geliyordu sadece artık ifade edemiyordum ve konuşamıyordum. Bilinçaltıma bir şekilde korku şeysi ekilmiş. Bu korku yüzünden ben bütün kızlardan uzaklaştım ama bir yandan da bundan rahatsız olarak tekrar yakınlaşmaya çalışıyordum ama ne mümkün. Eski yeteneğimi tamamiyle kaybetmiştim ve bir kızla görüşünce iki kelimeyi bir araya getirip muhabbet edemiyorum. Etsem de bu muhabbet çok ruhsuz ve aşırı derecede ciddi oluyor tabiri caizse duygumu katamıyordum. Ondan geçen sene ayrıldım bu sebeplerden ötürü çünkü cidden mutsuzdum. Geçen bir yıl boyunca kendimi inceleyip bundan nasıl çıkarım diye çalışmaya başladım kendi üstümde. Tekrar duygularımı ifade etmek üzerine, rahat olmak ve korkacak bireyin olmadığı üzerine gitmeye başladım. Ben sevgiliden ayrılınca her şey düzeliyor sanıyordum.. Sanıyordum ki tekrar birden eski hayatıma döneceğim. Ne mümkün çok çalışmam gerekti. Şuan geldiğim nokta ise şu;
İyi bir üniversitede iyi pozisyonlarda, bağlantılarda okuyorum. Sosyal bağlantılarım epey geniş bende bu fırsatları değerlendirmeye çalışıyorum. Şuan ise kızları gözümde çok büyüttüğümü daha doğrusu doğallıktan çıkarıp meta haline getirdiğimi fark etmiştim bundan aylar önce kurtuldum. Şuan ise kafamda kaybetme psikolojisi var. İşte kilit nokta burası... Şuan yine kendimden büyük kadınlarla veya kızlarla gayet iyi anlaşıyorum... Yaşıtımdaki kızlar eğer benim fiziksel olarak hoşlanmayacağım bir tipte olursa veya ona karşı hiçbir şey hissetmem mümkün değilse doğalım... Ama velev ki hoşlandım, sevdim onla düzgün konuşamıyorum, çok kasıyorum...
Aslında bu psikolojik olay karşısında kendi doğallığımı yansıtabildiğim insanlardan oluşan bir çevrem oldu. Benden 10 15 yaşlarından büyük kadınlar veya yaşıtım ama hoşlanmamın mümkün olmadığı fiziksel özellikte olan kızlar. (Çirkin demiyorum çünkü öyle bir şey yok. Herkesin tarzı farklıdır. Yüz/fizik olarak çok güzel bulduğum ama bilmem ne sebepten hoşlanamadığım kızlar oluyor)
Bu denklemden nasıl kurtulabilirim sorum bu ? :/
O kadınla görüşüp görüşmediğini bilmiyorum fakat görüşüyorsan derhal sonlandırmalısın. Kendisinin psikolojik problemleri var ve nitekim seni de çukuruna sürüklemiş. Sen de elinden geleni yapmaya devam et ve gerekirse profesyonel bir yardım al. Normal olarak nitelendirdiğin haline dönmenin çok uzun zaman almayacağını düşünüyorum. Bir daha da çevrende bu tip insanlar barındırma.
fragile lady
1