İş yerinde yine bi sıkıntı var kesin derim. Yani işle ilgili.
Evdeyken işten aranıyorsam yine ne var aq, bu brni neden arıyor şimdi diye kaygılanıyorum bi an. Çünkü genelde hayırlı bi iş için aramazlar. Kesin sıkıntı vardır.
Bazen ev telefonu çok heyecanlı çalıyor, o zaman düşünüyorum. Uzun süren araştırmalarıma göre kesin bir şey olacak korkusu paranoya belirtisi. Eğer böyle bir hastalığınız olduğunu düşünüyorsanız doktora gidiniz.
Kötü haber gelebilecek biri var ve ne zaman onun ismini görsem kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Özellikle arama rutininin dışında aradığı zamanlarda. Onun dışında pek olmuyor.
bilmediğim bir numaraysa ve beklemediğim bir zamanda tanıdığım biri arayınca evet yaşıyorum.
saat 22'den sonra gelen aramalardan genelde kötü haber gelecek diye korkarım.
Şirket hattim çaldığında öyle hissediyorum. Iphone nerde çalsa gerilirim o yüzden. Kendi telefonum sanıyorum ilk saniye .
çok erken ya da geç saatte biri ararsa korkarım, telefon sessizdeyken gelen birden çok cevapsız arama görürsem de korkarım. mesela babam 3-4 kez ardarda aramışsa götüm tutuşarak geri ararım "bişey mi oldu acaba" diye.
Çaldığı saate göre değişiyor. İsyerine sabah geldiğimde eşim ararsa panikliyorum mesela. Geç saatte annem babam ararsada aynı şekilde.
melodini değiştir. genelde melodiden olur bu. ayrıca kötü haber beklentisinde olan genelde o kötü habere ulaşır.
saat 22-23'ten sonra ailemden gelen telefonu duyunca kalp atışlarım iki katına çıkıyor. onlar uyumadığımı bilmenin rahatlığıyla arıyorlar ama hiç alışamadım.
işle ilgili de 2 kişi var onlar aradığında 'kesin iş patladı' diye açıyorum, halbuki genellikle iş patlamamış oluyor.
gelen aramalar konusunda biraz karamsarım galiba.
nerdeyse her çaldığında kim ararsa arasın mutlaka bir gerginlik yaşıyorum. sürekli sessizde kullanıyorum genellikle. telefon sesinden hoşlanmıyorum.
Hayir. Hic oyle olmuyor. Telefonla en son ne zaman kotu haber aldim hatirlamiyorum.
Ama isyerinde masamdaki telefon caldiginda "yine birisi sacma sapan bir sey icin ariyor ve beni telefonda bos bos oyalayacak" diyorum. O yuzden isyerindeki telefonun sesine karsi siddetli antipatim var:) Isyerinde sabit telefonun calmasindan asiri derecede nefret ediyorum. Neredeyse bir cagri merkezi kadar cok caliyor telefonum. Bu yuzden bircok kez "yerinde yok" falan dedirtiyorum, yalanmatik oldum:) Adam mail atiyor, "mail attim" demek icin telefon aciyor. 8 saatlik mesainin en az 2 saati telefonda cope gidiyor. Hele de telefonda lafi geveleyip 30 saniyede anlatilacak seyi 5dk'ya uzatanlari vurasim geliyor. "Hayat kisa lan biraz hizli ol" diyesim geliyor.
Icimi doktum:)
işte 4:30dan sonra gelen telefonlarda hissederdim biraz öyle, ama evhamdan ziyade keyifsizlik.
özel hayatımda hiç hissetmem. ama gece 2de filan arasalar korkarım sanırım.
ama bu hep varsa bkz: anksiyete bozukluğu
Hiç yaşamıyorum. Önceden böyle bir durum başıma gelmiş olsa herhalde yaşardım, ama gelmedi. Eğer sen ya da tanıdığın böyle bir durum sık yaşıyorsa ve bu soruyu bu durumun normal olup olmadığını anlamak için soruyorsan yanıtım normal olmadığı yönünde olur. Ya bir şeyin travması vardır, ya kaygı bozukluğu, ya başka bir şey... İlla ki içsel bir sıkıntı vardır.
Kicukken vardi bu bende. Obsesif kompulsif olmama yormustum. Sonra gecti.
Aranmayı hiç sevmiyorum, ne zaman telefon çalsa içim sıkılıyor "ne var amk" hissi bastırıyor. Kötü haber, ölüm haberi korkusundan ziyade, "yine ne var ne istiyorsunuz bu kadar acil de arıyorsunuz, mesaj atın sizin telefonunuzu açmak zorunda mıyım ben!?" diye düşünüyorum.
Her telefon çalışında yaşıyorum bu gerginliği.
(bkz: telefonofobi)
Telefonu yalnızca anneme açarım. Bir de benim telefonum hiç sesli olarak çalmaz. Yıllardan beri sessizdedir.