iyilik yaparak.
af edilecek bir adam degilim. etmiyorum, kıvranıyorum.
Hatalarımızla, sevaplarımızla, günahlarımızla insanız. Yaptığından pişman olduysan,hatanı anladıysan, tekrarlamıyorsan kendini affetme zamanın gelmiştir.
öncelikle hatayı hep kendimde ararım ama başkalarını nasıl affediyorsam, insandır hata yapar olsun diye, kendimi de öyle affetmeye çalışırım. başkalarını hemen her zaman affederim ama kendimi affettiğim hiç olmamıştır.
insan en kolay kendini affeder genellemesine katılmıyorum bir kere.
bencil olmayan bir insan kendini affetmekte güçlük çekebilir, ya da ince düşünceli olan biri, zayıf karakterde olan biri, özgüveni eksik biri bla bla.
en kötüsü de gereğinden fazla vicdan yapan biri, gereğinden fazla karşısındaki insanı, hayatındaki kişileri düşünen, onlara gereğinden fazla duyduğu her duygu ya da tepkimenin bedelini, yani kendince yüklediği ''anlamın gereksiz fazlalığın'' karşılığı, yine kendisine ödetir. af etmekte hayli güçlük çeker.
ben bunun da bir bencillik olduğunu düşünüyorum aslında, çünkü hayatımızdakiler için önemli ve değerli olabilmek için fazladan efor sarfediyoruz.
insan kendini en kolay nasıl mı affeder?
bence gereksiz ve fazladan olan her his ve davranışından vazgeçerek.
böylelikle affetmek gerekecek kadar bile hatalar yapmayız kendimize karşı.
dipnot1: insan haklarına karşı işlenmiş suçlar (taciz, tecavüz, istismar, alıkoyma, işkence, öldürme vs. vs.) işleyenler ayrı.
dipnot2: sen affetsen ben affetmem diyen bergen bacımı burdan anıyorum.
ben asla affetmiyorum, psikolojim skliyor böylece
Asil kendimi affedemiyorum. Sonra gelsin uykusuz geceler,vicdan azabi ve huzursuzluk. Bir de hep basima bisey gelecegini dusunuyorum yaptiklarim yuzunden. O zaman iyice sapitiyorum iste
rasyonalize ediyorum