ha aşık olmuyo muyum oluyorum ya da olduğumu sanıyorum işte. onunla birlikteyken kalbim deli gibi atıyor, elim terliyo hatta içim ısınıyo lan. mutluyum işte sikeyim ölümü yaşamana bak olm diyorum ama eninde sonunda her şeyin dopamin, noradrenalin ve phenylethylamin ile beyinde dönen kimyasal uyarılar ve üremeye programlanmış düşünen hayvan olduğumuz gerçeği beni ele geçiriyor. pat diye gidiyor o duygu o heyecan.
Yanlış anlaşılmasın kimseyi "yaeee amaçsız olum bunlar ne takıyosunuz, hiç olacaksınız" vs diye aşağılamıyorum. Aksine sonunu bile bile hayattan mütemadiyen zevk almayı başaran ve hedeflerine ulaşan, insanlığa faydalı olanlara saygı duyuyorum. ama yok abi ben bi diziye başlarken bile bakarsın şuradan kevin spacey falan çıkar şaşırım heyecanlanırım diye kapağına oyuncularına hatta türüne bile bakamıyorum. oğlum bu hayatın spoilerı en başından belli benim için. boom ölücem, addaaa gidicem, uf olucam, yok olucam bok olucam. hatta bazen "lan bakarsın Allah falan şans eseri gerçek çıkar da yok olmazsın en azından" diyip sonsuz cehennem ateşini bile kabulleniyorum. ne bileyim bakarsın Allahların da allahları vardır ve allahları nasıl bi sistem kuracaklarıyla sınıyodur falan olur mu olur. biz de buna denk gelmişizdir tabi allahların allahı bizim allahı allahsızlıktan cezalandırırken bakarsın bizi de salıverir. ha sonsuz yaşamı hiçliğe tercih ediyorum diye anlaşılmasın. onu da istemiyorum(reenkarnatif bi şekilde hafızamızı resetleyip yeni bi hayata başlamadığımız sürece) Geçer mi olum o sonsuz yaşam. Ben diyorum ki keşke hiç varolmasaydım ama şimdi de varolmuşken hiç yokolmayim bari ehehe. ee kesin anlamda yok olacaksam da hemen olsun bitsin ne uğraşıyorum çabalıyorum.(yaşamak istemiyorumdan kasıt budur)
cryonics falan benim zamana gelişir mi ki la?
ya da ulan kendimizi böyle bi simülasyona falan soktuysak böyle oyunu sikeyim ben. bu ne lan. daha dün bi heyecanla tanıştığım güzel kızın da birkaç aptal hareketini gördükten sonra direk soğudum. tutunamıyorum olmuyor.
(bkz: sims 130 çok bozdu)
(haşa yine de ben kimseden üstünüm daha zekiyim falan demiyorum. ben de sağlam gerizekalıyımdır. küçücük şeylerden irrite oluyorum sadece.)
hiç olmayım bir şeylerin anlamı olsun diye, kuantum dalgalanması, multiverse, bakteri evrimlerini okudukça iyice tırsıyorum üstün güçsüz bir yaşam fikrinden. ha bak o uzaylıların petri kabında yaşıyo olmak ya da bizden üstün uzaylı ırkın oluşturduğu "0" "1" lere bağlı olmaksızın öğrenme yetisi verilen makinelerin kendilerini tehdit eden yaşam formlarını yok ederek evreni ele geçirip duygunun ve organik yaşam formların gen havuzu evriminin ne olduğunu, kökenini kavramak inceleyebilmek için bizim evreni oluşturmaları insanları incelemeleri falan olsun yani kabulümdür.
(bkz: ay olabilir mi öyle bir şey lütfen olsun çünkü)
hayatının %80'inı ırmağın tersine yüzüp yumurta bırakmak/döllemek için harcamak kölelik değil de nedir? nereden geldi yahu bu dürtü? noldu bizim tabula rasaya?
neyse konu çok saptı. senelerdir duyurudayım. intihar edicem glb ben yaa. .s .s ayarında bi dikkat çekme ya da yardım çığlığı değil bu. sadece cesaretimi toplayamıyorum. arkamdakileri düşünüyorum yapma etme onları düşün bencillik etme diyorum kendime. hep ona tutunarak daha küçücük 5 yaşındaki beni deliler gibi seven kardeşim için bastırdım bu yokolma dürtüsünü. ama artık tam tersi bana yapılan bencillik değil mi? hayatımın 3/4'ü işkence olarak geçiyor. sırf geride bıraktıklarım kahrolmasın diye. evet biliyorum hiç bi zaman kendi mevcudiyetimi sonlandıracak cesaret yok bende. hatta ne öldürmesi olum daha bugün metrbosüte saçları kazıtmış şapka takmış montları şişkin duran birini görüp canlı bomba sandım diye ödüm bokuma karıştı ilk durakta indim 2 arkadan gelen araca bindim. işte neyse böyle hayatı sikeyim ben. size bi şey olmasın. keşke hiç olmasaydım ben ya.
Şimdi okuyamadık durumumuz yokculardan başkaları bi cevap versin hele
1) hayata benim gibi bakan birisi nasıl yaşama tutunur ya da yokolma isteği konusunda nasıl daha cesaretli adımlar atılır?
2) asıl bencillik başkalarının (ailemin, çevremdekilerin) bana dayattığı işkence ile yaşama zorunluluğu olayı değil midir?
not: skydiving falan var bende zaten. extreme hobi önermeyin lütfen. her türlü psikolog, psikiyatri yolu da denendi.
Selam. Ben okudum tamamini. Sorularina net cevap veremem ama benim agnostik arkadaslarim vat onlar benim gibi degil demissin ya hani? Yalan soyluyor olabilirler. Agnostiklik senin gibi olmayi gerektirir demiyorum tabii... Ama insanlar cok sik yalan soyluyorlar, kendilerini aslinda olmadiklari gibi aksediyorlar. Bence yuksek ihtimalle yalan soyluyor icten ice spesifik bir dinin tanrisina tapiniyorlar, ibadetlerini de gizli gizli yapiyorlar. Sen de oyle yap demeyeyim de inanma onlara, yalandir o laflar. Bu yuzden de kendini onlarla kiyaslama.
Selam. Agnostiğim. Gizli bir inancım yok. Hayattan gayet keyif alıyorum. Dünyadaki tek mutlu güruh dindarlar değil. Teşekkürler.
zinomseker, yok ya öyle bi durum değil. çocukluğunu bilirim bu adamların çoğunu ben çıkardım dinden zaten.(ha yne yanlış anlaşılmasın öyle bi güdüm yoktu onlar dine sokmak istedi tartışa tartışa oldu.) adamlar mutlu abi.
selamun aleykum kitty, dindarlardan da daha mutlusunuz hatta imreniyorum.
Sevmeyi denedin mi? İnsan olarak bakma sadece. Yani çiçeği sev, böceği sev, kuşu sev... Bir işi sev, hobiyi ne bileyim gezmeyi bir şeyler üretmeyi. Böyle bi yeteneğimiz var heyvan da olsak, hormonlarlan da çalışsak. Klişe gibi görünüyor ama ben de benzer hisleri arada yaşıyorum ve bir şeyleri sevmek haricinde hayatta manası olan çok bir şey göremiyorum.
i ve been mistreated, denedim denedim olmuyor. 1 hafta bilemedin 2 hafta sonra yenik düşüyorum.
Bu cevabı duymayı ben de sevmiyorum ama hayat "anlam"la açıklanabilecek bir şey değil. Saçmalıktan ibaret, sen bunun farkına varabilmişsin sadece. Camus abimizin dediği gibi: "Ortada tek bir sorun var; intihar etmek ya da etmemek." Bana kalırsa intihar edip etmemek bir haltı değiştirmez, sonuçta hepimiz yok olacağız. İnsanoğlu olarak çok boktan bir durumdayız ve maalesef elden gelebilecek bir şey de yok. Ne yaparsan yap bu değişmiyor, ister anın tadını çıkar ister çıkarma bir bok değişmeyecek. Ölüm diye bir şey var ve bu durum yapılan her şeyi anlamsızlaştırıyor. Yapacak bir şey yok, yaptığın hiçbir şey bu durumu değiştirmeyecek. Acı çekmek ya da zevk almak bu gerçeği değiştirmiyor. Yapabileceğin anlamlı bir şey yok, ölünce her şey bitiyor. İlginç bir şekilde bu durum beni baya rahatlatıyor. Bence var olmak güzel bir şey değil.
Yaşadığın sey bana biraz normal geldi. Sadece ufak bir depresyon ve kendini degersiz hissediyorsun gibi. Eger dogru anlamışsam, bu dusunceye fazla takilip kalma derim. Sana kendini degerli hissettirecek seylere yonelmen daha sağlıklı olur gibi geliyor. Ayrica psikolog denedim diyorsun ama baska biriyle görüşmeni de tavsiye ederim. Sağlıcakla
selam kardeşim,
hepsini okuyamadım ama ana fikri çıkarmış gibiyim.
tek diyeceğim geçen hafta ben de aynen senin gibi "yok olmak istiyorum, ben böyle bir hayatta yaşamak istemiyorum" derken bu hafta hayatımda atmadığım kadar çok kahkahalar attım, sevindim, sevindirdim. ve bunun için ekstradan hiçbir şey de yapmadım. her şey kendiliğinden..
yani demem o ki hayatta her şey geçici, her an her şey dönüşebiliyor birbirine. umutlu ol yeter ki sağlık olsun.
su olsam ates olsam, ah be hocam dediğim gibi ben de seviyorum seviliyorum kahkahalar atıyorum. Ama o gece yastığa başını koyduğun an sönüyor her şey. Geçici bi durum değil 1 senedir aşağı yukarı böyleyim.
oddyseus; hayatını anlamlandıracak bir şey lazım,en kısa zamanda seni bulur umarım :)
durumum yoktu okuyamadım
baba parası yedim
:(