Kasım 2015 gibi ücretli öğretmenliğe başladım, bi ay çalıştım. Çok iyi geldi. Dedim o zaman öğretmenlik yapayım. Bi sürü formasyon başvurusu yaptım, birine kayboldum. Bu ay bitiyor. O esnada da kpss'ye hazırlanmaya başladım. Ilk sınavların sonuçları iyi. Kpss olmazsa diye yüksek lisans başvuruları da yaptım. Çok büyük ihtimalle Marmara'ya basliycam önümüzdeki dönem. Oabt'den çok umutlu değilim ama yine de atanma şansım var.
Peki ben bu kadar şeyi niye yaptım? Ayrı bi hayatım olsun, kendi ayaklarımın üzerinde durayım diye. Yoksa sabah uyandığımda yataktan kalkacak takatim yok. Kendime inancım, gelecekten beklentim falan hiçbir şey yok. Sadece daha huzurlu bi hayat istiyorum. Bunca zaman işlerin kendiliğinden yoluna girmesini bekledim, her şey için bekledim. Hiçbir şey olmadı. Şimdi de kendimi oradan oraya atıyorum. Çok para kazanmak istemiyorum, evlenmesem, çevremde kimse olmasa da olur. Ama bu evde yaşamak istemiyorum. Yani bi sene daha böyle yaşarsam kendimi oldurecegimi biliyorum. Yetişkin dünyasına adım atmam gerek artık.
Sadede geleyim; bugün üniversiteye önlüyor dilekçesi verdim. Eve geldim, annem oraya nasıl gideceksin dedi. Evet bana karşı tutumları bu şekil: Ben hala lise son sınıfım bu evde. Bi iki geveledim sonra oralarda bi ev bulur, yerleşirim dedim. Daha önce konuştuk bu mevzuyu defalarca, onlarla birlikte yaşamak istemediğimi biliyor. Suratını asti yine. Nasıl yapıcan, kirayı nasıl odiycen, evin masrafı ikiye bölünecek bilmemne. Sonunda da olmadı biz de senle tasiniriz dedi. Ben de zaptetemedim kendimi, "Nereye geliyorsunuz benle ya, ben sizle yaşamak istemediğim için ayrı eve çıkıyorum" dedim. "Tamam kızım, sen bilirsin" dedi de bi mahzunlasti yani. Içim sıkıldı. Niye bu kadar zora sokuyorlar bu işi? Kaç yaşında insanım. Her şey üç kat zor oluyor böyle davrandiklari için. Tavrım ne olmalı?
Teşekkürler.
sorun tam anlamıyla senin kişisel özgürlüğün ve kararların çerçevesinde olduğu için bu konuda taviz vermeden kararlı şekilde davranmak seni kurtuluşa götürecek temel yol.
kurtulduktan sonra annene bolca hediye alarak işi kurtarırsın sıkma canını.
ayrı eve çıkınca masraflarını ailen mi karşılacak? eğer öyle ise kaç yaşında insanım deme lüksün yok pek.
Çok doğal bir refleks bu damdanakan kardeş. Benim ailem de öyle. Geç bile kalmışsın ayrılmakta. Hızla uzaman ya da evlenmen lazım.
Ailem karsilamayacak masraflarimi tabii ki.
Ama benim onlara maddi manevi büyük borcum var.
tamamen yanlış diyemeyiz ama bütün bunları neden yaptım dediğin noktada aslında kendi hayatını kurabilmek adına çok da bir şey yapmış görünmüyorsun. ama şimdi umut var. belki atanacaksın belki yüksek lisansa kabul edileceksin.umarım olur. ama henüz maddi bağımsızlığını kesin olarak elde etmeden çok net ve kırıcı konuşma bence. yani ben olsam yalnız yaşama olayını sınavı kazanıp, atanıp artık her ne ise o zaman açarım. şu an durup durup evden ayrılıcam sizinle yaşamak istemiyorum deyip ortamı germenin anlamı yok.
Annene tutumun yanlis ama annen de klasik turk annesi saniyorum, o yuzden bu hale gelmissin. O yuzden yanlis olsa da tutumunun boyle olmasi dogal. Bu is anca bir ise girsen ve hayatini duzene soksan cozulur. 30 yasinda ve kendini bulamamislik, kaybolmusluk hissi vs bunlar buhran... Cozumu de o bir ise bakar. Gececek diyip ugrasmaya devam et, cunku gececek ve sonra mesafeli ama sevgi dolu bir iliskiniz olacak eminim. Kolay mi 30 yil yuzyuze bakmak :)
öğretmen maaşıyla tek başına zor, ama bir arkadaşla filan çıkacaksan ite kaka olur. bence annen de ilk etapta bu düşünceyle bu kız tek başına ne yapacak, nasıl yapacak bizim de yardım etmemiz gerekir diye düşünmüş, çok da iyi toparlayamadan heyecanla senin yanlış yorumlayabileceğin şekilde söylemiştir.
sen neden zora soktuklarını düşünüyorsun? 30 yaşındasın, istediğini yaparsın. bu olaylar böyle. aile her zamanki gibi aile olma kozunu oynuyor, çünkü ya tutarsa. merak etme yuvadan gitsen de hep açık bir kapın oluyor. anne manipülasyonu diye bir şey var, komikli şakalı davran, aş onu aş. kalk yanağından öp. sen de kızıp tavır alırsan bu olaylar büyür, gerektiği kadar ciddiye almayı ve hatta gerektiği zaman ciddiye almayı öğreneceksin.
dostum.
eve cikmak maceraya atlamak demek.
ama calisman lazım.
ogretmenlikte cok bos vakit oldugu icin sıkılıyorsun.
az para = az is
gir ozel sektore bak nasıl yogun calisicaksin.
seni anca o paklar.
Valla şu an bi para kazanamiyorum. Onun dışında elimden geleni yaptım. Zamanı geldiğinde hadi bana eyvallah dediğimde şok olmasınlar, neyi neden yaptığımı bilsinler istiyorum. Durup durup söylemiyorum zaten. Çok ustelerlerse söylüyorum yoksa benim de gerilim çekecek halim yok.
İnsanın ailesine maddi-manevi borcu olmaz. Seni senin talebin üzerine mi ürettiler? Kendini suçlu hissedeceksen tek suçun biraz geç kalmış olmak ama bu çok önemli değil. Pencereden kafanı çıkar; şöyle bir etrafa bak: yetişkin insanların ailesi ile beraber yaşamadığından dolayı pişman olduğu, kyk borcu öder gibi aileye borç ödediği bir dünya var mı sence?
dirayetli ol, zor olacak ama olacak. asla vazgeçme, hem ruh sağlığın hem kişisel gelişimin için çok önemli...
sen oradan ayrılmadan rahat etmeyeceksin. güzel de bir yola girmişsin, yani gelecekle ilgili hoş düşüncelerin ve planların var. yoksa da, olabilir. "şimdi ne yapacağım ben" diye sormanı gerektirecek bir pozisyonda değilsin. önünde alternatiflerin, para kazanmanı sağlayabilecek ve icra edebileceğin bir iş var vesaire. bence imkânın olduğunda pılını pırtını topla, helalleş, kendi hayatını kur. ölüm yok ya ucunda, arada yine görüşürsün ailenle. yani neredeyse herkes belli bir yaştan sonra anasının babasının yanından ayrılıyor sonuçta, anennler de alışacaktır bir noktadan sonra.
yalnız ben kendi adıma konuşayım yalnız yaşamayı pek sevmiyorum. yani rahatlığı, sakinliği falan çok güzel de insan anne yemeğini, kardeşle akşam maç izlemeyi falan özlüyor. "aile saadeti" bambaşka bi şey, hele ki benim gibi tembel ve sorumsuz biriysen müthiş oluyo. tek yaşadığında bissürü masraf olacak bi de o var. ama ben altından kalkarım, istediğim şey bu diyosan yardır git ya 30 yaşındasın, kimseye hiçbir şey için hesap vermek zorunda değilsin. git ne istiyorsan onu yap. sen anneni falan çok takıyon bence. durum can sıkıcı evet ama sen de ekstra takılıyosun.
kadın zora sokmamış ki her annenin yapacağı duygu sömürüsünü yapmış. öncesini bilemiyorum ama bu zora sokmak değil. tavrın aynı olsun işte, ben 30 yaşına geldim kendim yaşayacağım diyeceksin olacak bitecek, biraz kendin de abartıyor olabilir misin :') kendi paranı kazandığın sürece yürü git çık evden :')
Yaranamazsın ne yapsan. Evlenip çocuk doğur, seçtikleri bi damat ile tabiki, anca o zaman rahatlar onlar. Çok takılmamak lazım. Yolun yarısına gelmişsin zaten. Kilo da var, tansiyon şeker derken 20 yıl ömrün kalmış :) sıkma canını sen kararlı olduktan sonra he derler mecbur. İşini hallet, paranı kazan sonra çık eve. Bide sana sevgili lazım ya, durum kötü.
anneler yapar öyle. bir de yazının sonuna kadar yüzde yüz sana hak veriyodum ama kadın olduğunu okuyunca annene de ister istemez hak verdim. şu ülkede kız annesi/babası olmak cidden çok zor olmalı, ister istemez temkinli yaklaşıyor senin tek başına eve çıkmana. istersen 40 yaşına gel, hala onların çocuğusun sonuçta.
ama bence sakın pes etme. hele zor bir süreçten geçip işi bu seviyeye getirmişken kararından vazgeçme. o evden ayrıl ve kendi evini kur. erkek olduğum ve çok da uzağa gitmediğim halde annem de bana benzer tavır koymuştu. gitmeyeyim diye elinden geleni yapmıştı ama aradan yıllar geçti, şu an aramız gayet iyi. klasik anne işte. seninkine has bir durum değil. hassas bir psikolojinin olduğunu bildiği için ekstra kaygılanıyor olabilir.
bu arada bir ev arkadaşıyla eve çıkmayı ya da ev arkadaşı arayan birinin yanına taşınmayı da düşünebilirsin. hem yalnız yaşamayacağın için annenin içi rahatlar (belki ev arkadaşınla anneni tanıştırırsın hatta), hem de maddi olarak daha yumuşak bir geçiş yapmış olursun.
işe girmenizin - y.lisans yapmanızın en önemli motivasyonu ana babadan ayrılmak şeklinde algılandıysa ona üzülüyorlardır. aslında sağlık yerinde olduktan sonra uzaktan çok daha iyi her şey. eşle dostla konuşacak daha çok konu demek en başta. başka ülkede / şehirde / muhitte bi kapıları olması aile için de iyidir.
bak benim annem-babam bana güvenir -aslan kızım diye sevilen kızım ben. yani bu tek başına bişeyler yapmak, ev geçindirmek, para kazanmak , gerekirse taşı sıkıp suyunu çıkarmak mevzularında. 33 yaşındayım ve 14 yaşından beri 5 kuruşunu görmedim kimsenin. 19 yıl olmuş dile kolay.. bu sırada hastalık da atlattım ölümden de döndüm, defalarca da taşındım defalarca ev iş ülke de değiştirdim. bin türlü nane.
ama ben en son evi ayıracam dediğimde de evde bin tane sıkıntı oldu. (14 yaşından sonra ilk kez 28 yaşında kısa bir süre ailemle kaldım sonra tekrar ayrılırken oldu bu sıkıntı)
Düşün yani. Bu memlekette belki karşıyakalı (veya o ruhta) anne-babalar hariç "oo kızım tabi sen yetişkinsin, git kendi düzenini kur" diyecek anne-baba yok. YOK. 3 harf bak idrak etmek kolay olmalı.
Boşver sen kendi düzenini kur annen-baban seni atacak satacak değil. sen kendine odaklan bir an evvel elle tutulur birşeyler yap. Ki zaten 30 yaşındasın kusura bakma ama geç kalmış durumdasın, annene kaç yaşında insanım deme lüksün yok. Annen sana güvense memlekete güvenemez ki henüz sana güvenemiyor kadın.O güveni kazan, kendini ispatla bunları sonra konuşalım.
Bana niye yukleniyonuz? Bin defa söyledim zaten 30 yaşındayım, parazit gibi yasiyom diye. Biliyoz, geç kaldık. Keyfimden ya da değil, tamam geç kaldım. Ne kadar gaddarsiniz dhhfxvb
gaddar değiliz
senin 5 yaşında çocuğun olsa ve yaramazlık yaptığını bilsen rahat rahat parka salar mısın?
salamazsın.
Tamam da o kadar da ölmedik yani. Valla bana "Aney beni cern e kabul ettiler, ben gidiyom" desem yine aynı refleksle karşılaşıcam. Anlatmak istediğim, içime dert olan nokta bu. O kadar da fasa fiso bi insan değilim yani. CV m dolu yani. Ama ailemle yaşıyorum. :/
kendi adıma
bende de CV sağlam ve üstelik uzak bir yerde de değilim aileme :) yine de sıkıntı yaşadım, refleks olarak var bu. Olmayan aile sayılıdır.
bu tepkiyi atom parçalasan da zaten alcaktın evet, sen bir de üstüne daha fazla tepki almayı olağanlaştıracak şeyler yaşamışsın.
bunlar düzelmez şeyler değil, işini düzenini hallettikten sonra unutulur gider.
Bu ülkenin tipik aile profili bu, böyleyken ya ama bana destek olsalardı, böyle işler daha zorlaşıyor demekte kendince haklısın ama bu aile profilini 3 günde değiştirmek ne senin ne benim elimde. Bu mücadeleyi ömrümce vermiş bir insan olarak ben bile yıldım kökten değişmiyor ancak sen güçlü olursan kabulleniliyor.
Destek mesajları atanları bilemiycem ben hep aynı şeyleri söylüyorum :P
ekşide de gördüğüm şöyle bir şey var; işte aile sana bakmak zorunda, aileye minnet mi olur, karışamazlar sana, yetişkinsin bla bla bla sonra bakıyorsun adam 30 yaşında annesinden harçlık alıyor. Kusura kalmasın kimse de -kendi dünyanı kuramadığın için-annenin evinde oturuyorsan yetişkinim bana kimse karışamaz gibi bir dünya yok.
Orası öyle. 18'inden sonrası için sorumluluk sana ait. Anne- baba da insan. Benim annem elli kusur yaşında tuvalet temizleyerek asgari ücrete tamah ederek yaşayan bi kadın. Bana ne, dogurmasalarmis, diyemiyorsun. Görüyorsun bunları. Gerçi ben artık görmek de istemiyorum. Bi yerlerde benim için de bi mutluluk ihtimali vardır belki. Ama bu evde yok, onu biliyorum. Dünyanın en yumuşak yüzlü, iyi niyetli, evcimen insanıyım ama olmuyor yani anne babayla. Otuz sene kimse kimseyle dip dibe yaşamasın zaten. Para kazansam, bi hayrim olsa da birbirimizden, ortak dertlerimizinden, iç içe geçmiş bi hayat sürmekten yıldik.
Bu tür sıkıntılar yaşanıyor, anneleri de anlıyorum. Ama ilk direnmeyi aşarsanız sonrası onlar için de iyi olur; "bana gezmeye gelirsiniz" dersiniz, onlara da bir gezme kapısı olur, siz bazen onlara uğrarsınız, şahane olur. Onları tamamen bırakmayacağınıza ikna edin ve en azından bir süre de mecburen öyle yapın.
bu işlerde para kimdeyse o konusur. ana baba parasi ile özgür kızcılık olmaz.
en deger verdıgın ınsan tek basına ev tutmak ıstıyor, tabıı kı sen ıstemezsın, tabıı kı mahsunlasırsın.
ayrıca kusura bakma ama parasını onlardan alacaksan o trıbı atmaya hakkında yok.
baslarda yasadıklarını ıse surda sorsan 5 kısıden 3 u yasamıstır, yasıyoruz maalesef. kendımızı oldurmeyı dusunmek yerıne savasıyoruz, once bır sılkelen, sonra it gibi calısıcam ulan diye basla herhangı bır yerlerde calısmaya, kiranı odemeye hayatını kurmaya