Ekşi Duyuru

İyi akşamlar herkese, sizinle bir sıkıntımı paylaşmak istiyorum.

3 yıl önce İstanbul'un nezih olduğu söylenen semtlerinden birinden ev aldık. Daha o zamanlarda sitenin temelini bile atmamışlardı. Büyük, derince bir çukur vardı sadece. 200-300 dairelik bir site. Aldığımız daire bir hayli büyük. Şimdiki evin 2 katı neredeyse. Harika bir terası var. Denizi görüyor, yüzlerce ağaç var yakınlarında. Gürültü yok yoldan yüksekte olduğu için. Altında spor salonu var, yakınında bisiklet yolları var.

Ama gelin görün ki ben taşınmak istemiyorum. Çok üzülüyorum taşınacağımız için. 1-2 yıldır üzüntüsü içimde desem yeridir. Sözde 2012 aralık ayında teslim edeceklerdi. Sürekli ertelediler. Önce 2013 haziran dediler. Sonra 2013 aralık, 2014 şubat, 2014 haziran diye diye daireyi teslim aldık. Anahtar teslimi ertelendikçe kısa süreli mutluluklar oldu içimde. "Belki taşınmayız" diye ümit ettim. Ama kaçınılmaz son yaklaştıkça içimdeki üzüntü daha da arttı. Arttıkça şişti içimde. Birkaç haftadır çok nadiren gelen gözyaşlarıyla azaltmaya çalıştım.

Bu 1 yıllık sürede defalarca (en az 15-20 defa) dile getirdim "taşınmasak olmaz mı", "ben buradan gitmek istemiyorum" gibi şeyler söyledim. "o kocaman evi ne yapacağız zaten, annem çok yorulacak merdiven in çık", "sürekli bir sıkıntı çıkıyor, taşınırsak pişman olacağız", "çok güneş alıyor yanarız bir burada", "nazara geliriz aman taşınmayalım" gibi bir sürü bahane aradım, yine de caydıramadım. Okulumla aramda zaten 20-25 kilometre mesafe vardı. Şimdi 35 kilometreye çıkıyor bu mesafe. Ama evimizin diğer bireylerinden çalışan 2 kişisinin de işyerine olan mesafesi 10 kilometre kısalıyor. Bu arada evi ilk aldığımızda ben bu okulda okumuyordum.

Beni bu mahalleye bağlayan çok şey var. Bu mahallede doğduk, şimdiki evin arka apartmanında. Sonra 16-17 yıldır içinde bulunduğumuz evde yaşıyoruz. Çok güzel, samimi, ferah, serin bir evimiz var. Çok nezih değil, belki geçen yıl sokağımızda biri silahla öldürülmüş olabilir (?!) ama yine de çok seviyorum ben burayı. Esnafla aram çok iyi, herkes tanır beni, evimizin karşısındaki parkta yıllarca maçlar yaptım mahalleden arkadaşlarla. Futbol oynadık, basketbol oynadık, bisiklet sürdük. Her sokakta ayrı hatıram var. Evin her köşesinin bir anısı var bende.

Şimdi her şeyi bırakıp gitmek çok üzüyor beni. Taşınacağımız gün (2-3 gün sonra) odama kendimi kilitleyip saatlerce ağlamak istiyorum, belki vazgeçerler diye. Yakın zamanda önemli bir hastalık teşhisi kondu bana, ameliyat olunca taşınmamız 2-3 hafta ertelenir diye, ertelenince de belki vazgeçerler diye sevindim, ümitlendim. Çünkü evde sürekli bir sorun çıkıyor. Asansör çalışmıyor, havalandırma arızalı, balkon kapısının menteşesi kırık, bazı kapılar kapanmıyor falan... Bir de taahhüt edilen sosyal alanlardan kısıp avm'ye katmış şerefsizler daha fazla kira almak için. Bunlardan dolayı belki taşınmayız falan diye ümit ettim ben de.

Babam çok istiyor taşınmayı. Emekliliğini rahat rahat terasta çayını içip gazetesini okuyarak geçirmek istiyor. İnanılmaz derecede hevesli oraya. Sürekli bir yerlere gidip o eve bir şeyler almaya çalışıyor. Onu üzmek de istemiyorum ben. İlk defa 3 gün önce sordu bana "taşınacağız diye üzülecekseniz taşınmayalım" diye. Ben de sordum "taşınmasak üzülür müsün" diye, "oğlum çok büyük kayıp olur, böylesini bulamayız, üzülürüm" gibi cevaplar verdi. Ben de bir şey diyemedim. Nakliye firması bile ayaelanmışken bana bu soruyu sorması da ayrıca ilginç...

Bilmiyorum duyuru, bilmiyorum. İnsanlar nelerle uğraşırken benim buna üzülmem (ayrıca üzüldüğüm çok daha önemli sıkıntılar da var tabi) de iyi değil tabi. Ama çok üzüyorum kendimi. Bu güzel Bahçelievler mahallesinden, apartmanın önündeki 15-20 tane kediden, sokağımdan, parkımdan, bakkalımdan, şarküterimden kopmak çok üzüyor beni. Okuldan eve dönerken her gün bizim mahalleye uğrayıp yolumu birazcık uzatıp her zamanki evimin önünden geçip yeni evin yoluna devam etmek istiyorum. Başka türlü olmaz gibi geliyor.

Hiçbir şeyi toplamak gelmiyor içimden, her şey olduğu yerinde duruyor. Halbuki yarına kadar toplamam lazım.

Çözüm nedir duyuru? Biliyorum, insan her şekilde alışıyor ama ben gönlümde çok büyüttüm bu işi. Ne yapsam, kendimi 2 haftalık bir tatile gidiyormuş gibi kandırsam mı? Veya eşyalar taşınırken hiç ortalıkta gözükmeyip, başka bir yere gidip sabah bu evden çıktıktan sonra akşam yeni eve mi gitsem? Bu pratikte pek mümkün olmasa da bu seçeneğin beni daha kötü etkileyeceğini düşünüyorum.

Biliyorum çok uzun oldu, pek kişi okumayacak ama içimi dökmek istedim. Teşekkürler okuyan herkese :(