Sen ve yağmur.
Başa dönemezsiniz.
Öyle bir yol yürüdünüz ki ancak
dönüş yolunu yok ederek gelebilirdiniz
inişiniz bir iniş olurdu başa dönmemecesine.
Yağmur yalnız yağarken yağmurdur
sen yalnız senken sensin
burada kalamazsın ve başa dönemezsin
gitmek zorundasın
kovalanan bir Yahudi gibi
ama Yahudiler gibi kendinle kalamıyorsun
her şey çok yetersiz senin için
her şey sana çok fazla
ayıklarsan ayık durabiliyorsun
aranı açıyorsun kendinle
eşyayı araladıkça
uyanmanın bedeli serapları fedadır
uykuyu tadayım dersen
kâbusa dalmak pahasına.
dadaizm
anladığımı sandığım şey yüzünden okuduğum hoşuma gitti. bende harekete geçirdiği duygu ve düşünceler: çaresizlik, zamanın tek yönlülüğü, tercihsizlik, pişmanlık, özüne dönmek ama bu sefer yalnızlığın ayıklığı, yabancılaşmak, yabancılaştıkça evini bulmak?, birinci ve üçüncünün aynı yerdeki bakış açısı, fazla tutku var ama ayak yere çakılı, kendine akacak mecra bulamamak, ayıklık uyumu bulmak değil kafayı yüzeyde tutmaya çalışmak; kendini kaptırmaksa yine de kaptırmak ama bu sefer belki karanlığın/nihilizmin büyüsüne. saçmalamış olabilirim. güzellik bakan gözde, bildiğiniz gibi, anlam da biraz öyle :)
edit: ekledikçe ekliyorum
kategorize edilecek bir şiir değil fakat illa edeceksek buz gibi lirik şiir bu.
