Ekşi Duyuru

öncelikle merak ettim hangi okul hangi bölüm böyle bir ders veriyor ne güzel açıklamak istemezseniz burada özelden yazarsanız sevinirim. cevap olarak da:
başka dilde aşk filmi mesela bende büyük farkındalık yaratmıştı bunun gibi dramatik olmayan ama hissettiren daha çok film yapılabilir. yada insanlara sinema salonlarında süresini bu konudaki uzmanların ayarlayacağı kadar dakika sessiz film seyrettirilip(1-3 dakika) sonra sesliye geçilebilir farkındalık için ya daaaa .
özellikle küçük yaştaki çocukların(ilk okul 4-5) engelliler arası spor müsabakalarına götürülerek engellerinin onların suçu olmadığı onların da toplumda bir yer edinebileceği ve bunun normal olduğu daha o yaşlardan çocuklara anlatılabilir.çünkü bu küçük yaşta daha kolay edinilebilecek bir algı bence(acıma değil arkadaşlık kurabilecekleri biçimlerde o kadar ayrıntılı kuramıyorum şu an düşünülür)
dizilerde illa manken oynatılacağına engellilere kısım kısım yer verilerek bunun hayatın içinden olduğu empoze edilebilir.
engelli hale gelme hikayelerinden oluşan bir kamu spotu döndürülerek duyarlılık sağlanabilir.
şimdilik aklıma gelenler bunlar açıkçası

kamu spotu bizim ülkemizde duygu sömürüsü odaklı yapıldığı için, hoşlanmıyorum, ki engelliler de kendilerine acınmasından ya da farklı gözle bakılmasından hoşlanmıyorlar. bunu çok kısa bir süre deneyimledim, ayak bileğimi sakatladığım için alçıdaydı ve herkes bana acıyıp, "dur ben getiririm." "dur ben yaparım!" diyorlardır, halbuki normal zamanda hatta ayağım alçılı haldeyken bile yapabileceğim şeyler, ama insanların gereksiz yere vicdanları oynuyor. hatta abartıp, gülüp eğlenince "ya biz buna acıyoruz kıza ban gülüp eğleniyor!" bakışlarını bile yakaladığım oldu. çok şükür ki bir engelim yok, ama engelli insanların bundan rahatsız olduklarını hissediyorum, ben de onlara yaklaşırken korkuyorum, ister istemez acıyorsun ve belli ediyorsun çünkü ama bu yaşadığım kısa süreli sakatlıktan sonra, davranışlarımı normalleştirmeye çalıştım olabildiğince. sakat doğan bir insan durumunu doğuştan kabullenmiş oluyor çünkü, sonradan sakatlanan biri için durum daha zordur belki ama bu noktada bile sonradan sakat kalan bir insan "daha önce yaptıklarımı gene yapabilirim!" hissi içinde olduğundan, acınmasından hoşlanmıyor, en azından gözlemlediğim bu.

bence de küçük yaştaki çocuklarla engelli çocukların bir araya gelerek, birbirilerinden farklı olmadıkları, hepsinin sadece insan olduğunu anlamalarını sağlayacak çalışmalar olabilir. bir de, farkındalık adına şöyle bir proje olabilir, mesela üniversite öğrencileri arasında, bir hafta boyunca, belli bir uzvunu kullanmamak. kullanmadan yaşamak. tabi 7/24 değil, hem ruh hem de bedensel sağlığı bozabilir böylesi, ama bir süreliğine kullanmadan yaşamak, hatta bu şekilde tanınmadığı bir ortama girerek -mesela metroya tekerlekli sandalye ile binerek- diğer insanların tavır ve davranışlarını incelemek. gibi. tabi böyle bir şey olabilir mi, bilemiyorum ama, böyle bir projeye dahil olabilirdim mesela. çeşitli sivil toplum kuruluşları ile daha büyük yaşlardaki insanlar da bunu deneyimleyebilir. ama engellilerin genelde istemedikleri şey, acınmaları ve farklı davranılmamaları. en azından anladığım bu. aslında bu konuda bir grup engelli ile de konuşabilirsin, ben herhangi bir sorun yaşayacağını sanmıyorum. sonuçta asıl yardım gerekenler aslında uzuvları yerinde olan insanlar, çünkü çoğunun ruhu sakat.

Öncelikle çok teşekkür ederim önerileriniz için.
Verdiğiniz fikirler gerçekten cok hoş ancak bizim bunu uygulamak ve raporlaştırmak için fazla süremiz yok :/
Kamu spotu tarzında geçen sene arkadaşlarımız yapmıştı.