Ekşi Duyuru

tedaviyi yürüten hastanenin psikiyatrisine başvurun.

çok geçmiş olsun umarım işler iyiye gider ve düzelir babanız.psikolojik destek için altıntepe kızılayda hem psikiyatrist var hem psikolog var.(sgk desteği de var ve fiyatlar diğer yerlere göre makul)

kesinlikle evlen. tabi allah korusun son dakika da kotu bisey olursa iptal etmek zorunda da kalabilirsiniz. evlilik planlari vs darken o da kafasini dagitacak bir mesgale bulur, hayata daha siki sarilmasini saglayacak bir beklentisi olur.

benim babam mide kanserinden oldu ve en buyuk uzuntum evliligimi goremesidir.

babamin hastalik sureci 3-4 ay surdu, aynen dediginiz seyleri biz de yasadik. yapacak birsey yok. dayanmaniz, sabretmeniz, guclu olmaniz ve en onemlisi annenize destek olmaniz lazim. sizing babaniz tabi ki uzuluyorsunuz korkuyorsunuz ama annenizin hayat arkadasi, can yoldasi. onun durumu sizden kat be kat daha kotudur.

bu sure icinde sanki hic hastalik yokmus gibi dusunun, gelecege yonelik planlariniz olsun ozellikle babanizla konusurken onun yanindayken. evinizi yakina tasimaniz iyi olmus ama keske isinizi degistirmeseymisiniz. herseye de hazirlikli olmakta fayda var, kotu bisey olursa isiniz eviniz yasaminiz tamamen alt ust olmus olacak ve o zaman toparlanmaniz cok daha zor olacak.

@the wild kitten; o hastanenin masraflarını karşılayamam maalesef, sgk anlaşması da yok

@bi sigara bi bacardi; teşekkür ederim; isim tavsiye edebilir misiniz acaba?

@halanne; ben de sizin gibi düşünüyorum ancak düğün alışverişi, yer seçimi falan o kadar zor geliyor ki; ağustos'ta planladım; değiştirmek de istemiyorum. mesela baskı altında kaldım şubat'ta yap diye ama hem öyle kolay olmuyor hem de yapmaya niyetlenseydim düğün günüyle son operasyon günü aynı olacaktı. bilemiyorum işte...

anneme de profesyonel destek şart tabi, ben de pek yardımcı olamıyorum açıkçası. bir de lise öğrencisi kardeşimin sorumluluğu var üstümde.

aynı durumdayım, hemen hemen zaman aynı, ameliyat sayıları aynı (benimki biraz daha fazla sanki).
kardeşlerim olmasına rağmen üstelik, geçen süreçte yoğunlukla babamla ben ilgilendim. şimdi yurt dışına çıktım bir süre. geri döndüğümde aynı şeyleri yaşayacağımı biliyorum. buna hazırlıklıyım. ama zor biraz, biraz işin içinde kendini kaybetmeyi, kendini o sürecin bir parçası haline getirmeyi öğrenmek ve sen olmayınca sanki hiçbir şeyin yolunda gitmeyecek olmasını düşünmek gerekiyor.
benim babam üstelik küçük bir çocuk gibidir hasta olduğunda. oldukça zor bir de kanserle uğraşırken. aklına gelebilecek birçok şeyi üstelik babamla ilişkilerimizin çok güçlü olmamasına karşın yaptım ve yine yaparım (13 yaşından beri yatılı okul, üniversite vs aileden ayrı büyüdüm).
bundan başka hayat-ı hususim ile ilgili de bir sürü problem olmasına rağmen, hiç profesyoneld estek almadım. almayı böyle ciddi olmayacak şekilde aklımdan geçirdim doğru ama, hep şunu düşündüm: kendimi bir uçurumdan aşağıya bıraktım ve yere düşene kadar bana ne olacağını asla bilemeyeceğim. ve hatta belki yere düşmeyeceğim bile. onun için havada panik yapmama gerek yok. bırakayım ne olacaksa olsun. zira bir mekanizma var ve o benim müdahalelerimle pek ilgiliymiş gibi görünmüyor. o zaman bana verdiği rolleri hakkıyla yerine getirmeliyim.
emin ol bu süreçte gece değil gündüz değil, bir değil beş değil. sürekli tetikte olmak, yemekteyken, spor yaparken, yatarken vs birden gelen telefonlarla ürpermek ve hele babanın veya hanımının telefonundan arandığında elin aç tuşuna gidememesi ne demektir çok iyi bilirim. biraz kendini akışına bırakmalısın. bu bir süreç, olacak ve bitecek. ama sonucu asla bilemeyeceksin yaşamadıktan sonra. kendini her türlü sona hazırlaman gerekli. her şekilde birinin en güçlü durması gerekiyor. o gizli mekanizma sadece bir kişiye kahraman olma şansı veriyor. o sen isen, bir kahraman gibi davranmak zorundasın. benim abim var örneğin, ama her şeyle ben ilgilenirim. çok da sorun etmem bunu.
seni çok iyi anlayabiliyorum. zira doktorla görüşürsün, tahlil sonuçlarını alırsın, yeni tedavi önerileri sana anlatılır kısası sürecin hepsinden sen haberdar olursun, ama kimseye bir şey anlatamazsın. hep içine gömmek durumunda kalırsın. zira bu hastaların morale ihtiyacı vardır. çevreden birine en ufak bir şey anlatsan, o gidip başkasına anlatıyor. sonra biri gelip hastaya "e kardeş ölüyormuşsun" diyebiliyor. ayrıca senin acın, senin parçalanman; genelde başkası için magazinel veya üzerinde dedikodu yapılabilecek bir öyküye dönebiliyor. bu nedenle kendi acını, gerilimi kendi içinde yaşamak zorunda kalırsın. bu durumu sözlükte yazabildim, deşilmem gerekiyordu. ve kimse beni tanımadığından, gizlice sözlüğe aktardım içimdekileri (babanın ölmesi başlığında okuyabilirsin istersen).
uzun oldu farkındayım.
ben, kendimce biraz kaderci olmayı tercih ediyorum anlayacağın üzere. biraz teslim olmak gerekiyor. işler böyle yürüyormuş, bunun da böyle olması gerekiyormuş demek gerekiyor. biraz daha tanrıyla (benim için Allahla) yakın olan gerekiyor. biraz o taraftan destek almak gerekiyor (kabul edelim ki, bunlar benin hayatım için uygun gereklilikler. belki sana uyar, belki uymaz).
Türkiye'de bu tip hastaların ortak terapi gibi veya buluşup dertleşmesi gibi veya ne bileyim bir üzüntü terapisti gibi kurumlar olmadığından, insanlar acemilerin veya konusunda uzman olmayanların eline düşüyor ne yazık ki! umarım herşey dilediğin gibi olur. umarım baban bir an evvel sağlığına kavuşur ve fazla acı çekmez. kolay gelsin demek isterim ve ne zaman bir şeyler anlatmak istersen, buradan, sözlükte veya fempusay@gmail.com üzerinden yazabileceğini bir öneri olarak sunmak isterim. ne de olsa bir kesişim kümesinin unsurlarıyız değil mi?

teyzemden ve az çok okuduğum öğrendiğim şeylerden biliyorum, kanserde moral cidden çok önemli. inceden düğün hazırlıklarına başlayın, imkan varsa da evi birlikte dizin babanızla. elbette her şeyi babanız yapsın vs. demiyorum sizin eviniz sonuçta ancak onu baya bi dahil edin olaya. olayın mutluluğu ona geçsin.

agustosta olmasindansa sanki biraz daha erkene almaniz daha iyi olabilir. tabi subat da cok erken en azindan bahar aylarinda nisan-mayis gibi yapardim ben olsam. boylece babaniza da bi umut vermis olursunuz. ayrica durumunun ne olacagi belli olmadigindan agustos belki (aalh korusun) cok gec olabilir.

siz cinsiyet belirtmemissiniz ama erkek tarafi oldugunuzu varsayarak zaten sizden cok gelinin mesgalesi olacaktir bu isler. ev bulma esya alma vs gibi atraksiyonlar da sizi mesgul eder, kafanizi dagitir. bir nevi terapi olur inanin. yalniz bastan da uyarayim, ciftler arasinda en cok javga yasanan, eb gerilimli olan zamanlar bu dugun hazirliklaridir. nisanlizin da sizin durumunuza anlayis gostereceginden emin olun, yoksa sizi de yatirirlar babanizin yanina.

@zazazaraeta; her dakika hastane, ilaç, doktor koşturduktan sonra o kadar zorlama geliyor ki bazı şeyler; nasıl aşacağımı bilemiyorum.

@halanne; dediğim gibi mesele her şeyin üstüne bir de bu stresin binmesi. bu kadar derdin içinde bir de kız istemişliğim var benim; fazla yükleme yapıyorum gibi geliyor bazen. mayıs güzel tabi de o zaman ne olacağımız da belli değil; bi de tek taraflı bi olay değil yerler tutuldu edildi. off delirmemek elde değil.