Ekşi Duyuru

yükü ağır gelen bi fransızın 1 çantasını geçirmiştim, havaalanı kontrol şeysinden.

nası bi saflıktır bilmiyorum ki, çantada ne var hiç sormadım ve ben yardım teklif ettim. cayır cayır arama yapıyorlarken brüksel havalimanında, giden bilir gördüğüm en kapsamlı üst araması defalarca yapılıyordu.
kitaplarını sen al şu çantayı ben geçiririm dedim.
pel pel bakmış tamam demişti.

sonra kahve ısmalamıştı uçağı beklerken, dokturmuş.
bişeler daha konuşmuştuk da geçmiş gün unuttum tabi.

Şu: eksisozluk.com

milyonlarca var ama senin gibilere anlatmıyoruz

16 yasindaydim ve arkadaslarla karar verdik bursa ya gezmeye gidicez hafta sonu.evden kavga kiyamet izini kopardim ama o donemde kimsede cep telf yok.sabah herkes 7de disariya bakicak eger yagmur yagmiyorsa gidiyoruz demekti :) sonra Bursa ya geldik o zaman zafer plaza yeni acildi ve ilk adresimiz orasi (zaten baska bir yerde bilmiyoruz) bi geldik kapi duvar saat 10a kadar acilmasini bekledik kapida.hava soguk kis mevsimi ama cok eglenmistik.tabi donus yolunda otobus bozulup 1 saat yolda kalmak olmasaydi.

istanbul-adana arasi 14 saatlik otobus yolculugu. en arkanin pencere kenarina bilet aldim, yolda telefondan film izlicem kitap okicam falan rahatca. oturdum, yanima sivil biri, silahini gosterip "oraya ben gecebilir miyim" dedi. tamam dedim ben de bi an urkup. sorun cikmasin diye, biraz da cekingenlikten boyun egdim resmen adama. silahla yer istedi lan.

trenle macaristandan geçerken siz türksünüz diyip trenden indirilmiştik.indirildiğimiz yerde nüfus neredeyse 300 falandı ve kimse ingilizce bilmiyordu.yaşadığım en büyük ırkçılıktı bu.

harlem de gece sokakta kaldığım sırada taksicinin türk olduğumu öğrenince arkadaşı olan türkle konuşturup telefonda bana ağlaması sevinçten ve gece sokakta kalmaktan kurtarmaları

st. peretsburgda ucagı kaçırmıstık bi hiç unutmam. 2 haftalık yurtdışı seyahatin dönüşüydü. eşim arkamdan bagajları taşırken ben önden check-in için uçarak koştum ama, bankoya 10 m. kala ekranda "check-in closed" yazısı çıktı. yalvar yakar olduk ama nafile. tabi ilk ayak kaçınca aktarma da gitti. sabaha kadar moskovada havaalanında bekledik. sabah 5te gişeler açılınca dunyanın parasını verip yeni bilet aldık ve güzel ülkemize döndük. tabi bizim yurtiçi aktarmamız da yanmış oldu.

bir de benim tek başıma finlandiyada tren istasyonunda sabahlamışlığım vardır bunun bir gün öncesinde. bir şekilde helsinkiden st.petersburga döneceğim ama otobüs yok, tren yok, araba yok. sadece dolmus benzeri servisler var dediler ama benim hiç bir bilgim yok konuyla ilgili. eşim st petersburgdan detayları öğrenip, ayarlayıp bana haber verecekti, şu saatte şurdan bineceksin diye. bi şekilde telefonlarımız çalışmadı ne benim ne onun. sadece bir tane mesaj alabildim. sabah 6'da tren istasyonundan siyah bir ticari araba seni alacak diye. ne o mesajın bana ulaşıp ulaşmadıgını biliyordu ne de ben baska bir şey biliyordum. o saatte orda duran ilk siyah ticari arabaya attım kendimi. adam ing bilmiyor ben rusca. işaret diliyle ben st petersburg'a mi gidiyor dedim o "da da" diye onayladı ama arkasından bir sürü rusca bişeyler daha söyledi. ne dediğini bilmeden anlamadan bindim arabaya. allahtan doğru arabaymıs yoksa bugun çok baska bir yerde olabilirdim.

barselonadan amsterdama uçarken uçağa bindiğimde kokpit kapısı açıktı. yolda falan yürürken de laf atarım zaten insanlara, onlara da ben de sizinle uçabilir miyim demiştim. cidden mi dediler. evet dedim. koltuk numaramı sordular falan. neyse geçtim yerime, 10-15 dk sonra hostes geldi sessizce beni takip edin dedi. kokpite alındım. yalnızca 10 dk dediler ama bir muhabbete giriştik. çıkartmadılar uçuş bitene kadar. ardından yemek yiyelim dediler ama çevirmenliğini yaptığım lanet iş adamı olmaz demişti. 2 inanılmaz tatlı pilotla uçtum böyle giderken bak burası rotterdam bu taraf fransa diye göstermişlerdi. arada mailleşiyoruz. cesaret edememiştim foto çekebilir miyim demeye. kimseye söyleme dediler ama siz yabancı değilsiniz ^_^

o kadar uzun sürmedi ama anlatayım; 16 yaşımda ilk İngiltere'ye gidişimde hava alanından Cambridge'e gitmek için otobüse bindim, ben tek başımaydım, otobüs pek kalabalık değildi fakat yanıma bir kadın oturdu, yola çıktıktan bir sure sonra muhabbete başladı, derken şöyle dikkatli bakınca kadının benim accayip derecede hayran olduğum bir piyanist olduğunu farkettim. Kadın (Joanna MacGregor)meşhur ama yabancı birinin kendisini bu kadar iyi tanımasını o da beklemiyordu. neyse çok şaşırdım, sonra muhabbet vs derken konserine çağırdı beni, gittim, orada da konuştuk, güzel bir anıdır benim için.