Ekşi Duyuru

kendime sevmiyor ve sürekli sert davranıyorum. bu sebeptendir ki huzurlu değilim. hayatım yolunda olmalı. çevremdeki insanların benden en azından iki üç yaş büyük olduğunu görünce galiba hayatta iki üç sene kadar avantajlıyım diye düşünüyorum. okuldu, sınavdı gibi konularda hep istediğim şeyleri elde ettim. ama yine de sanki açgözlüyüm daha fazlasını istiyorum. aslında fazla şeye sahip olmak, gitmek görmek gibi bir isteğim yok, yanlış anlaşılmasın. daha fazla şey olmak istiyorum. bilmek öğrenmek istiyorum. bir sürü dil bilmek, bi çok konuda fikir sahibi olmak istiyorum. bi konuda eksiğim varsa, kendimi suçluyorum. "neden bilmiyorsun bunu, neden zamanında öğrenmedin bunu, neden okuldayken çalışmadın yeterince, neden zayıf aldın sınavdan, neden geçen gün gitmedin okula, neden okumadın o kitabı, neden izlemedin o filmi\oyunu, neden spor yapmıyorsun, neden yapmadın, gazete okumadın, şunla konuşmadın, şuraya gitmedin...." daha binlerce, milyonlarca. kendime töleransım çok az. başkalarına karşı sıcak, sevecen ve yumuşak başlıyken kendime karşı hep suçlayıcı oluyorum.
öyle bi ailem var ki, onları haketmiyorum! çok iyiler.

bilmiyorum, niçin böyle. hiçlik denizinde kaybolmak istiyorum. bilmiyorum böyle bi ifade var mı, bi yerden mi duydum yoksa kendim mi uydurdum ama son günlerde kendi kendime tekrarladığım bi motto. kimim, neyim, amacım ne, neden buradayım gibi sorular zaten sınav kağıdını teslim ederken cevaplanacak sanırım.

ertelemek ise ayrı bi boyuta geldi. günlük yazıyordum. seyahatimin ilk 18gününü güzelce yazdım. sonraki günleri bi kaç cümleyle geçiştirdim. bugün 62.günüm! en son dün yazdığımı hatırlıyorum(!) aradan 40küsür gün geçmesi mümkün değil dostlar. mümkün değil. 20 yaşındayım ve işte şimdilerde hayattan korkmaya başladım. o kadar çok aldatıcı şey var ki, farkında olmadan bitiyor ömür.

yaklaşık bi senedir, uyandığım gibi kalkamıyorum. geç uyusam da sabah uyanabiliyorum. hep alarmdan önce kalkıyorum. 8de kalkmam yeterli oaclak ise ben 4te uyanıyorum. sonra uyumaya çalışıyorum 5, 5buçuk, 6, 7 elli defa daha uyuor uyanıyorum. bu sabah sekizde kalkmak istemiştim. ilki6ydı sanırım, sekize kadar 10dk.lık bir sürü uyku çektim kendime. ama kaliteli değil tabi. olmuyor. siz nasıl uyanıyorsunuz? sabah kalkınca ne yapıyorsunuz? odanız toplu mu, hayatınızı düzene sokmaya çalışıyor musun, yoksa zaten çok dışarıda olduğu için uğraşmıyor ya da yerinde olduğu için gerek duymuyor musunuz? her şeyi neden ciddiye alıyorum bi de, sanki her şeyin en mantıklısını seçmem gerekirmiş gibi. daha önce sormuştum, iki sene önce. beyni resetlemek mümkün mü diye, o zamandan beri resetleyemedim. eski bilgisyarıma sık sık virüs girerdi. amvo.ydu virüsün ismi. dosyaları gizler uygulamalarını bırakırdı, bir sürü uygulama çalıştırır sistemi yorardı. yarım saatte açılır bazen tepki vermezdi bilgisayarım. uyanması bile çok zordu, tıklardım programa, aradan yarım saat geçer sonra açılırdı "neden kendi kendi açıldı bu program" derdim. mal sahibine çekermiş ya, bu sefer sahibi mala çekti. o bilgisayarı artık kullanan yok, o yüzden rahat.

soru ne?
dertleşecek kadar arkadaşlarım var, fakat buraya da yazmak, bi nevi anonim olarak dertleşmek de güzel ayrıca beni tanımayan insanlar bu yazdıklarımdan nasıl bir sonuç çıkarır, bunları yaşayanlar vardır belki söylemek istedikleri vardır diye yazdım. gerçi son günlerde ağzı olan konuşuyor havasına döndü site. "hacı kafan da bayağı karışıkmış güle güle kullan" dengi hiç bi manası olmayan cevapları görünce insan burayı da terketmek istiyor. olsun, yine de bi kaç densiz yüzünden bu ortamı karalamış gibi olmalayım.

iyi günler.