Ekşi Duyuru

cevap vermeseniz de olur yani, hatta uzun yazıcam biraz, okumasanız bile olur.

nerden başlayayım anlatmaya bilmiyorum. maddi durumumuz çok iyi değil. kötü de değil aslında ama şu an ailem için bir yüküm. okul bu yıl bitiyordu normalde, ailem de böyle biliyor, lakin kafadan üç yıl var daha. son bir buçuk yıldır her sabah 6buçukta evden çıkıp, okul hariç her yere gittim. bazen saatlerce yolculuk yapıp, gittiğim yerde bi çay içip akşam eve geri döndüm. şimdi eylülde okula aslıma niyetindeyim ama becerip beceremeyeceğimden emin değilim... mayıs ayında aileme ne diyeceğimi bilmiyorum, diploma soracaklar, zaten daha önce de okul bırakmıştım bir kere onların haberi olmadan. üstelik sevdiğim bölümde okuyorum..

geçtiğimiz yıl altı yıllık kız arkadaşımdan ayrıldım. seviyordum aslında ama artık plan yapıp evden çıkmak, her sevgiliyle yapılan standart şeyleri yapmak sıkıcı gelmişti. üstelik o da okulunu bitirmişti, dedim hayatına baksın kız. belki hayatta evlenebileceğim tek insandı. gitti... ayrıldığımız günden beri de başka herhangi bir kızla ilişkim olmadı. olamaz da zaten. zira denedim ama kesinlikle problem yaşıyorum iletişim kurmakta. ailemle, kaç yıllık dostlarımla bile zaman zaman anlaşmakta güçlük çekiyorken doğal olarak yeni tanıştığım bir kıza kendimi tanıtamıyorum, o tanımak adına gerekli hamleleri yapamıyorum. eli yüzü de düzgün bir erkeğim, zaman zaman ilgi duyan kızlar oluyor, artık duruma alıştığım ve bir kez daha aynı şeyleri yaşamak istemediğim için baştan reddediyorum...

okuduğum bölümle ilgili mesleği edindim sayılır aslında. zaman zaman iş alıyorum dışarıdan. büyük paralar kazanmasam da işte harçlık oluyor, bir ayımı kurtarıyor filan. ama artık o işleri yapmak da işkence haline gelmeye başladı. şu an bir iş var elimde, inanın karnım ağrıyor düşündükçe. sanırım bunu da yapıp, daha fazla çalışmıycam. paraya önem vermedim hayatım boyunca, param olmadığı halde...

okulda kimseyle arkadaş olamadım. ortaokul ve liseden arkadaşımla görüşüyorum sadece. soğuk bir insan olduğumu sanıyorlar, öyle olmasam da onlarda haklı. yeni bir insanla aynı ortamda olduğum zaman, ne gerek var ki şimdi tanışmaya, konuşmaya diye düşünüyorum...

dinle bütün bağlarım koptu. zaten hiçbir zaman iyi bir müslüman olmamıştım, küçükken cumalara giderdik işte. son birkaç yılda içimde en ufak bir inanç zerresi kalmadı.

bağımlılık yapan her türlü maddeye ilgi duyuyorum. param olmadığı için abartmıyorum ama düzenli içki içen, bulduğumda daha farklı şeylere de yönelen bir yapım var. kafamın güzel olmasını seviyorum.

aklımda her zaman bir intihar fikri var. yanlış anlaşılmasın yalnız bu. yani şöyle ki; herşey kötüye gidiyor evet, sonuna kadar da yaşayabilirim bunu, benimle ilgili bir sıkıntı yok ancak bazı zamanlar aileme ve çevremdeki insanlara acı verdiğimi düşünüyorum. dolayısıyla çekip gitmek istiyorum, nereye olursa olsun. lakin elde avuçta para olmadığı için, çalışmak da istemediğim için en kötü intihar ederim filan diye kuruyorum kafamda yıllardır. yani normal bir düşünce halini aldı bu fikir bende...

eski kız arkadaşım gizli depresyon olabileceğimi söylemişti. eskiden daha sosyal bir insandım. gerçi hala kendi arkadaş grubumla takılıyorum, farklı şeyler yapıyoruz zaman zaman ama eskisi gibi değil. hani eskiden çok kitap okurdum filan, şimdi internet bağımlısı oldum bi de. sabah altıya kadar oturup öğleden sonraları uyanıyorum.

kendimi yalnız bir insan olarak tanımlayabilirim. hayatımda bir kız yok. arkadaşlarım da belirli bir yere kadar, sonuçta onlarında bir hayatları var. çoğu zaman tek takılırım. yalnız olmaktan keyif bile alıyorum. yalnızlık bir yaşam biçimi oldu benim için...

çocukluğum başarılarla geçmişti hep. üniversitede tam tersi bir hal aldı. niye böyle oldu bilmiyorum, üzülmüyorum da aslında ama çok sıkılıyorum. inanın çok sıkılıyorum. iki üç yıldır hemen hergün düzenli olarak sıkıldım, hiç geçmedi... hani kaybedenler kulübünde diyodu ya adam "ben geçen gün ölüyorum sandım bee" diye, işte o kadar sıkılıyorum...