Ekşi Duyuru

Kabullenmiyorum bi kere. Inadim inat, elimden gelen yetmiosa fazlasini yaparim, yapmiosam sikayet etmeyi minimize ederim.
Kendimi sakinlestirmek icin de yururum, dua ederim, cizer-boyarim, uyurum.

bende kabullenmiyorumdum aslında, o yüzden 2 senedir sürüyor bu durum :))
bu durumu yenmek, inadımı sürdürmek için gittim kendime şirket bile açtım, kendi işimin patronu olayım, kendi fikirlerimi hayata geçireyim diye, o derece ısrarlıyım pes etmemek konusunda ama dediğim gibi her cepheden yapılan bi saldırı olunca ister istemez insan artık pes etmenin eşiğine geliyor.
sanırım burada ki ruhsal durumu özetliyecek kelime:bunalmak.

sabret :) bana 6 yıl gelmişliği var

@iiiiiiiiiiii
nasıl dayandın 6 yıl işte bende onu soruyorum :))
ve 6 yıl sonunda istediklerine sahip olabildin mi?

son 7 yılım bu halde geçiyor. ya sabredeceksin ya da çekip gideceksin bu dünyadan. çekip gitmek, üstüne oturduğumuz şeyden istediği için seve seve(!) sabrediyoruz.

@devilred
yok yaa açıkcası o tarz bişeyi düşünmüyorum, ama bunun sebebi korku yada benzeri bişey değil. intahar bütün yenilgileri kabul etmek oluyor, bende bunu asla kabullenmem.elbet bi yerden bi şekilde kazanıcam diye bakıyorum olaya, ondan dolayı bu ihtimali düşünmüyorum.
ama 7 yıl çok uzunmuş hacı yaa, 7 yıldır herşey üstüste geliyor olamaz, elbet arada iyi şeyler olmuştur.

meditasyona sar, evren enerji kafasına. Başka bir bok paklamıyor insanı benden demesi. Yoksa kavrulur intiharın eşiğine gelirsin. içsel mutluluğunu bulduğunda varsın, yoksa başkalarının doğrularının adamı oluyoun amk

umudum tükenene kadar mücadele ederim. her şeyi denediğimden emin olsam da içsel olarak vazgeçmem, bi kıymık bile olsa umut bırakırım içimde. bu durumda çoğunlukla kendimi geri çekerim. ne çok uzaklaşırım ne de çok yakın dururum. bu mesafeyi alabilmek biraz zor ama çok önemli. çok uzaklaşınca konuyu yitiriyorsun, geri gidiyor ya da kaybediyorsun. çok içinde olunca da yıpranıyorsun, bütünü kaçırabiliyorsun.
konu çok ağırsa da kendimi kapatırım. dayanma gücü bulunca tekrar başlarım.
umudumun tamamıyla tükendiği bir konu oldu şimdiye kadar.kesinlikle düzelmeyecek biliyorum. (bu deneyimim bana hayatımın en önemli dersini verdi)

yaşadıklarımızın çoğu bizim düşünce tarzımızın, tutumumuzun ürünleri. bizim dışımızda gelişen olayların bizi üzmesinin nedeni de bizim bakış açımız. önemsediklerimiz, beklentilerimiz bizi üzüyor ya da sevindiriyor. eskiler buna taş uzaktan gelmez diyorlar.

geri çekildiğimde yaptığım bir iki uygulama var.
1 dinginleşmek,
2 olaya, kendime, bakış açıma tekrardan ayna tutmak. bu konuda beyin fırtınası yöntemi çok faydalı oluyor. hiç olası görünmeyen şeyleri bile yazıyorum. konuyla ilişkili aklıma gelen her şeyi not alıyorum. hani bir file bakan küçük karınca hikayesi vardır ya. ayaklarına yakınsa sütun zanneder, kulağındaysa uçsuz bucaksız ova zanneder. ben de o karınca olduğumu varsayıp resmin bütününü çizmeye çalışıyorum. başka insanlar başka deneyimlerden yararlanmaya çalışıyorum.
bulgularımı olumlu ve olumsuz başlıkları altında topluyorum. liste ne kadar uzamışsa o kadar iyi oluyor.
3. bulgularımda belirlediğim kendime yönelik eksiklikleri, hata ve yanılmaları değiştirmek için gerekli iç disiplinimi terbiye etmeye çalışıyorum. olumlu olanlar zaten cepte, olumsuzlukları belirleyip düzeltmek esas mesele.

umut çok ama çok önemli. umut her şey.
nasıl dayanıyorsunuz diye sormuşsun ya, umut varsa mücadele ediyorsan dayanma diye bir şey olmuyor, umut yoksa, vazgeçmişsen, çaresiz olduğunu düşünüyorsan, değiştirme şansım yok diyorsan dayanma var.

o her şey hep üstüne gelecek, arada dinlenecek yine gelecek. yüzünü değiştirip değiştirip gelecek. sen ne yapacaksan sonuç ona göre değişecek.