böyle güzel yemek yapıp güzel sunan kadına karşı acayip bir şevkat, ilgi, acıma ile karışık hayranlık gibi bir şeyler hissediyorum lan ben. Böyle sevinçten ağlayıp sarılasım geliyor.
yıllardır böyle.
sizde de böyle mi sevgili hemcinslerim?
bir de neden oluyor acaba bu?
anneyle özdeşleştirdiğiniz duygulardır onlar muhtemelen. güzel yemek yapanları annenizle özdeşleştiriyorsunuzdur belki.
Eski usül kadın-erkek rolleri yumurtadan çıkmadı, normaldir.
kadın kısmısı olarak karışmayayım dedim ama chris rock'ın bir stand up şovundan kısa bir bölüm var bu konuya değindiği, "i like older women" diye yütüpte çıkar, çoğ komikli.
tabii ki. +10.000 puandır. bu devirde çay demleyebilen kadın bile çok az. benim erkek halimle yapamadığım şey yok.
+999 katılmamak elde değil. ben birilerine bişeyler hazırlarken muazzam zevk alıyorum. yiyecek hazırlarken yaşadığım mutluluk paha biçilemez.
neden oluyor sorusu, bana biraz derin bir soruymuş gibi geldi.
psikiyatriden felan anlamak gerekiyor sanki biraz cevaplayabilmek için.
ha, bana oluyor mu böyle şeyler? pek olmuyor. yani, bizde yemekleri genelde kız arkadaşım yapıyor ve bazen gerçekten harikalar yaratıyor.
böylesi durumlarda övgünün dozajını kaçırdığım oluyor tabi. arada "yıkama , yağlamayı kessen diyorum" gibisinden paylandığım olmadı değil hani.
tabi yemekten sonra bulaşıkların alayı bende.
cık. hiç yok.
annem çok güzel yemek yapar. gerçekten lezzetlidir. (bunu sonradan Freud'a bağlamayın diye yazdım.)
ilk sevgilim ilk yıllarımızda hiç yemek yapamazdı. son senede dolmaya falan başlamıştı ve gerçekten lezzetli yapıyordu yemekleri. ona bakışımda bir değişiklik olmadı.
son sevgilim benim için Türk yemekleri öğrenmişti. Ayrıldığımız gün portakallı kereviz yapmıştı hatta. ki tanıdığım en güzel yemek yapan insanlardan birisiydi kendisi; ancak maalesef Türk mutfağına dair yemek yapmıyordu. Zamanla onu da öğrendi. Anneme falan tarif sorup ingilizceye çevirip kıza anlatıyordum. her neyse, sonuç olarak onda da bakışımda bir farklılık olmadı.
cevap: yapsa da yapmasa da aynı. zaten dışarıda yemeyi tercih ediyorum her zaman.
her insan yemek yapabilir. dolayısıyla yok.
Yemek yapmayı, sunmayı seviyorum. Böyle şekilli falan. Yemek yapan kadın için öyle bir duygu beslemedim.
Ama bulaşık öyle mi? Yemekten sonra o baygınlığa rağmen bulaşığı yıkayan, mutfağı toplayan kadına sarılırım. Mutfaktan bir de elinde kahvelerle dönüyorsa işte o zaman sarılmakla kalmam, ağlarım.
Temizlik için de öyle, geri kalan her şeyi yaparım, toz alsın yeter. İşte onun yanaklarını sıkarım, boynunu öperim.
Çamaşır ayır, yıka, kurut, katla, dolaplara yerleştir, bunları yaparım. Ama ütü? Ütü yapan kadın! İşte ona sarılırım, saçını koklarım. Öhümm, ne diyoduk.
Yok, olayı yemek olan hatunlar hep "teyze" gelmiştir bana. Yaşı önemli değil.
anneyle ozdeslestirme, bence de...
cok da iyi birsey degil, bu halde.