Ekşi Duyuru

evet herkesin derdi başından aşkın belki, ama benimki de bana göre çok fazla ve artık ağır geliyor, tek başıma kaldıramıyorum.

daha önceki duyurumdan hatırlayanlar olabilir. yarım yıldan fazla bir süre öncesine kadar çok sosyal, etrafında bir sürü insan olan birisiydim, bütün o arkadaşlarımı yurtdışında yaşadığım yerde edindim. orada bir de aşık olduğum insan vardı. orada kalışımın son zamanlarına doğru sevgili olduğum, buraya dönüp bir süre daha sadakat ve sabırla devam ettiğimiz. ama daha sonra anladı ki benim onun yanına gidişim iyice imkansızlaşıyor, bıraktı bütün umudunu. sevmemeye özlememeye çalıştı, başardı da. şimdi günde 1-2 cümle ancak konuşuyoruz, onda da hep ben çekine çekine yazıyorum.

"orası" dediğim yerden, türkiyede daha önce hiç yaşamadığım bir şehire geldim ailem buraya yerleştiği için. hiç arkadaşım yok. 1 tane bile. dolayısıyla konuşacağım, dertleşeceğim kimse yok. yakşalık 2 ay önce tekrar gittim "oraya" ziyaret için, hem sevdiğim adamı hem arkadaşlarımı görmeye, döndüğümden beri, 2 aydır, inanır mısınız sadece iş-ev arası gidip geldim. annemin babamın ve işyerindeki 2 kişinin yüzünden başka yüz görmedim. arkadaş edinmeye çalışıyorum. couchsurfing "orada" çok işe yaramıştı ama burda gittiğim toplantılarda bırakın insanlarla tanışabilmeyi, herkes kendi arkadaşıyla gitmiş olduğu için ben hep masanın köşesinde, bir kenarda dışarıda kaldım, kendimi daha da kötü hissettim, oturduğum yerde ağladım.

bir de şu var. ben türkiyeye döndüm döneli "oraya" geri dönmeye çalışıyorum. ordayken yaklaşık 5 ay kadar iş aradım olmadı. döndükten sonra da devam ediyorum aramaya ama yok, türk çalışan almıyor kimse bizim çalışma izni problemimizden dolayı. zaten mezun olduğum bölüm diplomasıyla da orada çalışmam imkansızmış. ben de üniversite falan araştırıyorum. başvurumu yapacağım bu dönem, ama en erken 5-6 ay gibi bir sürede açıklanacak. ha daha ilk eleme olumsuz olursa, birkaç hafta içinde o hayalim de gidecek.

yani demem o ki, ben oraya döneceğim umuduyla uyanıyorum her yeni güne. film izliyorum, bitince gerçek hayata döndüğüme üzülüyorum - az önce bir film bitti diye ağladım. bunu en son yaptığımda 2 yaşımda falanmışım, çizgi film bitti diye ağlarmışım. kitap okuyorum, bırakınca yine gerçek hayattayım. ve buradayım, "orada" değil. yine "demem o ki", ben hala oradaki hayatımda yaşıyorum aslında. burada resmen yaşamıyorum. yaşamı askıya almış bir şekilde, bir umut bekliyorum. bu arada sevdiğim insan, buraya döndükten sonra annem babam dışında konuştuğum tek insandı. ama artık bu problemlerim ona olan tavırlarıma yansıdığı için o da dayanamıyor, katlanamıyor bana. e araya zaman girdi, yol girdi zaten onlardan dolayı da duygu azalması var. hak veriyorum. ama ben onu düşünüp de ona yazamadığım her an ölüyorum.

bunları yazana kadar uzun zamandır ağlayamıyordum bile. tek damla gözyaşı akıtamıyordum. şimdi buraya yazmak bile biraz olsun rahatlarmış olacak ki hıçkıra hıçkıra ağlıyorum.

psikolog demeyin lütfen. olur da üniversite başvurum kabulk olursa çok fazla paraya ihtiyacım olacak. hiç para harcamamalıyım.psikologlar da çok para istiyor sanırım zaten.

ne yapayım ya ben? sosyalleşmeye, en azından izinli olduğum gün hava güzelken eve gelip sırf zaman geçsin diye uyumak yerine "hadi gel sahilde dolaşalım" diyebileceğim bir allahın kuluna ihtiyacım var sanırım. ama olmuyor, bir kişiyle bir kez görüşünce ikincisi gelmiyor. bugün mesela, öğlen 12de işim bitti. hava 22 derece. insanlar hep dışarıda. ben eve geldim koşa koşa, yatıp akşama kadar uyudum. çünkü uyanık kalında düşünmekten aklımı kaçırıyorum.

nasıl kurtulunur bu ruh halinden?