[]
ana kuzusu muyum ben? muhallebi çocuğu muyum? size de böyle oluyor mu?
istanbul'daki üçüncü senem. ilk iki senede kayda değer hiçbir iş başaramadım. düzenim bozuldu, tepetaklak oldum diyebilirim. annemin yanındayken iyi ve güvende hissediyorum. uzaklaştığımda yine her şeye üşenen, yaşam enerjisi olmayan bir tip oluveriyorum.
ama bu sadece "anne"yle açıklanabilecek bi şey değil. çocukken kamplara falan giderdim mesela 10-12 günlüğüne sürekli. annem bi yere giderken hep evde kalırdım. yani çocukluğunu annesinin dizinin dibinde yaşamış birisi değilim. ayrıca lisenin son senesini de annemden uzakta okudum. ki o sene hayatımın en şahane senesiydi.
istanbul'daki iki senemde de annem sık sık onu hiç aramadığım, aradığında açmadığım için falan kızdı. normalde hiç aklıma gelmez. ona göre HAİN EVLATım hatta.
ama düşünüyorum, şu evde annemle yaşıyor olsaydım ben şu an üçüncü sınıfta olurdum. okula gitmemezlik yapmazdım, hayattan bezmezdim. anneyi sevmek ayrı, ana kuzusu olmak ayrı... ana kuzusu olmayı kız erkek kimseye yakıştıramam ben. kendime de yakıştıramıyorum.
lütfen sadece sorumsuz ve bencil olduğumu söyleyin. çok canımı sıkıyo çünkü bu his. 30 yaşıma geldiğimde annemle yaşamak istemiyorum ben. ama bu gidişle öyle olcak çünkü "işe gitmen gerekiyor çünkü para kazanmalısın gerizekalı" deyip yataktan kalkabilecek kadar zeki birisi değilim.
(bu arada buraya geldiğimden beri de kendi paramı kazanıyom. annem demeden yapıyom hem de)
sizde nasıl durum? aileyle yaşamak, anneyle yaşamak konusunda ne düşünüyosunuz? onun yanındayken daha "hayatlı" falan oluyo musunuz?
ama bu sadece "anne"yle açıklanabilecek bi şey değil. çocukken kamplara falan giderdim mesela 10-12 günlüğüne sürekli. annem bi yere giderken hep evde kalırdım. yani çocukluğunu annesinin dizinin dibinde yaşamış birisi değilim. ayrıca lisenin son senesini de annemden uzakta okudum. ki o sene hayatımın en şahane senesiydi.
istanbul'daki iki senemde de annem sık sık onu hiç aramadığım, aradığında açmadığım için falan kızdı. normalde hiç aklıma gelmez. ona göre HAİN EVLATım hatta.
ama düşünüyorum, şu evde annemle yaşıyor olsaydım ben şu an üçüncü sınıfta olurdum. okula gitmemezlik yapmazdım, hayattan bezmezdim. anneyi sevmek ayrı, ana kuzusu olmak ayrı... ana kuzusu olmayı kız erkek kimseye yakıştıramam ben. kendime de yakıştıramıyorum.
lütfen sadece sorumsuz ve bencil olduğumu söyleyin. çok canımı sıkıyo çünkü bu his. 30 yaşıma geldiğimde annemle yaşamak istemiyorum ben. ama bu gidişle öyle olcak çünkü "işe gitmen gerekiyor çünkü para kazanmalısın gerizekalı" deyip yataktan kalkabilecek kadar zeki birisi değilim.
(bu arada buraya geldiğimden beri de kendi paramı kazanıyom. annem demeden yapıyom hem de)
sizde nasıl durum? aileyle yaşamak, anneyle yaşamak konusunda ne düşünüyosunuz? onun yanındayken daha "hayatlı" falan oluyo musunuz?
tembelin tekisin gibi. birilerinin sürekli sana şunu yap bunu yap demesi lazım. ama unutma, durum sürekli böyleyse anan baban da zaman zaman demiştir sana "biz demeden yap bi kere de" falan diye, onlar da bıkar ve bir yerden sonra uğraşmazlar. çünkü birine sürekli kalk ders çalış, kalk işe git demek çok can sıkıcı bir durum. kaldır götünü, ne yapman gerektiğinin farkındasın zaten, git ve yap.
- anil
(15.10.14 22:43:33)
@anıl, baba ocak dışı. annem de bu konuda çok katı değildir aslında. yani iki yıldır gitmiyorum ve "oğlum niye böyle yapıyosun, kendin için oku" diyor sadece. okuluna gittin mi, onu yaptın mı, şunu yaptın mı diye sormaz. sorduğu zaman öküz gibi bağırıyom zaten.
- pescador (15.10.14 22:45:02)
1
