Ekşi Duyuru

değiller. baktım kitaptaki kriterlere göre de değillermiş.

bu seriyi beğeniyorum. kitabı okumadım ama yazdıklarını başka bir duyuruda görüp listeme eklemiştim.

benimkiler de toksik. bir tanesi aşırı.

İlk bölümde 0, 2. bölümde 2, 3. bölümde 5 evetim var. Toksik değiller de ama çocuk muamelesinden kurtulamadım, 28 yaşındayım geçen gün bi balıkçının önünde durduk teyzem balık almaya gitti, yanında da bi manav vardı, beklerken annem sen de git teyzene söyle şeftali de alsın, şimdi sen seçemezsin dedi :/ Önce tamam dedim sonra durdum, düşündüm, düşündüm çok sinirlendim. Babam yurtdışında yaşıyor, tek çocuğum, annemin dışardaki tüm işlerine ben bakıyorum ama işte bi şeftalinin güzelini alabileceğime inanmıyor kadın, enteresan.

3/4/3

Toksik sayılır. Olumlu işlerimi takdir etmezler, davranışlarıyla onaylarlar. Aferin kızım demezler ama gözlerinde kredim artar. Onaylamadıkları bir şeye manipüle etmeye çalışırlar, sallamam. Motive etmek için kötü şeyler söylerler. Kardeşimin aklı bir karış havada olduğu için ona daha kontrolcüler. Yalnız bazen bu benim doğrum mu yoksa onlar mı konuşuyor bilmiyorum.

İlk bölümde 3, ikincide 2, üçüncüde 4 evetim var. Toksiklik sınırında gezinmişler, azıcık içeri de girmişler.

Açıkçası bu test olmasaydı, sadece "Aileniz toksik mi" diye sorsaydın, doğrudan Evet'i basardım. Genellemeyeyim, belki sadece benim tanıdıklarım öyle gelmiştir. Ben çevremde ailesi en basitinden aşırı korumacı olmayan 1-2 kişi tanıyorum. Kültürümüz genel olarak korumacı çocuk yetiştirmeye uygun. Al işte, çok da seviyorum ama Adile Naşit'in aşırı korumacılığını idealize ettik yıllar yılı. En basitinden "Ay kızım düşeceksin, koşma" demek ya da koltuğa tırmanmaya çalışan bir çocuğu kucaklayıp koltuğa oturtmak aşırı korumacılık örnekleri. Annelerimiz, insan ve kadın olduğunu unuttu, "her şeyden önce anne oldu" Çocuğa koca, kocaya çocuk gibi davrandı. (Dediğim gibi herkes değil, benim çevrem böyle bir çevre idi). Babaların zaten daha apayrı, karmaşık sorunları var. Böyle yetiştirilmeyen az kişi tanıyorum. Bunun hem kötü olduğunu düşünüp hem de biraz da hak veriyorum. Korumacı olmamak ve çocuğun öğrenmesini beklemek sabır işi ve Orta Doğu'nun bilcümle çilekeşliğini çeken halkımızın günü bitirip eve geldiğinde farkında olarak veya olmayarak artık bir gram sabrının kalmaması kadar normal bir şey yok. Bir de kültürel kısmı var ki, açtıkça uzar gider.

Before Sunrise'da idi sanırım, şöyle bir konuşma geçiyordu: "Herkesin ebeveynleri çocuklarını mahvetti. Fakir aileler yeterince veremedi, zenginler fazla verdiler. Ya çok fazla ilgi gösterdiler ya da çok az. Ya çevrede yoklardı ya da yanlış şeyleri öğrettiler" Buradaki yanlış şeyler kısmına %100 katılmıyorum, herkes kendi doğrusunu doğru veya yanlış çocuğuna öğretiyor da, her ailenin bir şekilde ve bir noktada çocuğu mahvettiğine inanıyorum. Tabii, bıraktığı yara bazısında "Kendine biraz daha güven be", "Senin de inadın inat" ya da "O da biraz dedikoducu mu, ne" seviyesinde ve günlük hayatta bizi tanımlayan kişilik özelliklerini oluşturabilir; bu da bence güzel bir şey. Kimse mükemmel olmamalı ve çeşitlilik bol olmalı. Zaman içinde insan yaşadıkları ile değişirse ne ala. Ne bileyim, birisi bana "Şunu şunu yapmayarak hayatın şu kısmını kaçırıyorsun" dese, hayatın o kaçırdığım kısmı ile o yamuk özelliği ne kadar sevdiğim arasındaki farka veya kişiliğimi mi hayatımı mı istediğime göre karar verebilirim. Bazısı o özelliği ile mutlu olur, bazısı hayattan aldığı ile. Değişmek isteyen de değiştirir, bunlar hayatın rengi ve olmaları gerektiğine inanıyorum. Farklı ve kusurlu olmamız, belli bir aşırılığa kaçmadıkça inanılmaz güzel geliyor bana. Asıl önemli olan, ebeveynleri yüzünden fobiler, psikozlar geliştiren kişiler; asıl müdahale kısmı bu nokta olmalı. Ya da bu noktada artık şart mı oluyor, ne oluyor.

@aychovsky
O şekil bir korumacılık/kontrolcülük sana "aşırı" geliyorsa ne kadar şanslı olduğunu anlatamam. :)

Tanımı ve farkı ekledim.

Yanlış kelimeleri mi seçtim, bilemedim. "Koşma, düşersin" den kastım bunun tam olarak söylenmesi değil, bunu söyledikten sonra çocuğun hareketlerinin abartılı kısıtlanması idi. Koltuğa tırmanma, merdiven çıkma meselesini bir yerde okumuştum yine. Sabırla o çocuğun koltuğa çıkması ve bunu kendi başarması, çocuğa başarı ve güven hissi veriyormuş. Çocuğu alıp koltuğa yerleştirerek onun başarılı olması engellenmiş oluyor ve aileye daha bağımlı hale gelmesine neden oluyormuş. Bunlar küçük ama önemli şeyler bence.

Tabii ki bir dayakla, aşağılama ile, şiddet ile karşılaştırılamaz ama bana önemli geliyor.

Edit: Bunlar bilerek yapılan şeyler değil tabii ki. Ama istemeden de olsa hataların sonucundan etkileniyoruz. "Beşer şaşar" derler, tabii ki hatalar olacak ve iz bırakacak ister istemez.

Tabi ki önemli; zaten diyor ya, çocuğun deneme yanılma yöntemiyle kendisinin öğrenmesi lazım ki çocuk kendi başına var olabilsin.

Anneanne/babannen dede nasillardi acaba onu merak ettim simdi ben...

Valla mobilim tek tek acamadim hepsini ama benimkiler degillerdir herhalde, bilgisayara gecince bakicam. Gebel olarak gayet iyi bi ailem olsa da bizim de bazi travmalarimiz var :)

Anneanne/babaanne dede hepsi toksik.

Benimkiler hiç toksik değilmiş. Çok iyi insanlarmış herhalde ki tek bir sorun bulamadım. Ama ikinci kısım sorularda kendimle ilgili beş soruna rastladım. Herhalde benim sorun ettiğim şeyler annem babamdan kaynaklanmıyor:)

Toplamda 7 evet çıktı. Aslinda isin icine annemi katmadan yapsaydim daha fazla cikardi. Zira annem sadece hatalari olan bi ebeveyn. Bazen sartlar yaver gitmez ve olur oyle seyler.
Ama babam icin teste bakmadan bile toksik derdim.

Baya toksiklermiş ya, değillerdir diye düşünmüştüm o kadar iyi işlenmişim demek ki.

3/7/6

5/6/1

Toksik olduklarini dusunuyorum.