neyse aradık bulduk. 3 kere kucakladım, sakinleştirdim. arabaya atıcam oraya kadar gitsek yeter ama 2 metre kalıyo saldırıyo, dayanamadım, her yerim çizildi. kaç saat aradık son kaçtığı yeri bulamadık.
eldeki verilerimiz,
veteriner bizim eve çok yakın. yürüyerek 10 dk
evde duran bir sevimli bir kedi değil, uysal ama ağır abi, komşunun köpeğine saldırmıştı. marmariste oturuyoruz, sitede gezer yemek yemeye eve gelir, uyur gider.
annem daha önce nineme bırakmış kediyi, bize söylememiş bunu. eve 20 dk falan uzak yürüyerek. 1 ay sonra oradan evi bulup gelmiş. annem avutmak için söylüyor sanmıştım ama doğruymuş.
gelir mi bu kedi ya her gün yürüyüp arıyoruz ama 2 hafta oldu. amcam da kurban kokusu geçsin evi bulur o diyor ama..
Gelmez de o civardan pek uzaklaşacağını sanmıyorum.
Daha önce geldiğine göre hem yolu biliyor hem de evi yuvası olarak benimsemiş. Muhtemelen hem aşıdan hem de kafasına estiği gibi gezmeye alışık olduğundan kafese sokulmaktan dolayı gerildi, size de kızdı.
Ben yine de ne kadar kızarsa kızsın (biri yakalayıp zaptetmediği yahut başına bir şey gelmediği sürece) eninde sonunda yuvasına döneceğinden yana kullanıyorum oyumu.
Bizim hayvanat da site içerisinde gezdirirken kaçtı. 1 hafta sonra bulduk. Bütün çevre civarlara fotoğraf as, bütün apartmanların bodrumlarına bak, zemin kat balkon altlarına bak, kapısı açık olan apartmanların merdiven altlarına bak, ev kedisi olduğu için bir yere pusup kalmıştır.
Bizim geri zekalı evi kendi buldu ama gidip bodrum kat merdiveninin altına pusmus, annem apartmana girerken bir koku duymuş, bildiğin hayvanı çişinin kokusundan tanıdı kadın. Seslenmiş "oğlum pascal" diye "iyuvvv" diye bir ses gelmiş, bir inmiş bodrum kata, bizimki direkt omzuna atlamış annemin.
Eve geldiğinde salya sümük ağladı herkes. Ümidi kesme ama 1-2km çapında bütün muhiti tara.