Ekşi Duyuru

Önceden benzer bir duyurum vardı, pek birşey değişmedi hayatımda. Yine sorayım dedim.

Hayatında olan, zar zor görüştüğün 3-5 kişiyi silip (komple s.ktiri çekip). Hiç tanıdığın yokmuş gibi sıfırdan başlama fikri çok mu ütopik olur?

Sanırım 6 hafta serisini doldurmuşumdur, 6 haftadır hafta sonlarımı evde geçiriyorum. İnsanları arayıp (zaten 3-5 tane var) her hafta sonu, hadi olm dışarı çıkalım, hadi ama ya falan diye dürtelemekten ve ya kem küm işim var, havamda değilim diye cevap almaktan sıkıldım. Tek başıma da takılmayı sevmiyorum, sanırım hayatımın son 5 senesi böyle geçti.

Birini arayıp, gel dışarı dediğimde ya abi başkasıyla planım var muhabbeti çekiyor, ha gerçekten planı var ama sıkıldım ulan ben. Geçimi zor biri olabilirim (fikrim yok), ya da kafalar kolay uyuşmuyor da olabilirim. Yurtdışından (Erasmus) geldikten sonra insanlara birer pislik gibi bakıyor olabilirim, hatta ulan keşke başka memlekette yaşasam, çifte vatandışlığım olsa Türk vatandaşlığını bıraksam düşüncesindeyim.

İş yerindekilerle bir süre iyi gittikten sonra onlarla da durumlar sıçtı gibi, birbirimizin yüzüne bakarken sorun yok ama arka masamda oturan hatunun işyerinde neredeyse 15 kişilik güruhu doğumgününe çağırıp beni çağırmaması bir bokların yanlış gittiği izlenimi uyandırdı bende. Ha ama yüzyüze konuşurken muhabbet vs oluyor.

Askerden döneli 1 seneden fazla oldu, dönünce doğru düzgün bir ortam yapayım dedim ama, uzun süreli ilk iş deneyimim bu, iş yerinde ayda yılda bir yaptığımız toplu etkinlikler dışında bireyselde pek kimseyle takılmıyorum. Yine sebep olarak karşı masamdaki adamı aradığımda işte abi ya dışarı çıkasım yok, ya da başkasıyla plan yaptım muhabbetlerini dinliyorum.

İş buldum mu mevcut işimi bırakacam, daha da görüşmem onlarla, çünkü yine klasik insanları arayıp ya abi gak guk muhabbeti dinleyecem. Onlar beni ararsa anca görüşürüm.

Bu durumda, tüm insanları silmek için, telefon defterini temizleyip, insanlarla görüşmeyi kessem (daha çok ben arayıp sorduğum için bu işlemi yapmasam), işi ağır çıkar ilişkisine döküp (beni doğumgününe çağırmayan hatuna mesela) iş yerinde bile elimden gelen giderin en önde gidenini yapsam, en azından tek tabanca takılsam ve arayacak kimsem yok olum desem, kafamı rahatlatabilir miyim?

Evde oturmaktan nefret eden bir insanım, ama etrafımda olmayan insanlar sayesinde 6 hafta serisini evde oturarak geçirdim. Haftasonun benim için tek anlamı evde bilgisayar başında oturmak, televizyon izlemek oldu. En çok da cumartesi pazar sabahları geç kalkabildiğim için seviyorum haftasonlarını. Hafta içi de bunları yapsam benim için haftasonunun bir anlamı kalmaz yani.

Ondan sonra artık bir şekilde, yeni işyeri olur, ya da başka şekilde olur tanışacağım insanlarla en baştan başlarım diyorum. Tek başıma gezip tozmaktan da nefret ederim bu arada, ama arkadaş olmayınca tek kalıyorsun maalesef.