Ekşi Duyuru

ailem çok net olarak bu duruma karşı

bu bana cok normal gelmedi. karsi cikma sebepleri sizin can guvenliginiz mi? 25 yasinda bir insan, kendini gecindirebilecek hale geldiyse, artik ayri bir evi olmali. aile, koruma-kollama asamasindan, zarar verme asamasina gecmis gibime geldi.

Sizin sosyal hayatiniza karismiyorlarsa, gonlunuzce gezip tozabiliyorsaniz, ayri eve cikmanizi, ailenizi karsiniza almanizi tavsiye etmem. Aile yaninda olmanin tadini cikarin derim.

Yok herseyinize karisiyorlar ise, dusunulebilir.

biraz geç bile kalmışsın.

iki seçeneğin de avantajları ve dezavantajları var. ailenle kaldığın süre boyunca kolay kolay ne depresyona girebilirsin ne yalnız kalabilirsin, evin yükümlülüğünü,sorumluluklarını hissetmezsin,fatura yatırma derdin olmaz paran sana kalır,kendine harcarsın, aile genel olarak huzur dolu bi yapılaşma olduğu için hayatın stresinden bunaldığında oturup 1 şişe şarap içip bayılmak yerine derdini sıkıntını konuşacağın seni dinleyecek birileri hep yanında olur.

eve çıkarsan sana getirisi özgürlük olur. ama götürüleri çok daha karmaşık olabilir,özellikle maddi anlamda. yalnız yaşıycaksan şu olay fixtir, eve kedi almak. darlanabilirsin, için sıkılabilir, çok fazla düşünmekten psikolojini kaydırabilirsin, başına kötü bi olay geldiğinde kimseyi bulamayabilirsin, paranoyaklaşıp eve av aletleri doldurmaya başlayabilirsin, her tıkırtıya uyanıp bütün evi gezmeden rahat edemeyebilirsin, ocağı kapattım mı kapıyı kitledim mi kediyi doyurdum mu gibi bi ton soru kafanı kurcalayabilir, finansal konularda tecrübeli değilsen kışın soğukta kalabilirsin, aç uyumak zorunda kalabilirsin(öğrenci sıtayla).

ama tabii ki ayrı eve çıkmalısın, 25 yaşında bi insan 2. seçenekte anlattıklarımı yaşamalı ki hayattan bezsin, olgunlaşsın, torun sahibi olabilecek sabırı ve bezmişliği elde edebilsin.

aile evinden ayrılalı 2 yıl oldu, bi haftasonu otobüse atlayıp gittiğimde önce seviniyolar sonra yollamaya çalışıyolar 'geri taşıncak kesin' diye. iyi düşün bence aile evinden çıkınca bi daha giremiyosun* diye biliyorum.

önemli not: eve çıkmadan önce yalnızlığın ne olduğunu öğren, pişman olma.

değmez.

üni'ye başlarken anne baba boşandı, bende onlardan ayrı yaşamaya başlayalı 7 yıl oldu. bence herkesin artık belli bi yaşa gelince eğer durumlar uygunsa ailenin yanından ayrılması onun yararına olur diye düşünüyorum. kendi ayaklarının üzerinde durma, sorunlarla başa çıkma, yaşamayı öğrenmede gerçekten insanı geliştiren unsurlar. ne kadar ailen istemese bile bence kararını verdiysen yap derim. üzülürler, kırılırlar belki ama evlatlarısın sonuçta nereye kadar devam ettirebilirler. ilk planda onlara biraz yakın bi yerlerde eve çıkmayı düşünebilirsin belki araya çok mesafe koymamak için.

Ben 13 yaşında yurtta kalmaya başladım 11 sene aileden uzaktaydım (yazlar hariç) Sonra 2 sene evde onlarla yaşadım. 2010 sonunda da arkadaşlarla yine İstanbul'da eve çıktım şimdi de yalnız yaşıyorum.
İlk eve çıkacağım zaman babam bu kapıdan çıkarsan bir daha gelme demişti :) Ama benim işim uzaktaydı elle tutulur bir sebebim vardı. Yalnız yaşamak mevzusuna gelince benim karakterime de uygun olduğu için çok zorlanmadım. Fakat uğraşman gereken ıvır zıvır canını sıkabiliyor. (fatura,arıza vs.)Ama bence herkesin bunları yaşaması gerekiyor. Ayrıca kendi evini kurmak, bişeyler almak kafana göre yerleştirmek falan çok güzel şeyler. Ama tabi kendi yemeğini, ütünü, bulaşığını halletmekte var öte yandan :)
Sonuç olarak bence çıkmak daha mutlu edecek seni. Arada biraz uzak kalınca ailenle geçirdiğin zaman da daha kaliteli oluyor.
Girişi gelişmesi sonucu 10 numara kompozisyon oldu :P

ben de aynı durumdayım. tek fark cinsiyet ve yaşım 26.

ben şahsen biraz daha para biriktirip öyle eve çıkmayı / ev almayı planlıyorum. çünkü aileyle yaşamak hakikaten maddi olarak çok rahat bir durum. tek giderin kendine yaptığın harcamalar.

belki sana da fikir olur.

aşağı yukarı aynı durumdaydım sizinle. evden ayrıldım. gayet rahat ve mutluyum. maddi anlamda sıkıntılar olabiliyor elbette. ama karşılığında hissedilen "birey olma", "sorumluluk alma" vesaire hisleri için bence değer.

25 yaşında bir insan kendi ayakları üzerinde durmayı, bir evin sorumluluğunu tek başına alabilmeyi öğrenmelidir. yarın bir gün aileniz ölüp gittiğinde ne yapacaksınız? bunu hiçbir anne baba düşünmez ve düşünmek istemez ama kaçınılmaz bir gerçektir.

bir ev geçindirmenin sorumluluğunu alacak yaşa gelmişsiniz. bunu böylece ailenize anlatın ve evinize çıkın. en fazla birkaç ay sonra ziyarete gelirler.

özgür yaşamakla kastın ne? sana ne gibi kısıtlamalar getiriyorlar? bunları yaz ona göre cevap verelim.

çok boğazına basmıyorlarsa değmez. anne yemeği gibisi var mı? bi de kıyafetler yıkanmış, ütülü mis. ben olsan sırf ütüden tiksindiğim için çıkmayabilirdim.

lezzetli ve bedava yemekler, fatura-kira derdi olmadan temiz nevresimlerde düzenli odalarda kalmak güzel.
fakat yeterince geç kalmışsınız zaten, eve çıkmak için 30 YAŞINA GELMEYİ mi bekliyorsunuz?
aileniz bir süre sonra saçmaladıklarını anlayacak muhtemelen sizinle gurur bile duyacak(sanırım şu anda onların size kalıcı olarak kırılabileceğini düşünüyorsunuz: hayır, öyle olmayacak)

ayrıca kafa dinlemek, gezip tozmak, hayatı yaşamak vs. için ne kadar zaman var? ben söyleyeyim şu saatten sonra çok az :(

temızikçi geldiği halde utu,bulaşık,yemek yada temızlık işleri ucundan bile bana kalırsa çıldırıyorum,belki sende olmaz o ayrı.unı.de yalnızlık iyiydi de şimdi ailem niye zamanında istanbula göçmemiş diye soylenıyorum.
bi de sen en azından aılenle aynı şehirde kalacaksan,isteğiğin zaman yanlarına gidebilirsin.o açıdan da bi sıkıntı yok.
bu arada sevgili yoksa tek başına eve çıkmak biraz yavan kalıyor.hali hazırda bi sevgilin yoksa benim de yok:)
rumuz:yakışıklı_tegmen_19
toparlayacak olursam senın yerınde olsam çıkarım

tek kelimeyle çık. bi hayatı gör, anyayı konyayı gör. evin küçük kızı olmak yerine, kendi evini çekip çeviren kız ol. ben 2 ev arkadaşıyla yaşıyorum ama bu bile insana çok şey katıyor. kendi evimin olmasını da dört gözle bekliyorum, varsın param çok gitsin ay sonunu nasıl getiricem diye düşüneyim. bunlar 25 yaşında artık yaşanması gereken şeyler. birey olman lazım, evin küçük çocuğu değilsin artık. ailen de senin iyiliğini düşünüyorsa, seni kendilerine bağımlı bir insan yapmak istemiyorsa saygı göstermek durumunda.