Ekşi Duyuru

proje, eser olarak

bu dünyada geriye bir eser bırakmak için. sen gittikten sonra senin var olduğunu kanıtlayacak bir şey için temelde. Dünyada bir iz, bir yansıma bırakmak için.

Evrimsel açıklamada insan türünü devam ettirme ihtiyacı hisseder, modern insanda bu ihtiyaç yukarıda saydığım sebeplerin sonucu olarak gözükür. Basite indirgediğimizde ikisi de aynı neden aslında.

ama yani düşününce ben geriye bir şey bırakmak için çocuk yapmak istemem. sonuçta ben bir hiç olacağım, çocuğumu, ne yaptığını göremeyeceğim ve hadi çocuğumun yaşantısında benim ismim geçer ama torunumdan itibaren unutulmuş olurum, dünyada yaşamış mıyım yaşamamış mıyım kimse fark etmez.

Bencillikten bazen

ama yani düşününce sen öyle istemiyor olabilirsin ama demek ki isteyenler var. hepimiz her konuda aynı nedenlerle aynı şeyleri istemiyoruz, ancak bu durum o nedenlerin var oldukları gerçeğini değiştirmiyor değil mi?

düşününce...

bununla ilgili kendi çapımda ufak bir analiz yapayım, sıkılan okumayabilir.

bu dediğim süreçler evrimsel olarak bilinçaltımıza işlenmiş bilgiler zaten, hemen hemen her insanda öyle ya da böyle mevcut. mantık düzlemine oturtmak istediğimizde dediğin gibi dini inançlardan sıyrılarak baktığımızda hepimiz hiç olacağız ve ne olduğunu göremeyeceğiz. pek çok din içerikli felsefik akımda insanın ölümle olan mücadelesinden bahsedilir. hatta insan ölümden korkmayı gerçekten bıraktığında ruhu özgürleşir ve dini olarak en üst mertebeye ulaşır. ölüm kimi zaman tanrıya ulaşmaktır kimi zamansa nirvanaya ulaşmak olur. Bunun bu kadar yüceltilmesinin nedeni de insanın ölümden gerçekten korkmamasının ve kabullenmesinin çok zor olmasıdır. Ölümden korkmuyorum diyen insanların bir çoğunun aslında ölümden gerçekten korktukları için bu düşünceyi bastırdıklarını ya da görmezden gelmeye çalıştıklarını biraz konuşarak anlamanız mümkün.

Ölümden korkan insan gerçekten tanrıya, nirvanaya ya da dinden arınmış bir şekilde huzurlu bir hiçliğe ulaşacağına tam olarak inanmayan insandır. Korktuğu şey aslında bilinmezliktir. Bu da onu hayata tutunma davranışına iter. Kimisi sağlıklı yaşayarak, kimisi sanat eserleri, şarkılar, resimler vb. yaratarak kimisi de bunların yanında daha kanlı canlı bir eser olan çocuk yaparak tutunmaya çalışır. Hayatı belki de biraz daha anlamlandırmak içindir bu çaba. Ölüm korkusu şu soruyu da akla getirir : Neden yaşadım? Neden yaşıyorum?. Gerçekten de eğer hepimiz bir gün öleceksek neden yaşadık? Yaşamımızın bir anlamı olması için bir şeyler yaratmamız gerekiyordu ve o ya da bu şekilde yarattık ve yaratıyoruz da. Bir canlı yaratmak ise insanın egosunu tatmin edebilecek en muhteşem varlık.

Şimdi şu soruyu sorabilirsin; hayatın bir anlamı olmak zorunda mı?

Hayatın bir anlamı var ya da yok. Ölüm olan bir dünyada hayatın anlamının olmaması insanı ölümden daha da korkutan bir şey bence. Bir çoğumuz bir şey için yaşamak ihtiyacı duyuyoruz eninde sonunda. Arada kendi kendime düşünürüm; annemi ya da babamı bir gün kaybettiğim gün umarım çoktan bir çocuk sahibi olmuşumdur diye. Çünkü bu durum bana çok büyük bir acı verecek ve benim biri için ayakta kalmam gerekecek. Bu da muhtemelen kendi çocuğum olacaktır.


bence bu konuyu anlamak için bu kadar derine inmek gerekiyor, çünkü sadece basit evrimsel kuramla dalarsak olayı seks güdüsüne indirgememiz lazım ki korunma yöntemlerinin bol olduğu modern dünyada bu saçma olurdu.

Dediğim gibi hayatın anlamı var mı yok mu bu gerçekten başka bir tartışma konusu. Tek bildiğim ise insan olarak hayatın bir anlamı olmasını inkar etsek bile içten içe istediğimiz.

biraz uzun oldu galiba. okuyanlara sabırları için teşekkür ederim.

aslında çoğu bebeğin düşünmeden yapıldığını biliyoruz değil mi?
şöyle terimlerden haberdarız 'tekne kazıntısı' 'kaza kurşunu' vb.
konu dışında tuttuğunuz hormon, evrim, yavrulama içgüdüsü vb. bunlar için açıklama olabilir.
bunu düşünerek yapan adam için de lokomotif güç, yavrulama içgüdüsü tabii ki.
bunun dışındaki tüm sebepler duygusal bence. bu duygular bencilce olabileceği gibi samimi/zararsız da olabilir.

-'eser' gibi soğuk bir kelimeyle açıklamayı tercih etmesem de, insan kendisinden bir parçayı görmek istiyor olabilir.
-ya da 'ulan herkesin var benim neden olmasın' diyerek 'kıskanma/özenme/vb.' duygularıyla yapıyor olabilir.
-biri olsun ve bana baksın mantığıyla yapan çok biliyorum. çünkü şöyle bir dua var 'hayırlı evlat olsun' yani hastalandığında yaşlandığında sana baksın(bunları öldürmek istiyorum).
-öleceksin ve bu dünyada sahip olduğun şeylerin birilerine kalmasını istiyor olabilirsin. (veliaht)
-gerçekten çok fazla sevebileceğin, hiçbir şey beklemeden bir şeyler verebileceğin, hayatında kimselere göstermeyeceğin ilgiyi gösterebileceğin, çok fazla mutlu etmek istediğin birini istiyor da olabilirsin (bunlar daha güzel insanlar).

çoğaltılabilir bu örnekler. ama kaç madde yazarsam yazayım hepsi bir duygunun izdüşümü olur bence.

bir çocukla yaşamak, dünyaya onun gözünden bakmak, defalarca kez yapacağı bir şeyi ilk kez yaparkenki heyecanını görmek güzel ve biricik bir şeydir çünkü. çocukluğumuzu hatırlamak için yani biraz. o masumiyete duyulan özlemden. benim için böyle.

hukukçu gözüyle ise çocuk yapmak için en mantıklı nedenin "miras" hususu olduğunu söyleyebilirim.

ilaveten: tanrıların, yarattıkları insanı sevdikleri ve iyiliklerini istedikleri de nereden çıktı? belki de insanı yaratacak güce sahip oldukları için yaratmışlardır. belki biz amaç değil aracızdır? bir ego tatmini aracı... çoğu insan da bu yüzden çocuk yapıyor. saygı görmek ve önemli hissetmek için.

acaba neye benziycek merakı
çocuk sahibi olma hissine duyulan merak
çocuk sahibi olanlara özenti, imrenme
soy'un devamı (hormonlar, dürtüler v.s.'ye bu da giriyo mu yoksa?)
can sıkıntısından kurtulmak, bir meşguliyet bulmak için
hayatta bir amaç sahibi olmak için
ebeveynin torun beklentisini karşılamak ve mahalle baskısından kurtulmak için
evde kalabalık, gürültü olsun diye (kahvaltılar sessiz geçmesin diye çocuk sahibi olmak isteyen biri vardı mesela)

Soyum devam etsin diye bir takinti var birde.

Sevgi benim gibi icin sadece sevgi kucagima aldigim onu uyuttugumdaki sevgi parkra oynarken yasadigim mutluluk baba olmanin verdigi mutluluk tamamen manevi bencilce bir cikar yok. Insanlar neden cicek büyütür hayvan sever kedi köpek besler çünkü bunlarla mutlu olur

Insan, hayatinin bir amac ve anlam icermesini ister. Bu durtusel bir sey olabilir, zira mutlu olabilmek icin gunluk hayatta yaptiklarinizin bir amaci olmali. Calisiyor, para kazaniyorsunuz, bir yandan da sevdiginiz kadinla/adamla evlisiniz. Bu durum sizi tatmin edebilir, kendinize yeni hedefler koymazsaniz da anlamini yitirir. Bir ev almak isteyebilirsiniz, daha cok calisirsiniz ya da hayalinizdeki arabayi almak icin ugrasirsiniz vs. vs. ancak bunlar sizi tam olarak tatmin etmez cunku bu getirilerin hepsi size ancak maddi tatmin saglar ama kalici bir mutluluk saglamaz. insan, elindekileri paylasarak, birileri icin bir seyler yaparak esas mutluluga dogru gider ve bir gun bunu anladigi vakit cocuk yapar ki bu edinimlerini, guzel ve kotu gunleri beraber yasayabilecegi, paylasabilecegi biri daha olsun. bu saydiklarimi insan tasarlayarak yapmaz belki ama icguduleri de zaten uremek uzerine programlanmis oldugundan ve kisisel tatmin duygusu da yukarida yazdigim sekilde islediginden, cocuk yapar ve sonrasinda hayattaki amaci degisir, cok boyutlu bir hal alir. artik sadece kendisinin ve esinin degil bir de cocugunun mutlulugu onun hayat amaclarindan biri haline gelmistir.

Çünkü içgüdüsel olarak çocuk yapmamız gerekiyor. Alt beyin iç güdüsel olarak bir şey yapmak istediğinde, üst beyin bununla ilgili kişiye mantıklı gelecek bir mazeret uydurur. Çocuk olayında bu: herkes yapıyor, çok şirin yea, soyum devam etsin vb. olabilir. Ama altta yatan sebep üreme iç güdüsü.

Çünkü bir insan yetiştireceksin. Düşün; ne çok şey öğreneceksin, o büyürken sen de büyüceksin, gerçek sevgiyi öğreneceksin, kalbin daha yumuşak derin olacak. Belki çok "mantıklı" sebepler değil, ama tamamen bencilce de değiller.