Ekşi Duyuru

vize haftası da yok size nerden esti

Hatırlıyorum, uydu antenler yeni çıkmıştı, akrabalar geliyordu hep kanalları geziyorduk ailece. Ve malum kanala yaklaştıkça ne olacak diye merak ediyordum. Hiç hoş değil ya :)
şu konu için duyuru açacaktım gereksiz bir espri olduysa kusura bakma arada kaynasın.

Kendi adına konuş. Kötülük ve pislik deyince mahallede ilk akla gelen bendim. Boş arsayı yakıp birde masum ayağına yatıp serseriler gelip yaktı kaçtı diyordum. Hâlâ kimin yaktığını bilmiyorlar.

Ceto benim piç kuzen senmisin? :) eleman kuru otları tutuşturmuştu, hayvani yangın çıkmış, evlere gelmesin diye battaniyeyle ben söndürmüştüm, sene 1997 falan.

Benim çocukluğum çok kötüydü, siz çok şanslıymışsınız. Tekrar yaşamak istemem.

Hatırladığımda arada bir nostalji yaptığım oluyor. Evet, dışarıda oynardık sabahtan akşama. Evet, yara bere içindeydim. Evet, mandalina kabuğunu sobaya koyardık. Eee? İspanyolların bir lafı var "Daha neler veriyor" diye; yani, "Bu kadarı beni ilgilendirmedi, daha fazla bir şeyler söyle". Tam olarak hissettiğim bu. Artık istemiyorum ve dünyanın şimdiki hali beni daha çok tatmin ediyor, arada nostaljisi güzel ama özlemiyorum hiç. Hala basit şeylerle mutlu oluyorum ben, çocuk olmaya gerek yok bunun için. Hala eğleniyorum, sadece yolları farklı. Bir daha aynı yollardan geçmek için uğraşmak istemem. Çok uğraştım büyüyene kadar, tekrar aynı şeyleri hissetmek ve aynı şeylerle yeniden uğraşmak istemiyorum. Yaşadım, güzeldi, doydum ve bitti. Zaten annem de hep "Tamam çocuktun, çocuk gibi hareket ediyordun da, bebekliğinden beri sanki içinde büyük bir insan vardı hep" der. Hep büyümek isterdim çocukken, artık onun tadını çıkarıyorum. Getirdiği yer daha güzel oldu, büyüklerin dünyasında daha rahat hareket edebiliyorum, hayata devam.

Bir de dün bir duyuruda şöyle yazmıştım: "Çocuklar ne yaparsan yap, en büyük canavarlar. Sen iyiyi öğretmeye çalışırsın, onlar küfür öğrenir. Anne kucağından sonra geldikleri toplumsal yapının içinde keşfettikleri ilk şey kötülük olduğundan ve yeni öğrendikleri şeyleri kullanmayı merak ettiğinden, en çok kötülüğü sömürüyorlar. Henüz empatiyi ya da "insanlık hali"ni keşfetmiş olmuyorlar. Eminim başka bir çocuğun bir sorunu olsa, bu çocuk da sürüye uyup çılgınca dalga geçer. Çocuklar çok ama çok acımasız varlıklar ve düşünmeden, sürü psikolojisi ile hareket ediyorlar. O yüzden öğretmenler "O pencereden atlasa, sen de mi atlayacaksın" sorgulamasını hababam önlerine sunuyor. Yeterince gaza gelirse atlar tabii." Saflıkla, iyilik aynı şey değil. Saflık iyilik de olabilir, aptallık da, kötülük de. Bazı çocuklar saf kötüydü mesela. Onlar bilendiği için çok mutluyum başta.

ben özlemiyom ya babam anneme çok bağırırdı. şimdi aynını yapsa sıçarım valla, o zaman anca üzülüyodum.

hiç özlemedim; her günüm ağlayarak geçerdi.

Cocuklarin hicbir zaman saf, masum oldugunu dusunmedim.

Cocuklugum fena degildi ama ozlemiyorum.

hayat kaygısı ve sorumluluklar arttıkça sanki yaşamış gibi gelmiyor çoğu zaman, çocukluk-gençlik dönemleri iyiydi be, mahalle maçı falan yapardık, gazoz kapağı toplardık ve karşılık beklemeden severdik; o farkımda olmasa bile..