Ekşi Duyuru

12 yaşındaki bir çocuk için tek başına bandırma'da yaşamak zor olabilir. ama böylesine de bir hevesi varsa önünü kesmek de olmaz. henüz genç, ilerde çok sosyal bir insan da olabilir. güvenebileceğiniz birisi varsa ona emanet edin, yalnız bırakmayın. günümüz şartları baya kötü çünkü.

anneniz çalışıyor mu? maddi durumunuz nasıl? gider de çocuk oraya uyum sağlayamazsa, yurtta rahat edemezse, anneniz ya da bir aile büyüğünüz o şehirde bir ev tutup, birlikte yaşayamaz mı? mesela emekli ve eşi vefat etmiş anane, babanne, teyze hala vs.

12 yasında bir cocuk olarak her yerde tek basına yasamak zor . bandırmalı biri olarak yaşaması çok kolay bir yer olduğunu söyleyebilirim ama diğer yandan bir anne ve abla olarak kesinlikle tek basına yasamanın derslerini aksatacağını düşünüyorum. eğer yanında kendisine eşlik edecek bir aile buyugu olmayacaksa onu bursada bir basketbol aktivitesine yonlendirmek ve tatlı tatlı vazgeçirmek daha kolay olacaktır.

burada sorun 12 yasında bir cocugun yalnız yasamak zorunda kalması. yatılı okul mu olacak_ bandırmada nerde okuyacak plan nedir kariyer vs bi ikinci planda olmalı su asamada.

yahu bursa'da kalma şansı yok mu, tofaş'ın altyapısı neyin yok mu en azından 16-17 olana kadar orada oynasa? yazık 12 yaşında çocuk ne yapacak orada yapayalnız.

bir cocugun arkadas cevresi olusturmasi, sokak kulturu edinmesi, ozguven gelistirmesi derslerinin iyi olmasindan daha onemli bence. ve spor bu is icin bicilmis kaftan. hele ki kendi de istiyor bunu zorla yaptirmiyorsunuz.

tabi cocuk benim degil o yuzden boyle diyebiliyorum :)

vereceginiz yer bir spor klubu, sokak cetesi degil. orda iyi bakarlar ona. basibos birakmazlar. bi kere zaten o cocuklarin hepsinden sorumlular. cocuklar birarada olacak, dayanismalari olacak kendi iclerinde.

hem en kotu ihtimal alir cocugu geri verirsiniz normal okuluna. ona da kendi karar versin hem. sevmezse, alisamazsa doner geri.

1. herkesin "mükemmel" bir öğrenime sahip olma zorunluluğu yok. lise hazırlığı aksar mı falan diye düşünmeyin. belki basketbolda, akademik açıdan başarılı oalbileceğinin 5-10 katı başarılı olacak. sizce hangisi onu daha çok mutlu ve tatmin eder?

2. eskiden (o kadar da eski değil aslında) ilkokuldan sonra sınava girildiğinde bir sürü çocuk 12 yaşında yatılı okullarda okumaya başlıyordu. hatta şu anda da iyi bir eğitim için bunu yapan çocuk sayısı oldukça fazla

3. sizin göreviniz basketbolla derslerini dengede tutmasının bilincini ona vermek, bunu sağlamak. tüm sorumluluğu ona atmayın. çocuğun dikkati dağılabilir ama sorumluluk bilincini verirseniz hem akademik hem de spor manasında başarılı olur

dünyadan pek çok örnek var. spor hayatı ile beraber iyi üniversitelerde iyi bölümlerde okuyan kişiler. evet, diğer insanlara göre daha yavaş işliyor ama bir şekilde dengeyi tutturuyorlar. dünyada bunun örneğinin olup türkiyede olmaması nedeni ise bizdeki " lise sınavlarına hazırlık süreci aksar mı, dersleri kötüleşir mi" kaygısı nedeniyle çocukları spordan uzaklaştırmamız

şu an benzer sorunu kuzenimde yaşıyoruz . ortaokulun başında telekom altyapısına gidecekken teyzemler dersleri etkilenir diye göndermemişti. şimdi lise 3'te ve dersleri çok kötü. bir şekilde basketbolcu olmasını ister hale geldiler. bu süreçte çocuğa hiç ne yapmak istediği sorulmadı ki o hep basketbol diyordu hala da diyor...

benim çevremde büyük sporcu olmuş, futbolcu olmuş, basketbolcu olmuş ya da kapısından dönmüş bir sürü insan var ve bu insanların bana ve çevremdekilere verdikleri öğütlere dayanarak şöyle bir "açılın ben uzmanım" diyebilerekten başlıyorum.

birincisi arkadaşımızın geleceğini ele aldığımızda üniversite okuması değil sevdiği mesleği yapması en önemli amaç olmalı. üniversite okumayı bir maharet sanıyoruz, bu çok yanlış.

ikincisi basketbolcu olmak isteyen ve buna 12 yaşında iyi bir takımda başlayacak olan bir çocuk için, kendini bu işe vermesi halinde profesyonel bir basketbolcu olma ihtimali ülkemizde %95 falan diyebilirim. zaten az sporcu yetiştiren bir ülkeyiz. basketbolda ise çok daha az sporcu yetiştiren bir ülkeyiz. ki bu sporcuların da çoğu 16 yaş civarı başlamış oluyorlar bu spora. daha küçük yaşta başlamış olanlar aileleri tarafından ya da kendi hevesleri geçince uzaklaşıyorlar spordan.

üçüncü olarak ise gerçekten bu işi isteyen bir çocuk, yaşı 12 de olsa, elinden geldiğince ayak uydurmaya ve dolayısıyla sporun ruhunda da olan sosyalleşmeye adım atacaktır.

dördüncüsü, bu işte gerçekten çok iyi para var. yani geleceği açısından endişe edilecek hiçbir durum söz konusu değil. oldu da 17-18 yaşında bırakmak istedi ya da başarılı olamadı. o zamana kadar üst düzey bir takımdan almış olduğu eğitim sayesinde, üniversite sınavında barajı geçmesi halinde bir spor akademisine girip kolaylıkla beden eğitimi öğretmeni de olabilir.

sonuç olarak, denemekte fayda var derim. bir öğretmen olarak da şunu eklemek isterim. bir çocuğun istekli olduğu her alanda ona destek olmanız ve sonuna kadar gitmesini sağlamanız çok önemlidir arkadaşlar.

Spor konusunu bilemeyeceğim fakat kendi ailemden paylaşmak istediğim benzer bir durum var.

Erkek kardeşim on üç-on dört yaşlarındayken iyi bir eğitim fırsatı için İstanbul'a yatılı gitmişti. Anti sosyal filan da değil, sadece ketum bir çocuktur. Duygularını paylaşmayı sevmez, içine atar. Ama çocukluğundan beri hep aşırı sakin görünümlüdür. Birkaç senelik İstanbul tecrübesinden sonra sürdürmedi, Ankara'ya aile yanına döndü. Gece bağırarak uyanmalar, birden öfkelenip patlamalar, kırıp dökmeler filan oluyordu. Kendisine bu nedir diye sorunca yaptığına pişman, dev gibi çocuk ağlıyordu beni İstanbul'a yolladınız diye. Şimdi genel olarak problemi yok, evli, üç çocuk babası fakat mesela aşırı sakin görüntüsünün altında aniden delireceğini herkes bilir. Özellikle vurgulamak gerekirse yatılı öncesinde yoktu böyle bir hali.

Kardeşinizin kişiliği bence çok önemli. Endişelenmeniz gayet yerinde. Şu an için kişiliğiyle ilgili net bir şey de denmez çünkü tam ergenlik dönemi. Zor bir karar, inşallah ne karar verirseniz verin hepiniz için hayır olsun dilerim.

kardeşinizin boyu kaç? diye sormam lazım.

Rahat 2.05'e filan erişebilecekse, profesyonel basketçi olması işten bile değil, yetenekli olmasa bile. Bu da, çok da stress yaşamadan sağlıkllı bir hayat sürmek demek. Hele bir de yetenekliyse, tutmayın küçük beyi.

Ayrıca 12 yaşında üstünü örtmeniz; üzerine gereksiz düştüğünüzü ve çocuğun sosyalleşip, kendi kimliğinizi kazanmasını zaten geciktirdiğinizi gösteriyor. Kendi yaşındakilerle geçireceği, ama sizi haftada/iki haftada bir ziyaret ettiği ve sizin Skype/telefon üstünden kontrol ettiğiniz bir düzende işler gayet güzel yürüyebilir.

Ben üniversite sınavından once 2. ligde oynama şansı yakalamıştım. Yetenekli olmama ragmen, boyum kısa olduğu ve derslerim çok iyi olduğundan basketbolu seçmedim. Ama 1.95 civarı filan olsam kesinlikle sporcu olmayı seçerdim.

Bence kardeşinizle, doktorlarla ve kulüple konuşup, kardeşinizin kaç boyuna erişebileceği, ne kadar yetenekli olduğu, eğitim seçenekleri ve kardeşinizin ne kadar bunu istediği gibi konularda bilgi edinin.

İlerde derslerinin kötü olması birşey ifade etmiyor, bu yaşta bır meslek edinmiş olacak zaten. Genel kültür sadece okuldaki ezberci eğitimden elde edilen birşey değil. Hiç kasmadan, maçlar sayesinde pek çok ülke gezip, insan tanıyabilir. Çok okuyan mı bilir, çok gezen mi?

Hepinize çok çok teşekkürler üşenmeyip fikirleirinizi paylaştığınız için.

Evet sosyalleşme konusunda eksik olduğunun farkındayız. Zamanın kötü olmasından, ve etrafta arkadaş olabileceği çocukların olamamasından yalnız kaldı bu anlamda.

Bir düşüncemiz de annemin onunla beraber ev tutup oraya yerleşmesi. Babamın da Bursa'da tek başına yaşaması.

Ben evli olduğum için bu bağlamda bir yardımım dokunamayacak ne yazık ki.
Yardım edecek, gözetecek bir akrabamız da yok o çevrede üstelik.

Bursadaki Tofaş ı Hocası ilerisi için uygun bulmadığından, Banvit'in daha iyi olduğunu düşündüğü için Bursadaki takımları istemedi.

Gerçekten hepinize tek tek teşekkür ederim tekrardan.
Hakikaten oldukça zorlanıyoruz nasıl bir karar verebiliriz diye.

Bu arada 1.78 şu an için boyu