Yani yoğun bir öfke hissettiğinizde bunu ya muhattabiniza aktararak ya da kimsenin canını yakmayacak şekilde eyleme dökerek (tabak, çanak kırmak, elindeki eşyayı duvara fırlatmak gibi) mi duygunun üzerimizdeki olumsuz etkisini sınırlarız yoksa telkin, nefes egzersizi vs ile geçmesini bekleyerek mi? Freud'a gore öfkeyi göstermek, bi şekilde ifade etmek gerekiyormuş, son trendse "Sakin olun, ona kadar sayın. Pişman olacağınız bi şey yapmayın" minvalinde.
Siz ne dusunuyorsunuz?
Ofkeyi gostermek bence daha faydalidir. Yani uygulamada bunu yapamiyorum ama bir sekilde bana daha dogru geliyor. Cunku o kisiye karsi, icinde soylemek istedigin seyleri soylemis oluyorsun. Yani icinde kalmiyor o soyleyeceklerin. Hatta belki de cevap aliyorsun vs.
öfkeyi kontrollü yansıtmak. o öfkeyi düzgün cümlelerle de yansıtabilirsin, fiziksel şiddetle de. önce kontrolü ele alacak, sonra yansıtacaksın. yoksa içini kemirir durur. ya da ani duygularla naptım ben dersin.
öfkeyle kalkan zararla oturur sözünü benimsemiş biri olarak sakin olup pişman olacağım bir şey söylememeyi tercih ediyorum.
çünkü gerçekten öfke ve kızgınlık anında çok kırıcı olabiliriz. en iyisi sakinleşene kadar beklemek ve sakinleştiğimizde de hala aynı şeyleri söylemek istiyorsak o zaman söylemek gerek.
istediğin kadar dindir, eninde sonunda patlıyor.
Ben yansıtmıyorum. Yoğun bir şekilde öfkelendiğim zaman bir şekilde o ortamdan kaçıyorum. Susuyorum, kalkıp gidiyorum ama o durumdan bir şekilde uzaklaşıyorum. Daha sonra yüzleşsem bile hiç tam anlamıyla dışa vurmuyorum. Ağzımdan çıkacak şeyleri kontrol edememekten çekiniyorum sinirlenince. Normalde rahat konuşan birisiyim, insanlar benim söylediğim şeylere kolay kolay alınmaz ama biliyorum ki hassaslıktan en uzak insan da olsa karşımdaki, onu gerçekten kıracak şeyler çıkacak ağzımdan. Daha önce yaşadığım şeylerden gelen bu bilinç beni ortamdan uzaklaşmaya itiyor.
Kafam gerçekten çalışmaya başladığından beri bu tarzda yaşıyorum hayatımı ve benim tavsiyem kesinlikle dışa vurulması. Ben bu yola girdiğimden beri sadece sinirimi değil olumlu olmayan hiçbir hissimi paylaşmıyorum insanlarla. Biliyorum benim gibi sinirlenince susan çok insan var ama gün geliyor sindirmesi kolay olmayan bir şey yaşıyorsun, gerçekten çok yıpratıyor insanı ya.
Ortaokuldayken ben bir arkadaş osurmuştu, biz de gülmüştük. Çocuk demişti ki "içinde kanser olacağına götünde konser olsun". Bu da galiba öyle bir şey işte.
Valla ben tabak çanak da kırsam boş bi yerde bağırsam da öfkem geçmezdi. Karşındaki anlamalı ona öfkelendiğini.
Sakin kalmak iyi ama ahmak insanlar bunu zayıflık olarak algılıyor.
"sustuklarin büyür icinde"ye inaniyorum. ama öfkelendigimde duygusal olabildigim icin sakinlesmeyi bekliyorum ki cümlelerimi falan dogru secebileyim. keske öfkelendigim anda kontrollü bir sekilde karsimdaki sözlerle dövebilsem. her zaman olmuyor maalesef. ama o öfkenin ortadan kaldirilmasi gerekiyor. yine de bagirip cagirmadan öfke hafifleyince tepki vermek daha dogru geliyor.