Cocukken andimizi okumak isteyip mikrofunu alinca heyecandan unutup sacmalamistim 7-8 yaslarindaydim ve asiri utanmistim aglamistim:)
ev arkadaşımın arkasından ana, avrat, bacı, sülale bırakmadan söverken adamın yan odada uyuduğunu ya da uyuyormuş gibi yaptığını farkettiğim o an. ben dışarıda sanıyordum piçi. muhtemelen duydu ama polemiğe giremedi. haklı sebeplerim vardı söverken çünkü.
yine de utanmıştım.
çok ufakken plajda üstsüz gezdirirlerdi beni. utanırdım ben de. birgün dayım aradı, üstsüz fotoğraflarını gazetelere basmışlar dedi dalga geçmek için. O anı hayatım boyunca unutamam herhalde. şimdi komik geliyor ama o zaman yorganın altına girip saklanmıştım zor çıkartmışlardı.
6 yaşında falanken apartmandaki bir kadına aşık olmuştum (leyla teyze). bir gün bahçede tek başıma oynarken yine benim yaşlarımda, çok çok güzel bir kız çocuğu ile bahçeye geldiklerini gördüm uzaktan. uuuv.. heyecandan ve akabinde utançtan ne yapacağımı şaşırdım sanırım, elime ayağıma dolaşmıştı. sonuç olarak ölü taklidi yapmak en uygun şey gibi göründü gözüme o an. yanı başımdaki kütük yığınının üzerinde kıpırdamadan ve gözlerimi kapayarak onlar gidene kadar uzandım. ben onları görmezsem onlar da beni görmezdi herhalde. şimdi düşünüyorum da gözüm açık o şekilde orada yatsaymışım korku filmi gibi olurmuş. işin ilginci ikisi de beni umursamadı, oynadılar ve gittiler, ölü müyüm, uyuya mı kaldım yoksa gerizekalı mıyım bir merak eder insan :(
neyse işte, ölü taklidi yaptırtacak kadar utandığım bir andı.
alerjiden her tarafımda kıpkırmızı yaralar açılıp deli gibi kaşındığım bi yaz günü annem tee 7 göbek öteden bi tanıdığın düğününe hem de etek giymem şartıyla götürmekte ısrar etmesi üzerine sinirlenip "bu yaralı bereli bacaklarla ne eteği ya" demek isterken salonun ortasında babamın amcamların, kuzenlerin olduğu kahvaltı sofrasında "bu bereli beceli yaraklarla ne eteği yaa" diye bağırdığım an.
babamın amcamların ifadesiz suratıyla tezat şekilde gülmemek için kıpkırmızı olan kuzenlerimin suratı hala gitmez gözümün önünden.
Hiç olmaması gereken birinin yanında sümüğüm balon olmuştu. 10 yıl geçti, hala şu an utançtan kendi koltuk altıma gömülüyorum :D
balon sümük +1 ama en utandığım an değil. onun için iyice düşünmem lazım. çok var.
dedemin ölüm yıldönümü vesilesiyle eve doluşan 20 küsur akrabadan hiç de sevmediğim bir ablanın hal hatır sormasına cevap verirken sosyal fobi kaynaklı yüzümün kızarması ve ablanın da "aaa kızardı hahahah" demesi akabinde kırmızıdan bordoya geçiş yapmam :)
küçükken en yakın arkadaşım, kendi evlerinde beni kardeşi ölsün diye önünde dua ettirmişti. ben de o zaman çocuk aklımla etmiştim (8 yaşındaydım). arkadaşımın kardeşi de, annesi eve geldiğinde bizi 'anne ben öleyim diye abimle mermize abi dua etti' demiş ve eklemişti: 'ama mermize abi istemeyerek etti...'
ölmek istedim...