[]
aşırı dikkat dağınıklığı ve saçma sapan problemler
şimdi dikkat dağınıklığı derken;
tamamiyle dikkate dayalı bir işim var. İşimi yaparken pür dikkat çalışabiliyorum. Ya da oyun oynarken. Sevdiğim şeyleri yaparken. Konsantrasyon problemim yok.
Ama şöyle bir dikkat dağınıklığım var;
Aktif Uğraştığım 7 8 tane olay var...
*keman çalmak(7 8 yaşından beri keman çalıyorum ve işimin bununla alakası yok. Aynı zamanda öss üniversite şu bu derken, üzerine parasızlık da eklenince o döneme kadar ilerlediğimle kaldım)
*Senaryo, öykü yazmak
*günlük fitness egzersizleri
*günlük bir buçuk saat yürüyüş.
*kitap okumak
*film izlemek
*puzzle yapmak(yeni eklendi)
*gitarla ritm atıp şarkı söylemek
*oyun oynamak (pc, ps)
bunların dışında piyano öğrenmek istiyorum
ayrıca işimle ilgili bir sınav var. Sınavı kazansam sonuç ne olacak bilmiyorum.
Müziğe aşık bir bünyeyken babamın haklı sebeplerinden dolayı müzik okulunu bırakıp onun dediği işe sahip oldum. Evet işimi çok seviyorum. Ama müziğe aşığım.
Ama öyle böyle bi aşk değil benimkisi. Duyduğum her müziği yapmak istiyorum. o da değil ilk maaşıma bi elektronik bateri ve piyano klavye(m-audio 88es) aldım.
Beni gazlayacak sadece nişanlım var. Her şeyime destek oluyor Allah razı olsun ama o kadar hızlı dönüyorum ki kendi çevremde aklınız ermez.
Mesela başlıyorum keman çalmaya, biraz çalıyorum. Süper. Bir süre sonra aklıma süper çalanlar geliyor. Gördüğüm muhteşem yetenekler.
sonra diyorum
Kendim için çalıyorum ben bunu. Kimse için değil. İlerlemek için...
Sonra içimden başka bir ses diyor ki;
-Peki muhteşem çalınca ne olacak. Çocukluk hayallerini süsleyen Bilkent Senfoni'de mi çalacaksın?
-Hayır. Mümkün değil. Ne adamlar var sonuçta..
-E o zaman ders çalış. En azından işinde yüksel
-Tamam!
Açıyorum kitabı falan. Başlıyorum çalışmaya. Bu sefer gözümün önüne bu sınav için bütün zamanını ayırmış insanlar geliyor. "Adamlar aylardır çalışıyor. Dershanelere paralar döküyorlar ya ben?"
Moralim iyice bozuluyor iyice bok gibi hissediyorum kendimi. Kafamın içinde dönüyor.
Gittim puzzle aldım. Halk tv açıp bi saatte üç beş parça ekleyip mutlu olmaya çalışıyorum. Bi süre sonra felaket hissediyorum kendimi.
Yazı yazıyorum arada. O işte başarılı olayım bari modunda. Bunlardan bi bok olmayacak. En azından kendimi tatmin edeyim.
Yazı konusu da güzel başlıyor. Bir süre sonra eksiklerimi fark ediyorum. "Akıcı falan, eğlenceli ama çerezlik" diyor içimdeki bok kafa...
"Tamam lan!" deyip yatıyorum. Bu siklusları o kadar çok yaşadım ki. Artık yumağa dolanmış kedi gibi hissediyorum kendimi. Kıpırdadıkça canım acıyor. Eskiden kendimi kandırabiliyordum şimdi değil.
Çoğunuz diyeceksiniz eminim;
-Bu tarz yazıyorsan gerçekten hiç uğraşma. Bak yıllardır keman çalmışsın. Emeğini yarıda kesme. Çalış işte. Dersini çalış. Arada yap bozunu yap, filmini izle. Ne senin derdin?
Ülkemizde artan cehalet, kötü politikalar vb. gibi konular beni çok rahatsız ediyor. Onlarda bir yandan beynimi kemiriyor sizlerin de olduğu gibi..
Ama gerçekten kontrolsüzleşmeye başladım. Bu dediklerinizi yapmaya çalışıyorum ama olmuyor. Son iki haftadır hiç bir şey yapasım gelmiyor...
İçimden bi ses arada şunu da diyor;
-Oğlum niye yaşıyon lan sen?
Evet bu soruya cevabım var. "Sevdiklerim için" diyorum.
Ama bu soruya şöyle bir cevap vermek istiyorum:
"Sevdiklerim ve kendim için"
Biraz bir şeyler başarmak istiyorum. Hayatı hep ucundan yırttım. Yaptığım her şey kıl payı oldu.
Ne yapmalıyım sizce?
Eminim çoğunuz bu tarz problemler yaşadınız ve atlattınız ve hatta komik geldi belki de... Çözüm önerileriniz çok değerli benim için..
Teşekkürler.
tamamiyle dikkate dayalı bir işim var. İşimi yaparken pür dikkat çalışabiliyorum. Ya da oyun oynarken. Sevdiğim şeyleri yaparken. Konsantrasyon problemim yok.
Ama şöyle bir dikkat dağınıklığım var;
Aktif Uğraştığım 7 8 tane olay var...
*keman çalmak(7 8 yaşından beri keman çalıyorum ve işimin bununla alakası yok. Aynı zamanda öss üniversite şu bu derken, üzerine parasızlık da eklenince o döneme kadar ilerlediğimle kaldım)
*Senaryo, öykü yazmak
*günlük fitness egzersizleri
*günlük bir buçuk saat yürüyüş.
*kitap okumak
*film izlemek
*puzzle yapmak(yeni eklendi)
*gitarla ritm atıp şarkı söylemek
*oyun oynamak (pc, ps)
bunların dışında piyano öğrenmek istiyorum
ayrıca işimle ilgili bir sınav var. Sınavı kazansam sonuç ne olacak bilmiyorum.
Müziğe aşık bir bünyeyken babamın haklı sebeplerinden dolayı müzik okulunu bırakıp onun dediği işe sahip oldum. Evet işimi çok seviyorum. Ama müziğe aşığım.
Ama öyle böyle bi aşk değil benimkisi. Duyduğum her müziği yapmak istiyorum. o da değil ilk maaşıma bi elektronik bateri ve piyano klavye(m-audio 88es) aldım.
Beni gazlayacak sadece nişanlım var. Her şeyime destek oluyor Allah razı olsun ama o kadar hızlı dönüyorum ki kendi çevremde aklınız ermez.
Mesela başlıyorum keman çalmaya, biraz çalıyorum. Süper. Bir süre sonra aklıma süper çalanlar geliyor. Gördüğüm muhteşem yetenekler.
sonra diyorum
Kendim için çalıyorum ben bunu. Kimse için değil. İlerlemek için...
Sonra içimden başka bir ses diyor ki;
-Peki muhteşem çalınca ne olacak. Çocukluk hayallerini süsleyen Bilkent Senfoni'de mi çalacaksın?
-Hayır. Mümkün değil. Ne adamlar var sonuçta..
-E o zaman ders çalış. En azından işinde yüksel
-Tamam!
Açıyorum kitabı falan. Başlıyorum çalışmaya. Bu sefer gözümün önüne bu sınav için bütün zamanını ayırmış insanlar geliyor. "Adamlar aylardır çalışıyor. Dershanelere paralar döküyorlar ya ben?"
Moralim iyice bozuluyor iyice bok gibi hissediyorum kendimi. Kafamın içinde dönüyor.
Gittim puzzle aldım. Halk tv açıp bi saatte üç beş parça ekleyip mutlu olmaya çalışıyorum. Bi süre sonra felaket hissediyorum kendimi.
Yazı yazıyorum arada. O işte başarılı olayım bari modunda. Bunlardan bi bok olmayacak. En azından kendimi tatmin edeyim.
Yazı konusu da güzel başlıyor. Bir süre sonra eksiklerimi fark ediyorum. "Akıcı falan, eğlenceli ama çerezlik" diyor içimdeki bok kafa...
"Tamam lan!" deyip yatıyorum. Bu siklusları o kadar çok yaşadım ki. Artık yumağa dolanmış kedi gibi hissediyorum kendimi. Kıpırdadıkça canım acıyor. Eskiden kendimi kandırabiliyordum şimdi değil.
Çoğunuz diyeceksiniz eminim;
-Bu tarz yazıyorsan gerçekten hiç uğraşma. Bak yıllardır keman çalmışsın. Emeğini yarıda kesme. Çalış işte. Dersini çalış. Arada yap bozunu yap, filmini izle. Ne senin derdin?
Ülkemizde artan cehalet, kötü politikalar vb. gibi konular beni çok rahatsız ediyor. Onlarda bir yandan beynimi kemiriyor sizlerin de olduğu gibi..
Ama gerçekten kontrolsüzleşmeye başladım. Bu dediklerinizi yapmaya çalışıyorum ama olmuyor. Son iki haftadır hiç bir şey yapasım gelmiyor...
İçimden bi ses arada şunu da diyor;
-Oğlum niye yaşıyon lan sen?
Evet bu soruya cevabım var. "Sevdiklerim için" diyorum.
Ama bu soruya şöyle bir cevap vermek istiyorum:
"Sevdiklerim ve kendim için"
Biraz bir şeyler başarmak istiyorum. Hayatı hep ucundan yırttım. Yaptığım her şey kıl payı oldu.
Ne yapmalıyım sizce?
Eminim çoğunuz bu tarz problemler yaşadınız ve atlattınız ve hatta komik geldi belki de... Çözüm önerileriniz çok değerli benim için..
Teşekkürler.
Selam,
Mükemmeliyetçiliğin resmini çizmişsin adeta. Bu ciddi bir derttir. Hiçbir şeyi sırf zevk almak için yapamıyorsun, uğraştığın iş için bir anlam/amaç belirleyip ve onu yakalamaya çalışıyorsun. İş kendini ispat için bir amaç oluyor. Yeterli olduğuna karar verene kadar duramıyorsun da. Böyle yaşamak çok yorucu. Kendine her zaman yüksek performans göstermeyi şart koştuğunda, iyi hissetmeyi ertelemiş oluyor insan. (Oysa bu hayati bir ihtiyaç) Zaten hayat zor, bir de biz başımıza iş çıkarıyoruz.
Halbuse mükemmel olmak zorunda değiliz, zaten öyle bir şey de yok. Elbette yeteneklerimizin hakkını vermeli, sahip olduklarımız konusunda sorumlu davranmalıyız ama kendimize yüklenmeden. Çünkü ne hayat, ne bizim varlığımız o kadar ciddiye alınacak şeyler değil.
Tavsiyem uğraşlarını ele, her şeyin en iyisini yapacak kadar zaman yok. En mahir olduğun, kendini en iyi ifade ettiğin ve seni en çok iyi hissettiren bir iki tanesiyle devam et. Ötekileri de, koyduğun BÜYÜK OLMAYAN hedeflere ulaştığında gündemine al. Kendini çok zorlama. En iyi olduğumuz şeyler, şevkle ilgilendiğimiz için belleğimizde rahatça yer açan şeyler oluyor. En kolay elde ettiğimiz bilgiler çaba göstermeden elimize geçenler. Bunların üzerine gitmeli insan.
Mükemmeliyetçiliğin resmini çizmişsin adeta. Bu ciddi bir derttir. Hiçbir şeyi sırf zevk almak için yapamıyorsun, uğraştığın iş için bir anlam/amaç belirleyip ve onu yakalamaya çalışıyorsun. İş kendini ispat için bir amaç oluyor. Yeterli olduğuna karar verene kadar duramıyorsun da. Böyle yaşamak çok yorucu. Kendine her zaman yüksek performans göstermeyi şart koştuğunda, iyi hissetmeyi ertelemiş oluyor insan. (Oysa bu hayati bir ihtiyaç) Zaten hayat zor, bir de biz başımıza iş çıkarıyoruz.
Halbuse mükemmel olmak zorunda değiliz, zaten öyle bir şey de yok. Elbette yeteneklerimizin hakkını vermeli, sahip olduklarımız konusunda sorumlu davranmalıyız ama kendimize yüklenmeden. Çünkü ne hayat, ne bizim varlığımız o kadar ciddiye alınacak şeyler değil.
Tavsiyem uğraşlarını ele, her şeyin en iyisini yapacak kadar zaman yok. En mahir olduğun, kendini en iyi ifade ettiğin ve seni en çok iyi hissettiren bir iki tanesiyle devam et. Ötekileri de, koyduğun BÜYÜK OLMAYAN hedeflere ulaştığında gündemine al. Kendini çok zorlama. En iyi olduğumuz şeyler, şevkle ilgilendiğimiz için belleğimizde rahatça yer açan şeyler oluyor. En kolay elde ettiğimiz bilgiler çaba göstermeden elimize geçenler. Bunların üzerine gitmeli insan.
- yarmasimo
(13.12.14 17:19:24)
1
