Hiç oldu mu bu duygu size? Ankaradan çok çok daha güzel bir yere taşındığınızda ya da uzak kaldığınızda bütün çilesine, eksilerine belki de insanına rağmen Ankarayı ne biliyim özel, özlenir bir yer olarak hissettiniz mi?
Yoksa Ankara hep Ankara başkent değil boşkent iyi ki kurtuldum mu diyorsunuz?
Sanki bir farklı Ankara ya :)
ne zaman uzak kalsam deli gibi özlüyorum.
evet,
olursa geri taşınacağım gibi, 9 senedir ankara dışında yaşıyorum, aslen ankaralıyım
genel olarak tamam mordor gibi karanlık fln ama, iyidir bana göre.
istanbulda ise özlememek gibi bir şansı yok.
özlüyorum yeri başka
Ankara'dan taşınalı 1 sene oldu, şehir olarak hiç özlemedim. Ankara'da doğdum büyüdüm, orada okudum. Yani ortalama bir çeyrek ömürü orada geçirdim ona rağmen şehri özlemedim. Özlediğim tek şey var onu da açıklayayım hemen:
Ankara popülasyonu yani yerlisi ''genelde'' İç Anadolu kültürüne hakim, bazen yobaz diye tabir edilen insanlardan oluşuyor. Buna rağmen İstanbul'a nazaran orada kendinizi daha güvende hissedebilirsiniz. Özlediğim tek şey belki de bu, metroda size bir şey soran olursa ya da sokakta bir vukuat olursa filan insanlar direkt koşar, yardım eder, kavgayı ayırır. Ne olursa olsun daha samimi bir popülasyon vardır. İstanbul insanı buradaki suç oranına kendisini adapte ederek, daha acımasız,soğuk ve gamsız hale gelmiş. Buradakiler daha samimiyetsiz ve çıkarcı; ancak dediğim gibi bunu garipsemiyorum. Burada sokakta yanımda duran, tanımadığım hiçbir insana güvenmem, ama oradakilere güvenirim.
benim ankara'ya kanım bir türlü ısınmadı. ankara'da çalışıyorum ama her fırsatta memlekete (eskişehir) kaçıyorum. misal şu anda da ankara'dan uzak olduğum için bir hayli mutluyum. nedense bir türlü yıldızımız barışmadı ankara ile.
istanbul'u deli gibi özlüyorum ama. burnumda tütüyor bazen.
Askerligimi yaptigim ankarayi ozluyorum diyebilirim. Az da olsa.
valla özlemiyorum desem yalan olur.
İçindeyken sıkıcı gelse de en ufak ayrılıkta gerçekten özleniyor. Değişik bir havası var ankaranın. Bence yaşayanlar anladı, kelimelerle ifade etmek zor biraz.
Cok ozluyorum, her semtini, demetevleri bile ozledigim oluyor. Resimlerine bakiyorum bol bol.
Ankarayi degil yasadigim guzel zamanlari ozluyorum.
Nerede değilsem orayı özluyorum. Ama ankarayi daha bi başka özlüyorum. Böyle nasıl desem kendimi bulduğum kendi mi dinlediğim, sesimi duyduğum bi şehir. Yarı angaralı hissediyorum zaten.
Toplasan üç gün durdum Ankara'da, iki kere gittim. Yine de seviyorum, özlüyorum. Sakinlesiyorum Ankara'da.
Dogma buyume Ankaraliyim. Zerre özlemiyorum. Finlandiya'da yasiyorum yillardir.
25 yaşına kadar Ankara'daydim, 4 senedirde Izmir'de. İzmir'de çok iyi şartlarda çalışmama rağmen 10 gün önce istifa edip Ankara'ya görece olarak daha kötü şartlarda çalışmak için döndüm, iyiki dönmüşüm. Benim için zor bir tercihti ama şu an mutluyum resmen. Istanbul'a giden arkadaşlarimda ya döndü ya da dönmek için çabalıyor.
Üniversite okumak icin gittim. 5.5 sene yaşadim. Her saniyesinden nefret etmisimdir. Ankara'da depresyona girdigimi İstanbul'a gelince fark ettim.
Bunda icinde bulundugum arkadaş gruplarinin beş para etmeyen insanlardan oluşmasinin katkisi da olabilir.