Ekşi Duyuru

valla bunu yapanlar mevcut. rahipler, rahibeler, keşişler gibi ruhani olarak olayı üst boyuta taşıyıp bunu yapmak mümkün bence.
bizdeki imamlarda bu yok bak bu da ilginç bir saptama oldu.

Alinin sırrına ereyim dersen
Bir mürşid-i Kamil Bulanlar gelsin
Gönül Kabe olmuş hem beytullahtır
Ol bahri ummana dalanlar gelsin

demiş biri,bilmem sorunun cevabı mı

çok uğraştım ama becerdim. en azından kendim böyle düşünüyorum. kız arkadaşlardan soyutladım, erkek arkadaşlardan soyutladım. sevgililere güzel bir dille açıklayıp aralarından çekildim. 3 sene gibi bir sürede başarabildim bunu. yakın zamanda da okulum bitecek. istanbul'dan izmir'e, kuşadası'na memur olarak giderim. golden retrieverimi alırım, bir daktilo, bolca kitap, bir de motorsiklet. tamamdır. şu zamana kadar her şey yolunda ilerliyor. sadece okulun bitmesi ve memur olmak kalıyor. inşallah o da olacak.

insanlardan kendini soyutlayabilmek için çok şey yaptım. yeri geldi telefonlara çıkmadım, yeri geldi çağırıldığım yere gitmedim. ama hiçbir zaman unutmayacağım tek şey şuydu; kimseye muhtaç olmayacaktım. kimseden 5 kuruşta olsa yardım almayacaktım. kimse benim üzerimde söz söyleme hakkına sahip olamayacaktı.

çevremdeki insanlar duruma inanamıyor. senin gibi bir insan ve elini ayağını her şeyden çekmek vs. yorumlara girişiyorlar fakat ben kararımı çokta verdim ve bu karar için 3 yıldır uğraşıyorum. en büyük adımlardan bir tanesi inanılmaz aktif olarak kullandığım, bir ton yabancı kızla konuştuğum -ki güzel kızlara karşı inanılmaz bir zaafım var- sosyal hesaplarımı tek tek kapattım. facebook, twitter, tumblr, skype, wordpess, lookbook, kik, instagram, bbm... bunların hepsinde onlarca arkadaş vardı ki çoğunluğu zaafım yönünde olan arkadaşlardı. kullandığım tek hesap burası kaldı. burası da elzem değil benim için. yardım etmeyi seviyorum diye duruyor.


dediğim gibi kendini soyutlamak çok zor bir olay. kimseyle konuşmuyorsun, çaba veriyorsun, yolu sonu gözükmüyor vs. bir ton zorluğu var. ama sonunda istediğini elde edecek olmak çok hoş. umarım allah yüzümü kara çıkarmaz ve bu yolda devam ederim.


aman diyeyim bu yola gireceksen insanların tepkilerini göz ardı et. ailem dahil umursamazlığım, gamsızlığım üzerine onlarca laf yedim. okulda başım bu yüzden derde girdi. insanlar ilk zamanlar "bir şeyi de ciddiye al" diyordu. artık onlar bile devam etmiyor aynı şeyleri söylemeye.

hobilerin umarsızlıkta, soyutlanma da çok önemli faydası var. yalnız kalabileceğin hobilerden bahsediyorum. özellikle bisiklet ile uzun yolculuklar. düşünmeye çok vaktin oluyor. temiz havayla, pedallayarak nirvanaya ulaştırıyor seni.

son olarak -aslında son değil, bu konuda onlarca kelime yazarım ama abartmaya gerek yok- şunu belirtmek isterim; hiç bir zaman yaptığım şey doğrudur, herkes yapmalı gibi şeyler söylemedim. söylemeyeceğim de. gittiğim yolun doğru bir yol olup olmadığını bilmniyorum. sadece mutsuz değilim onu biliyorum.

her gün okula işe giden insanlarla birlikte yaşayan birinin tam olarak izole olması mümkün değil. bunu sağlayabilmek için normal insanların "sıyrık" dediği türden biri olman lazım.

ben çok bencilim. milletin karı-kız-adam meselelerini dinleyince anlam veremiyorum. ot gibi yaşadığım için hiçbir şey tam değil. ne sevgiyi, ne nefreti, ne güzelliği, ne kötüyü... hiçbir şeyi doğru hissedemiyorum.

bu izole olduğumuz değil hasta olduğumuz anlamına geliyor. toplumdan izole olabilmek için bayağı bi uzaklara falan gitmek lazım. her sabah birileriyle iletişim kurarken toplumdan izole olunmaz.