Ekşi Duyuru

konuyu zaten okuyunca anlarsınız.

"Merhaba; uzun zaman oldu.

Dur, sakın geçip gitme cümlelerimi; bunca süredir yazdığım ilk ve son yazı olacak sana.

Aradan 5 yıl (hatta 6 da olabilir, senden sonra zamanı saymayı bıraktım) geçti. Bu sırada çok şeyler gördüm, çok güldüm, ağladım.

Sana anlatacak o kadar çok şeyim var ki aslında. Ne çok film izledim, kitap okudum düzinelerce, hüzünlü ve neşeli bir çok şarkı dinledim...

Ama konumuz bu değil.

Çok zor günlerden geçtim o uzak diyarlarda. Bir kere devrim, bir kere de iç savaş atlattım o ülkede. Gariptir, senin bu saçma ve kötü yerlerden çok çok uzakta olman ve bir şekilde mutlu olduğunu düşünmem güç verdi bana.

Senden sonra tanıdığım, hayatıma sokmak istediğim birkaç kişi oldu ama yapamadım. Seninle karşılaştırmaktan kimseyi kabullenemedim. Anılarla da yaşamaya, yalnız olmaya alışmıştım zaten. Ne olurdu ki zaten bir daha bir başkasının elini tutmasam? Varsın bir başıma olsun bütün yaşadığım bütün sevinçler, hüzünler; varsın bir koltuk yastığına sarılayım veya bir kitabın sarı sayfalarını koklayayım.

Hangi bencil ve mantıksız insan düşünebilir karşısındakinin sadece kendisiyle mutlu olabileceğini? Nasıl karar verebilir; kendisinin, sevgilisine layık olabileceğine?

Belki de gerçek aşk kaçmaktır sevdiceğinden, delicesine koşmaktır uzaklara.

O’nu hep güzel bir yaz gününden kalma sıcacık gülümsemesiyle; biraz solmuş bir tablo gibi aklına kazımaktır; kim bilir?


Artık büyüdüm, adam oldum ve askere gidiyorum. (biraz geç oldu ama olsun : ) ) Bugün ilk kez kendimi düşünerek, sana verdiğim sözü bozarak bunu yazıyorum. Hani demiştim ya daha ilk tanışmamızda; hayatından çıktığım an bir daha ben seni hiç rahatsız etmeyeceğim diye. Bugüne kadar tuttum bu sözümü. Sana bunca zamandır ilk kez hoşça kal diyorum.

Ayrılmamızdan sonra hiç fırsatım olmadı söylemeye.
Hoşçakal
"