Ekşi Duyuru

b- başkalarının sorunlarına duyarlılık
d- empati

d - pragmatistlik.

baskasina iyilik yaparken dahi kendimizi dusunuruz.

ya daha iyi bir iyilik icin kaz gelecek yerden tavuk esirgenmez deriz

ya da vicdanimizi rahatlatmak icin iyilik yapariz. her turlu pragmatistliktir yani.

ego

Hepsi kisiden kisiye degisir

c- kendini iyi hissetmek
d- evrenin döngüselliğine inanmak

b
+
d. empati. ben aynı durumda olsaydım, karşımdakinden yardım isterdim, yapmaz ise üzülürdüm gibisinden.

@jam +1500

bana göre b olmadan olmaz; ancak d: empati + adalet duygusu ve yerine göre cesaret de bulunması gerekir.

c ise netice oluyor ve o da bir etken oluyor netice öngörüldüğü için. a da sanırım "cemiyet hayatı"nda öne çıkan bir etken.

edit: bir cümleyi düzelttim.

d.empati

a- iyilik yapan biri olarak görünme arzusu

d- kendini başkalarına kabul ettirme/sevdirme isteği.

Daha fazla bilgi almak istersen Gelisim Psikolijisi arastir. Piaget Kohlberg Maslow ve bu kisilere karsi olanlarin dusuncelerini oku. O kadar basit olmadigini anlayacaksin.

önce onun için sonra kendim için.

d-iyilik yapabilme imkanın olduğunu bildiğinde buna hayır deyip vicdan azabı çekme riskini almamak için
e-senin için küçük bedellerin başkalarında büyük değişiklikler yapabileceğini bilmen ve bu eşitsizliği ortadan kaldırmak için küçük bir adım da senin atman

şu ara otomatik portakal'ı okuyorum, iyi geldi soru.

ben ergenken bu konuda belki tam "ergen işi" ama şöyle düşünüyordum: işin temelinde tamamen kendimizi iyi ve yüce hissetme ihtiyacımız yatıyor. böyle bir düşüncem ve inancım var. iyiliği, doğruluğu reddeden veya bu kavramların göreceli olduğunu düşünen insanlar dahi kendi yollarınca "yüce" ve "doğru" olanı arıyorlar. isme ihtiyaç yok, insana iyi hissettiren, iyidir. bu kimisi için bir sokak çocuğuna ayakkabı almak, kimisi için adam öldürmektir. herkesin bir çeşit varoluş tamamlayıcı erdem peşinde olduğuna inanıyorum, öyle ya da böyle.

bu yüzden, eskiden olduğu kadar keskin olmamak kaydıyla, hala iyiliğin tek sebebinin ego olduğunu ve egonun belli bir noktaya kadar gerekli olduğunu düşünüyorum. belki çok tırt bir bakış açısı benimkisi ama o "kutsal değer" sayılan anne sevgisi bile karşılıksız değil düşününce. anneye ve çevrene verdiklerine bağlı genel olarak. insan aynadır. iyiliği ve kötülüğü, karşısındakinden gelen ve ona geri yansıttığıyla ölçülür eğer ölçülüyorsa. örneğin acı çeken bir hayvanı daha fazla acı çekmemesi için vuran birisi, birine göre "iyi"yken diğerine göre "cani" olabilir. bu, kişilerin iyi veya cani olduğu değil; aynadan "iyi" ve "cani" ışığını yansıttıkları nlamına gelir bence. bunu da tanımlamış olduğumuz iyiliği veya caniliği yapan değil, bunu yorumlayan yaratır. özünde, tepki ve karşılıklı alışveriş olmadığı sürece yaptığımız her şey anlamsızdır.

eyyorlamam bu şekilde.

B

Aslında başkalarının sorunlarına duyarlılık ibaresini empati diye genişletebiliriz. Birisi sizden yardım istiyor. Onun sıkıntısını çözebilecek şey bende varsa ve o arkadaşı geri çevirirsem ya da görmezden gelirsem, kendimi o durumun ilerlemesinden ya da daha kötü şeylere yol açmasından sorumlu tutarım. Yani bu açıdan bakacak olursak işin içine pragmatistliği de gönül rahatlığıyla koyabiliriz.

Ama bazı orospu çocukları da var ki, insanı iyilik yaptığına yapacağına pişman ediyor. O da ayrı mesele.

karşılıklılık için, ileride lazım olur düşüncesi oluyor çevremdeki çoğu gözlemimde. ben hristiyanım ve biz iyiliklerimizi tanrı için yapıyoruz. o bizim için çok büyük bir iyilik yaptı çünkü. yani iyiliklerimizin bizi kurtarmadığına inandığımız için, tanrının bize verdiğini biz de başkalarına veriyoruz-onun bize yaptığı gibi...

cevap evrimde.

insanlar topluluk halinde yasamaya basladiklarindan beri is bolumu var. birisi meyve toplarken, birisi avcilik yapiyor gibi. topluluk olunca toplulugun tamamina yararli olan isleri bireyler yapiyor. topluluk ayni zamanda turun devamini saglamak icin yeni doganlara ya da hasta olanlara bakiyor. bir tur sosyal kontrat. seninle ayni toplulukta olan birine iyilik yapiyorsun ki bu kisi sen yardima ihtiyac duyarsan yardim etsin. bu duzen binlerce yildir beynimize islemis durumda. birisine iyilik yaptigimizda beynimiz de mutluluk hormonlari salgilatarak bizi odullendiriyor, iyi hissettiriyor.

her eylemin temelinde kendini iyi hissetme arzusu vardır.