Ekşi Duyuru

Psikologla 1-2 seansa girsin, sonra da o olmadığı bir zaman siz gidip onla görüşün tavsiye alın. Kızın durumuna göre en doğru tavrı söyler zannımca.

Mecnun falan degilsen okb li birini cekemezsin. Yol yakinken kac

ilaç önemli. ve belki tamamen tedavi edilmese de okb'yi bir senelik bir ilaç ve terapi sonucu yenmiş bir insanım, artık binde bir belirtisi çıkıyor.. tabii belirtiler, yoğunluğu her şey kişiye göre değişir. yenemeyedebilir. ama onu yarı yolda bırakmayın. ben ilişkimin birinci senesinde tedavi olmaya karar verdim. kız tarafıydım ve erkek arkadaşımı delirtmiştim artık. farkındaydım ama engelleyemiyordum. benim takıntılarım kafamdaydı. dışarıdan hiçbir belirti göstermiyordum ama beraber yaşadığım insanı dilimle yiyip bitirebiliyordum.
ve o kadar anlayışlı olmasına rağmen erkek arkadaşımı da delirttiğimi ve onu kaybedeceğimi görünce kararımı verdim. psikologla başladım ama işe yaramadı, bilişsel davranışçı terapi ve ilaca yönlendirdi beni. yeni bir psikolog(bdt için) ve psikiyatrist ile devam ettim o süreç bir sene sürdü. ilaç kullandım, yan etkiler oldu 10 kilo aldım. ama direndik işte.
erkek arkadaşımın hiç umudu yoktu. gerçekten yoktu biliyorum, bana belli etmese de hissediyordum, ben de asla o günleri düzelsem bile unutmayacak diyordum.
ama olmadı işte. ilacı yılbaşı civarı bıraktım ve 3 ay geçti. ben bambaşka bir insanım. o da beni tanıyamıyor ki bu etkiyi zaten eylül civarı fazlasıyla görmeye başladık. ama ilaç kolay bırakılmıyor. bana, sanki başka bir insan geldi yerine, seni yeniden tanıyorum gibi cümleler kuracak kadar değiştim. ve hayata döndüm.
yani, ümit var, zor, bunu en iyi bilenlerdenim. ama isteyince oluyor. ben sevgilimi kaybetmemek için çok çabaladım. oradan güç aldım. bu arada üç yılımız bitti, ağustosta evleniyoruz. ayrılmak üzereyken nereye geldik.
tekrarlamaz mı, tekrarlayabilir tabii, her şey olabilir ama bir kez yapıldıktan sonra bana da daha kolay geliyor. ben yanında olun derim, bir şans daha verin. ama ilacı lütfen eksik etmeyin. ilaç bu hastalığın tedavisinde çok önemli. ben okb'nin sadece terapi ile tedavisinin çok zor olduğuna inanıyorum. ve ilaçlardan korkmayın. bu tıp. ve bu bir hastalık öncelikle bunu kabullenin. kız arkadaşınıza kızmayın. çünkü o zaten kendine çok acımasız davranıyordur buna eminim.

kaç diyen arkadaşların başına da kimse böyle dertler vermesin. hepimiz insanız hepimiz hasta olabiliyoruz. hasta olurlarsa umarım kendilerinden kaçan birileri olmaz yanlarında!

ya ben ona tavsiye vermeye çalışıyorum anormal bir durum yok bak bunu başarabiliriz vs. ama o herseerinde beni anlamıyorsun diyor. ama gerçekten anormal bir durum yok eve giriyorum mesela ayakkabıları düzeltsene neden düzeltmedin bu evi böyle yapan sensin söyleniyor söyleniyor? diyorum gel otur düzeltirim şimdi. takıyor takınca bazen sabrımı okadar zorluyor ki çekip gidesim geliyor ama onu içten içe kemiren birşey var orada ve elimden birşey gelmiyor buda beni delirtiyor ve boşluğa itiyor. hep mutsuz oluyor hem mutsuz oluyor duygularımın tarifi yok anlayacağınız.

haklısınız çok zor beraber yaşamak çok çok zor.
ama işte tedavi oluyor, dizginleniyor, değişiyor.. sadece zaman biraz daha dayanın ama vakit kaybetmeden ilaç ve sık aralıklı terapiye başlayın. çünkü zaten etki 2-3 ay içinde ciddi anlamda görülmeye başlanıyor.

doktor bir ilaç verdi c.tesi günü ilaç piyasada yok anasını satiyim onada ayrı şaştım doktoru arayacağım bugün daha önce lustral mı ne ondan kullanmış işi gücü mezuniyeti geçtim bir an önce şu lanetin başımızdan gitmesi.

iyi bir doktor mu acaba? antidepresanların da çeşitleri var. ssri ve snri mesela araştırmak istersen.
lustral ssri'dır.

bense snri kullandım bir yıl ve bayağı kuvvetli bir ilaçtı, yanında da risperdal kullandım. isterseniz başka bir doktordan ama daha çok okb üzerine uzmanlaşmış bir doktordan daha tavsiye alın. çünkü okb gerçekten ayrı bir alan. yani bir prozac yazıp geçiştirilecek bir hastalık değil. ilgilenen bir doktor bulmanızı tavsiye ederim.

okb beladır, sene alacaktır büyük ihtimalle kurtulması. 2 sene sürecektir büyük ihtimalle. ben de yazarken hoşnut değilim ama doğrusu bu.

obsesyonun ne olduğuna çok bağlı diyeceğim de kompülsif neler geliştirdiği de var. kendi hayatı da, senin hayatın da darlanacak, onu demek lazım. bela harbiden okb dediğin.

hep böyle gitmez de işte, bayağı bir zaman bir değişim, anında rahatlık bekleme. nasıl davranacağın sorusuna da bir şey diyemiyorum şahsen. takıntısına göre sana da sarabilir, tiksinebilir bile zira...

doktor hangi ilaci reçete etti?

sevgili @moroff, prozoc diye bir ilaç. eczaneye gittim piyasadan kalktı dedi aynı ilacın farklı markasını vereceğim dedi bende almadım. doktora çatacağım hastaları bitsinde telefon bekliyorum.

umarım en erken zamanda atlatır. tedavisi olan bir durum en azından.
eğer seviyorsan ve yanında olmaya kararlıysan olabildiğince rahatsızlığını çaktırmamaya çalış. ona hastalığını hatırlatma. tavsiye verme. zaten "niye benim başıma geldi?" diye içten içe kendisini yiyordur, bir de sana çektirdiğini düşününce iyice üzülecek, sinirlenecek ve sana patlayacaktır. sen ne kadar çekiyorsan, dayanıyorsan emin ol ki o 10 katına katlanıyor. Sadece zaman zaman dayanamayıp ağladığında veya sana rahatsızlık verdiğini farkettiğini söyleyip üzüldüğünde teselli et, sarılıp geçeceğini söyle. söylemesi kolay tabi, bu kadar sabretmek zordur elbet.

farklı bir durum tabi ama annem parkinson hastası, ne kadar üzüldü, neler yaşadı ben biliyorum. birisi elinin titrediğini görecek de acıyarak bakacak diye ödü kopuyor hala. normal hissettirmek, hiç bir şey yokmuş gibi davranmak onun da kabullenmesini kolaylaştırıyor. normalden fazla yardımı sadece o istediğinde ve hasta olduğunu olabildiğince hissettirmeden yaparım. yani hasta olduğunu değil normal olduğunu hissetmeye ihtiyacı vardır.