Ekşi Duyuru

Sevgili gonul dostlari, guzin ablalar. En kotu durumda bile mantigi elden birakmayan bir insan olarak dunyanin en umutsuz askini yasiyorum sanirim. Umutsuzluk derken umutsuz olan sey ilkiski degil, benim.

Uzak mesafe iliskisi sekilinde yuruttugumuz 1 aylik bir seyden bahsediyorum. Ama oyle yogun ki, her gecen gun biraz daha kapiliyorum, daha bi seviyorum. Ve bu durum beni inanilmaz endiselendiriyor. Zira kapildigim zaman zarar goren taraf genelde ben oluyorum, cok baglaniyorum ve butun hayatimi birine adayabileyecek seviyeye geliyorum. Asik olmadigim zamanlar ikili iliskilerin taraflar arasi guc dengesine tabi oldugunu dusunen, sadakatten zerre nasibini almamis, bencil ve odun, pisligin tekiyken asik oldugumda ipler elimden cekilmis gibi oldugu icin sudan cikmis baliga donusuyorum ve her turlu fedakarligi yapabilen, kendini sevgilisini mutlu etmeye adayan birine donusuyorum. Vaziyet boyle olunca da terk edilen/aldatilan taraf ben oluyorum. Seven sikilir, siken sevilir mottosundan da hareketle kendimi her ne kadar geri tutmaya calissam da durum cok vahim. Resmen asik oldum. Ama bu askin beni nereye surukleyecegini bilmedigimden (delicoş bir insanim azicik, sirf onu gormek icin yarin kalkip 4500km'lik yol gidebilecek seviyede) ve olasi hazin sonlardan korktugum icin kendimi engellemeye calisiyorum. Bildigin baya baya asik olmaktan korkuyorum yani. Bu gerginlik karsi tarafa da yansiyor, bunlari dusunmekten ve sacma sapan mutsuz son senaryolari kurgulamaktan bitap dustum. Nasil duzelticez bu durumu?