Ekşi Duyuru

kısaca şöyle özetlersem, okul+askerliği bitirdikten sonra kurumsal ve iyi bir firmada, iyi bir pozisyonda işe başladım, aileminde durumu oldukça iyi, hatta abim zengin sayılabilecek biri ki işe girmeden önce, şu an kazandığımdan fazlasını rahatlıkla bana harçlık olarak veriyordu, hala da verebilir ama hem ben kendi ayaklarım üzerinde durmak istediğimden, hem de bazı noktalarda onunla anlaşamadığımız için, onun işyerinde çalışmaktansa kendim bir şeyler yapmak istedim, ve bu işe tamamen kendi çabamla girdim. bu tablo ilk bakışta çok toz pembe görülebilir veya durumum şımarıklık olarak değerlendirelebilir ancak ruh halim inanın çok farklı. bir yandan çok mutluyum kendim iyi bir şey elde ettim, kendi ayaklarımın üzerindeyim, bağımsızım, zaten ailemle yaşadığım için ekonomik olarak rahatım ama öte yandan içim kan ağlıyor. madalyonun öteki yüzü şöyle ki ben kariyer adamı olmadığımı anladım, işimi kesinlikle iyi yapıyorum ve takdir görüyorum ama bu işi sevdiğimden değil, zaten o zamanı orada geçirmek zorunda olmam, ve yapacak iş dışında bir şey olmaması, her şeyi öğrenip, en iyisini yapmaya çalışmamdan kaynaklanıyor, yani sevmediğim bir işi, zaten o zamanı orada geçirmek zorunda olduğum için, en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum. kapıdan girerken şalteri kapatıp, akşam çıkarken açıyorum yani bir bakıma. üzüldüğüm nokta yapmak zorunda olduklarımın, yapmak istediklerime engel olması, çalıştığım yerde çoğu kişi de bu örtüşmüş durumda yani, yapmak istedikleri ile yapmak zorunda oldukları aynı şey ve kariyerlerine odaklanmış durumdalar. benim yapmak istediğim ise gitar çalmak. bana içinden vay soytarıya bak diyen vardır ama gerçek bu, bunu hissediyorum. 5-6 yıldır çalıyodum, işe girdikten sonra iyice azaldı maalesef, çok aman aman biri değildim ama istediğim kadar iyiydim ve sürekli kendimi geliştiriyodum, günde 10-12 saat çalıştığım oluyordu. ama şu anda giderek uzaklaşıyorum evde oturup bütün gün gitar çaldığım günleri çok özlüyorum. işten oldukça geç geliyorum ve çok yorgun oluyorum, haftasonu da haftaiçi yapamadığım şeyler bütün vaktimi alıyor ve vakit kalmıyor yine. işi bırakmayı düşündüm ama bu ailemi fazlasıyla üzeceği için ve bu maddi özgürlükten sonra tekrar abimden para almak istemeyeceğim için yapamadım. abimle çalışmayı düşündüm ama bazı noktalarda kesinlikle anlaşamıyoruz ve benim maddi bir sermayem olmadığı için bu çatışmalarda ezilen taraf olacağım, o yüzden onu da kabul edemedim. yani beni bu mutsuzluktan sadece sayısal loto gibi birşey mi kurtarabilir, bunu soruyorum size?