Devamlı karşılaştığınız ama tanımadığınız insanlarla selamlaşıyor musunuz?
Benim 3 yıldır Trumanshow misali her gün aynı saatte aynı yerde karşılaştığım, karşılıklı geçtiğimiz, yan yana trafik lambası filan beklediğimiz insanlar var. Ben yapamıyorum :/ Aslında yapmamanın kabalık olduğunu düşünüyorum ama yine de yapamıyorum. Yanlış anlaşılırsa diye korktuğum için sanırım.
Sizde durumlar nasıl? Sizce bu insanlarla göz göze gelindiğinde günaydınlaşılmalı mı?
sosyal anksiyete var hafif, yapamıyorum. o derece ki, iş yerinde adını bilip 3-5 kere konuştuğum insanlara bile veremiyorum. bugün verdim ama 3 kişiye, hoşuma da gitti açıkçası, mutlu hissettim.
Göz göze gelirsem gülerek ve kafa eğerek selam veriyorum, yanlarından geçersem günaydın diyorum. Geçen gün soğuktan titrerken kafasını çevirdi biri, "Uvvv, kış geldi" deyip titremeye devam ettim. Daha da geçen gün birkaç dakika geç çıkmıştım evden, servise yetişeyim diye koştum. O sırada da servis gelmiş, oradan biri de beni koşarken görmüş, servisi durdurmuş "Geliyor, geliyor" diye. Bizim servisten koyu muhabbete girenler de var, onu yapamadım daha hiç.
Ben de biraz içgüdü gibi bu. Hani, yakınlarında biri hapşırır da "Çok yaşa" demezsen kendini bir garip hissedersin ya; bende de böyle şeyleri yapmayınca içimde kalıyor. Onlara söylemezsem, kendi kendime günaydınlaşıyorum.
Ekleme/Cevap: Serviste ben de aynı şeyi yapıyorum da, sabahları inerken binerken muhabbet oluyor. Kalanında millet uyuyor zaten ya da "Oradan gitmedin, buradan gittin. Onun evinin üç milimetre yakınından geçerken, benim evimden yedi milimetre uzaklaştın" kavgası oluyor.
@aychovsky, bizim servisteki insanların büyük bir bölümü benim o serviste olduğumu bile bilmiyor olabilir, haha :D En arkada devamlı kulaklıkla oturup uyuyan ergen gibiyim.
bundan 8-10 sene kadar evvel, MSN ve forumların hüküm sürdüğü kaotik düzende şu tip akla zarar fotoğraflar vardı pandispanya, bilmem hatırlar mısın,
(edit: linki veremedim bi türlü. avatar boyutunda "resim mesim yok sonra aşık oluyonuz" yazıyordu)
bu sebepten ötürü, sen zaten selam verme. çok güzel ya da çok yakışıklı olmayanlar versin. burası TÜRKÜYE kardeş ne bekliyon. sen selam verme evet, yanlış da anlarlar, aşık da olurlar.........
soruya cevaben, ben o gün çok nemrut ve "insanların amk" havasında değil isem, veriyorum. bakıyorum şöyle, göz göze geldiğimiz an hafiften gülümseyip başımla selamlıyorum. normalde bu tip küçük ılıklıkları abartan, "güneşin doğuşu bile bir tanrıdır aslında..." deyip çiçek koklayan insanların naifliğini sevmiyorum ama tanımadığın insana selam vermek ve karşılığında şaşırıp onun da gülümsemesi, güne başlarken gerçekten inanılmaz güzel bir şey. hele ki günümüz toplumunda.
sürekli karşılaştığın insanlar bunu kesinlikle yadırgamaz. kendileri ne kadar öküz olursa olsun, bunun "garip" bir şey olmadığını bileceklerdir. o an kah heyecanlarından, kah öküzlüklerinden geri dönüş yapmasalar bile, "hmmm kaşar iş atıyo ;) ;)" demezler.
ama diyorum ya sen yine de selam verme. enişte bey okumuyo inşallah buraları. gerçi problem değil, bu ara canım dayak yemek istiyo. adres verirse kapışırız...
Sabah işe gitmeden köpeğimi gezdirirken bizim sokakta hep aynı insanlarla karşılaşıyoruz, selamlaşıyoruz.
Gülümsüyorum ve kafamı eğiyorum ben de. Güzel şeyler paylaştıkça daha da güzelleşiyor. Bu kadar çekingen olmayın yahu.
akşamları fenerbahçe bostancı arası sahilde uzun mesafe koşuyorum. neredeyse her koştuğumda gördüğüm 3-5 kişiyle artık selamlaşıyoruz. benim hızıma yetişebilseler bi gün beraber de koşarız :)
Evet selam genellikle başımla selam veriyorum. Bazen de hiç tanımadığım bir insan bir iş yapıyorsa kolay gelsin deyip, yürümeye devam ediyorum.
hiç tanımadığım bi amca var her sabah hayırlı sabahlar kızım der servis beklerken en nefret ettiğim şeydir iyi yerine hayırlı sözünü kullanmak bir tek o adama sizede hayırlı sabahlar deyip gülüyorum :) tanımıyorum ama 1 yıldır her sabah görür selamlaşırım bi kaç kişi var öyle tanışmadığım halde görünce selam verdiğim saçma belki ama yapıyorum evet insanlara kolay gelsin falan derim noluyosa :D
selamlaşıyorum, çöpleri süpürenler, bizim apartmanda ki çocuğun inmesini bekleyen servis hosteslerine falanda mutlaka kolay gelsin diyorum.
yalnız yanlış anlaşılma dediğiniz için bir anımı paylaşmadan geçemeyeceğim; seksenlerin ikinci yarısı, biz almanya'dan küçük bir iç anadolu şehrine ilk döndüğümüzde, ablamla otobüse inip binerken şöförlere günaydın diyormuşuz alışkanlıktan. mahalle karakolunun komiseri gelmişti eve, kızlar neden herkese günaydın diyor, yanlış anlaşılıyor, lütfen uyarın, mahalleli rahatsız diye :).
@Phoebe, hahahaha benzer bir şeyden bahsediyorum aslında. Lokasyon olarak kurtarılmış bir bölgedeyim diyebilirim ama yine de "güldü, verecek" zannedilmesinden korkuyorum. Böyle olmayı da kendime yakıştıramadığım için ideallerimle toplum gerçekleri arasında iki arada bi deredeyim.
selamlaşmıyorum. sosyal fobimsi +1
orta nokta bulmak en iyisi, asla o mahallenin istediği/beklediği bir insan olmadım, bir tık aşağı çektim davranışlarımı, ortamına göre davranmaya başladım ordan çıkana kadar.
çok samimiyet algılamayacakları bir ses tonu ve yüz ifadesi ile verin selamınızı geçin, yanlış algılayanında kendi sorunu, bu kadar çekimser davrandıkça alışamıyorlar böyle şeylere. bazen üstüne gitmek lazım bu durumların. üzmeyin kendinizi :).
Sozlukte baslik vardi herkese merhaba kampanyasi diye
Hep selam verdim. Sanirim selam verilesi bi yuzum de var bana da selam veriyorlar yolda falan. Ya gerci benim yuz hafizam bombok oldugundan yolda default gulumseme seklinde gidiyorum ondan da olabilir hahahahah
Evet.
+ mahalleye girdiğimde cam silerken gördüğüm teyzeden tut, temizlik işçisine, kağıt toplayan kardeşlere, kedileri mamalayanlara, herhangi bişeyle uğraşanlara "günaydın" derim "kolay gelsin derim". Şaşırıp seviniyor insanlar. Çok seviyorum o hissi.
Bu arada öyle kuşlar ağaçlar ne güzel diye dolaşan pozitif bir tip değilim aksine nemrut bile sayılırım.
selamlaşıyorum. aynı yerde yaşadığım ya da çalıştığım insanlarla asansörde, otobüste, vapurda falan karşılaştıkça sohbet etmeye de başladık. kimi zaman insanın canı konuşmak istemiyor gayet doğal olarak, böyle zamanlarda bazen ben, bazen de karşı taraf profesyonel biçimde "görmemiş gibi" yapıyor :) ama genelde iletişim kuruluyor bir şekilde.
günaydınlaşmalı, selam vermeli ama ben de yapamıyorum. bazen yapıyorum, cevap veriyorlar ama bazen cevap vermiyorlar. cevap verseler bile bana yarım ağızla verilmiş bir cevap gibi geliyor bana. onun için özellikle üzerinde durduğum bir konu olmuyor bu.
fakat yurt dışında yapıyorum, çünkü orada herkes selamlaşıyor günaydınlaşıyor. çok da güzel oluyor. mutlu hissediyorum o zaman.
Mahallede birkaç tane yaşlı amca var birbirimizi pek tanımıyoruz ama ne zaman karşılaşsak, sanırım sakalımdan dolayı, selamun aleyküm diyorlar bana. Ben de ayıp olmasın diye aleyküm selam diyorum. Üstelik ateistim. Böyle böyle çaktırmadan bonus sevap biriktiriyorum galiba.
sima olarak tanıdığım insanlara duruma göre ya başımla selam veririm ya da gülümserim. şartlar müsaitse günaydın, iyi akşamlar derim. sohbet açan olursa da konuşurum. :)
hatta bu sabah karşılaştığım bir amcayı anlatayım;
otobüse bindim, tanımadığım 70'li yaşlarda, kasketli, yelekli standart bir amcanın yanına oturdum. oturur oturmaz "hayırlı cumalar" dedi, elimi sıkmak istedi. sıktım, "hayırlı cumalar" dedim oturdum. direk "ben de simit satmaya gidiyorum, artık 10-20 ne kadar kazanırsam" dedi, "hayırlı işler olsun amca" dedim, teşekkür etti. 5-6 dakikalık bir yolculuktan sonra inerken "hakkını helal et, hadi kolay gelsin" dedi indi amca.
yani demem o ki çekinmeyin konuşmaktan. bırak konuşmayı, amcaya sarılasım geldi benim :)
@orient blue: tek seferlik karşılaşmalarda hele de öyle tontiş insanlara karşı ben de çok sıcağım. Lafını bölmeyeyim, ayıp olmasın diye otobüsten inemeyip yolumu yarım saat uzatıp geri döndüğümü de bilirim hahaha :D Ama bu insanlarla haftanın 5 günü karşılaşıyoruz diye bi kere selamlaşmaya başlarsak her gün selamlaşmamız gerekir. Bu şekilde en az 5 kişiyle de karşılaştığım için kestiremiyorum hamlemin doğru olup olmayacağını :D
Hiç tanımadığım kişi olunca ben de çekiniyorum. Hatta, bunu ülke dışında fark ettim. Karşıdan biri gelince ilk tepkim refleks gibi göz kaçırmak olmuş. Sonra da kendime kızdım çok "Ayıp ayıp, insan karşındaki. Azıcık insan ol" deyip alıştırdım kendimi ama hala yolda yürürken karşıdan gelenlerle çok selamlaştığımı söyleyemem. Ama durakta her gün bekleyen insanların komşudan, servistekinden, iş yerinden bir farkı kalmıyor. Her gün gördüğün kişi artık. Markette, orada burada görsen tanırsın. O zaman normal normal konuşuyorum.
bazen. insanlar hemen ahbap oluyor benle, o yuzden cekiniyorum biraz.
Kadınlarda güldü verecek fobisini oluşturmayı başarmış toplumun ben... İnsan gülmeye de çekiniyo yuh lan. Ben de ne cool ne karizma kız diye hayran olup tanıştıktan sonra içinden dümdüz insan çıkanların olayı ne diyodum, bu olabilirmiş.
Ben konuşuyorum ama kimisi cevap vermiyor kıl oluyorum. Kadiyer kız erkeğim diye gözüme bakmıyor fazla konuşmamaya çalışıyor. Medeni semtlerde iyi insan kılığına giriyorum. Taş devri semtlerinde fred çakmaktaş oluyorum. Böylece dengeli ve adil bir mutluluk oranı yakalamış oluyorum.
Ben bir zaman sonra yuz ifadesiyle ya da kafa sallayarak selamlasmaya basliyorum ister istemez. Karsi taraf buz gibiyse yapmiyorum ama. Bazisi mahkeme duvari oluyor.
Turkiye'de kadin erkege yaparsa yanlis anlasiliyor ama. Kisir dongu iste bilirsin.
nedense insanların çok konuşulası bulduğu bir yüzüm, tek anlık dahi olsa ben konuşmasam da karşımdakiler muhakkak konuşuyor. süreklilik durumu olsa neler çıkacak kim bilir. kendi adıma öyle birine uzun süreli denk gelirsem gülümseyip başımla selam veririm, o kadarı da yeterli oluyor zaten.
Ben yaparım da, senin kadın olarak yapman sakat durumlara sebep olabilir bizim coğrafyada. Muhite de bağlı tabi.
Bir de gecen gun hic tanimadigim biri "naber canim yaa" diye ustume yurudu. İnsanlar cok sicak kanli:))
erkeklere:
milletle selamlasmak istiyorsaniz cok sakal birakin, yuzde yuz calisiyor. sac uzun olmayacak ama.
bir ara sacim kisa sacim kadar da uzun sakalim vardi, vapurda yolda millet selamun aleykum cekiyordu :D
hatun kişiler için durum daha farklı muhtemelen, ama bir erkek olarak benim şimdiye kadar pek fazla selamlaşmama nedenlerim şunlar oldu; öncelikle çok rastlantısal karşılaşmalar olmaları. tanımadığın etmediğin insanlar, her gün denk gelme ihtimalin varsa yapışabiliyorlar. bir de kendi içine dönük bi halde kalma ihtiyacın varsa, özellikle içinde bir sürü dert, kafanda odaklanmak istediğin sorunların olduğu zamanlar muhabbet çok sıkıcı geliyor. bir de seni azıcık sevdilerse gerekli gereksiz herşeylerini anlatma moduna girip kafanı iyice ütülüyorlar. yani böyle şeyler de başıma çok geldiğinden, tamamen kapatma halinde oldum kendimi çoğu zaman. bir de müzik olayı var zaten, çok daha cazip geliyor muhabbet vs.den, kulaklığı taktığın an da direk kopuyorsun zaten dışardan. ama iyi hissettiğim dönemler çok değişiyor olay, bazen ben bile şaşırıyorum. çok kendiliğinden oluyor o zaman da selamlaşmalar zaten.
Ben selamlaşıyorum, hatta bazılarıyla epeyce muhabbet de ediyorum. Seviyorum yeni insanlarla tanışmayı.
Dengesiz bir sosyofobim var. Bazen yapıyorum bazen yapamıyorum. Yapmıyorum da değil istesem de olmuyor.
O an nasıl denk gelirse çekingenliğim :/