Ekşi Duyuru

ben genelde çok düşünmemeye çalışıyorum.kötü çıkarsa zaten tedavi olup kurtulurum düşüncesindeyim o yüzden moralimi bozmamaya çalışıyorum.

doktor ve ebe olmadan, pastmatüre olarak, kanamalı bir doğum yaşamışız annem ve ben. o nedenle kendimi bileceğim yaşa kadar hep kontroller hastane doktor işleri ile uğraşılmış.
önceleri hastane kokusu aldığımda durgunlaşırdım, hemen çıkıp gitmek kaçmak gibi bi his gelirdi içime.
sonra büyüdük. annem ve babamla ilgili kötü kötü haberler sonuçlar aldık, duyduk.

şimdilerde hastaneye gideceksin, gideceğiz, hastaneye benimle gelsene gibi birşey duyduğum an kalp atışlarım hızlanıyor, bi ter boşalıyor, konuşamıyorum.
oldu da hastaneye gittim sinir basıyor, gözümün önü kararıyor, kaçıncı kattayım asansör nerede, yukarısı mı aşağısı mı... aptallaşıyorum iyice.

soruna cevap olmadı gibi sanki, bu tahlilleri aldık kötü sonuçları duyduk, tedavi olduktan sonra geriye kalan hasar kısmı oldu.

doğduğumda mosmor bir şekilde kalp atışı ve solunum olmadan doğmak gibi bir geçmişim var.. sonrasında bir doktorun ''bu çocuğun acil ameliyat olması lazım ; bu kalple 4 yaşına gelmesi bile mucize'' demesi ve eldeki tek çocuğun durumu karşısında yıkılan bir valide hatun. 4 yaşında geçirilmiş bir kalp ameliyatı öyküsü. sonrasında ilk 1 yıl ayda bir ; sonra yılda bir otobüse binip kontrollerin yapılacağı şehre giderdik ; pansiyon veya misafirhane odalarını küçük yaşta tanıyorsun , hastanede 2 veya 3 gün boyunca akşama kadar sıranın sana gelmesini beklerdik. 4 yaşından 18 yaşına kadar orada senin durumunda olan çocukları görüyorsun ; bazılarının o hastanede ne işi olduğunu bile anlamıyorsun ; dıştan çok sağlıklı görünüyor ama ameliyat olmuş ; kontrole gelmiş. bazılarını görüyorsun haline şükrediyorsun. ama geçen 14 yılda hastanenin kıdemli hastası olduğum için ordaki çocuklara bakıp ''nerelerden nerelere geldim ; şanslıymışım'' diye düşünebiliyorsun.

kıssadan hisse ; sonuçta öğrenciliğimde istediğim gibi futbol oynayamadım ben ; kendimi yormamak zorundaydım. hastalığımın bahanesiyle sigaraya alışmadım ; en büyük faydası bu oldu. otelde kaldığım zaman evim gibi benimserim odamı ; öyle de bir alışkanlık edindim.

sonuçlar kötü çıktığında hastalığın tedavisi varsa eğer her zaman için senden daha kötü durumda olanların da hayatta varolduğunu düşünmek lazım. kanser hastaları mümkün olduğunca sabırlı , sakin ve güçlü olmalı ama çok zor bir durum. o kişini hissettiklerini en yakını bile bilemez.

hastane filan denilince acayip gaza geliyom ben ; azcık otobiyografi yazdım idare et.