Ekşi Duyuru

kendini cok güçlü, yıkılmaz! zanneden ben, hayatı boyunca hiç bir komplekse kapılmamak için kıcını yırtan ben-aslında yapacak pek cok da seyim varken- dun gece yalnızlıktan ağladım. bu bildiğimiz aile dısından biri tarafıldan sevilme ihtiyacının eksikliğinden kaynaklanan bişeydi. simdi egomun kendini koruma kalkanını biraz olsun kaldırmaya calısarak baktıgımda bazı seylerle yuzleşiyorum. 24 yasında, en son ciddi ilişkisi jdakhfks ortaokulda olmus olan ben, yazısma olarak da cok sınırlı sayıda insanla munasebette bulunmusum. guzel değilim, yani hiç kimsenin cinsel olarak cekici bulmayacagı biri de değilim sanırım-arada farkettiğim kesmeler oluyor diyelim. ama hiç bir zaman hoslandıgım-ergen kelimesi evet- ya da yazdıgım erkeklerden bir donus alamadım senee 2002den beri diyelim. ama ben inatla mukemmel bi aşkı, cok kafa bi insanı bekledim durdum ve kendimi kandırdım-en son 3 ay öncesindeki son hayal kırıklıgıma kadar- sozluge de burda baglayayım duygusuzlasmak baslıgında kendimi gordum, 3 aydır kendimi o derece kapattım ki-zaten öncesinde de acık değildim- kafamı bile kaldıramıyorum, bir ezik, bir loser hisleri içindeyim ve duygu denen seylerden ölümüne korkmaya basladım. bu satırları yazan insanın sosyal hayatındaki damgası soguk, hatta suratsızdır diyeyim ki icimdeki benle dısımdaki ben arasında nasıl bir ucurum var anlayın.
öeffff yazarken bile sıkıldım, böyle işte kendimdeki anormalliği çözemiyorum; evet cok yalnızım ama kimseye eyvallahım da yok ne olcak benim halim. mutlu olmak icin insanlardan medet ummamak lazım galiba, bunu coktan idrak etmem lazımdı; o zaman mutlu olmak bu dunyadaki hayatı doldurmak icin ne yapmalı.
cok dagınık yazdım kusura bakmayın..