Ekşi Duyuru

Önündeki boş kağıda dikkatini vermeye çalıştı kız. Ne yazmalıydı? Nerden başlamalıydı? "Belki de hiç yazmamalıyım, açıklama yapmak zorunda değilim" dedi kendi kendine ama yazmak zorundaydı. Daha fazla mücadele edemezdi. "Belki" dedi, "Belki herşey gibi buna da onların karar vermesi gerekir ama buna izin vermezler ki" dedi. Bu hayat onun değildi ki başkalarının kuklasıydı. İstediği okula gidemezdi çünkü ordan mezun olunca iş bulamazdı, istediği adamla evlenemezdi yeterince zengin değildi, istediği kitabı okuyamazdı öğretici değildi, istediği renkte elbise alamazdı çünkü sarı onu şişman gösteriyordu, pembe ruj dudaklarını solgun, sarı saç kendini basit yapıyordu. "İstediğim hiç birşeye kavuşamam, tek istediğim bu" dedi. Bu hayatta başkalarının kuklasıydı. Kendi seçimlerini yapamazdı, bir yere gitmeye karar veremezdi. Herhangi bir arkadaşında kalamazdı çünkü yeterince güvenli değildi. Herşeyi bir yana bırakıp aynada kendini izledi. Pembe ruj yakışıyordu, sarı elbisesi onu biraz şişman gösterse bile çok hoş duruyordu. Saçlarını sarıya boyatmamıştı ama bunun da yakışacağından emindi ve o okumak istediği kitap gerçekten zevkliydi. Hadi amaa Madam Bovary'i okumak ona ne öğretecekti ki. Gözyaşlarına karışıp yüzünde iz yapmış rimellerine baktı, simsiyah, Gökyüzüne baktı, simsiyah. Gözlerine baktı, simsiyah. Kalemi kağıtta bıraktığı renge baktı, simsiyah. Saçları hangi renkti bilin bakalım.. Hepsi dedi beni ifade ediyor. Bütün renkler var bende. Siyah, hepsinin karışımıyla oluşuyor. "Hayır!" diye çığlık attı. Kendini kandırıyordu. Bitmeliydi. Bu notu yazmalıydı ve herşeyi burda bu odada bırakmalıydı. Ötekileşemezdi artık. Hayatı kendi kontrolünden çıkmıştı.

Gardrobunu açtı. Herşeyi ama herşeyi annesinin seçtiğini anımsadı. Yoo anımsamadı bunu hiç bir zaman unutmuyordu. Bir makas alıp hepsini kesmek istedi. Ama bu yapamazdı, israf olurdu. Ona böyle öğretilmişti. Kendi başına kıyafet seçemezdi. Ya gider en ucuz markanın en pahalı kazağını alır ya da en pahalı ayakkabının en kötü rengini seçerdi. Artık bitmeliydi. Açıklama yapmak istemiyordu. Mecbur olduğunu biliyordu. Bir hışımla masanın önündeki tekrar siyah- gri karışımı renkteki plastik sandalyeye oturdu. Kağıdı eliyle düzleştirdi, kalemi aldı. Solaktı. Ama sol eliyle yazmamalıydı. Sağ el, her zaman sağ el. İnsanlara ters geliyordu solak olması. Kağıda sözler dökülmeye başladı "Gök kuşağıydım ben, her gülümsememde ayrı renk vardı. 7 rengim ve hepsi bendim. Siz, hayatıma yön vermeye çalışan ressamlar, 7 rengi birbirine karıştırıp kendi içiniz gibi simsiyah yaptınız. Zamanında kendi yapamadığınız şeyleri benim de yapmamı engellediniz. Ben bu rengi görmekten sıkıldım. Bu yüzden odamı kırmızıya boyuyorum."

Kalemi yere attı. Notu kalemliğe yasladı. Babasının odasından çaldığı silahı aldı. Tam çenesine dayadı, gözlerini kapattı. "Kırmızıya boyuyorum" cümlesi gözlerinin önünden simsiyah yazılarla geçti. Buna bir son vermeliydi. Tetiği çekmeden önce son kez dışarı baktı, yıldızlara." Biri öldüğünde yıldız kayar" demişti izlediği filmdeki kadın. O gökyüzünden bir yıldız daha almak istiyordu. Çünkü emindi, kendisi gibi yıldızı da sıkılmıştı bu biçimsiz siyah'tan. Tekrar gözlerini kapattı. "Size armağan ediyorum bu rengi" dedi. "Bana bilerek vermediğiniz herşey sizin olsun." Ve gücünü toplayıp tetiği çekti. Ruhu boşluk hissetti. Oda kıpkırmızı oldu. Gökyüzünden yıldız kaydı. Ama planlamadığı bir şey oldu. Bir güç onu o simsiyah gökyüzüne doğru çekiyordu. Öğretildiği gibi ahireti gidiyordu ve orda bu tür şeyler pek hoş karşılanmazdı. Sonsuza kadar siyaha mahkum kalacaktı. Kaderine engel olamazdı. Orda bunalırsa çekebileceği başka bir tetik yoktu. Kayıp giden yıldızına baktı. En azından onu kurtarmıştı ve odasını düşündü artık o da simsiyah değildi ve bomboş kalacaktı. Yine de mutluydu. Yeni "simsiyah" hayatında en azından artık canı acımayacaktı. Ruhu acı çekecekti belki. Odası gözünün önüne geldi yine. Pek çok hayat bitiyordu her gün. Birisi de onunkisiydi. Tüm bunları düşünerek gökyüzünde süzülüp, diğer ruhların görüş açısından kaybolup gitti..