Ekşi Duyuru

vazgeçirme yolları / ikna çabaları / yakınlarının tepkileri / laf kalabalığı zart zurt

sen intihar edersen kimse karışamaz ama birisi buna katılırsa ortaya bir haksızlık çıkar, kimsenin bir başkasının her ne nedenle olursa olsun hayatına son vermeye hakkı yoktur, buna imkanı yoktur. istisna olarak beyin ölümü gerçekleştiğinde hastanın yaşam destek ünitesine bağlantısını, kaba tabirle fişini çekip, ölmesine izin veriyorlar ama orada da beyin ölümünün gerçekleşmesi ve ciddi bir doktorlar kurulu kararı gerekiyor.

doğrusu bununla ilgili iki söz olayı bana tamamen anlatmaktadır. birincisi; türkiye'de geçen yıla kadar trafik kazası geçiren bir öğretmen vardı, ötanazi istiyordu, bu benim hakkım, diyordu, hatta en son isviçre'deydi galiba başvurusu kabul edilmişti, gidecekti, sonra ne oldu, bilmiyorum. o adamın bir sözünü duymuştum, diyordu ki; ben 40 küsur yaşımda trafik kazası geçirdim, boynumdan aşağısı tutmuyor, iyileşmem imkansız. şimdi ben kazada ölseydim, herkes arkamdan genç yaşta gitti, yazık oldu, diyip üzülüp, ağlayacaktı. oysa şimdi ölsem, herkes arkamdan aman gitti kurtuldu, diyecek, böyle yaşamak hak mı, gibi bir şey diyordu adam. bu söz bana göre ötanazi hakkını tamamen yasaklamamak için haklı bir nedendir.

bir diğeri de bu konu sınıfımıza bir defasında tartışılmıştı da bir kız arkadaş kalkıp şunu demişti; adam zaten kendini öldürebilecek durumda olsa öldürecektir, onu o durumda cezalandırmıyorsak, buna hakkı olduğuna inanıyorsak, kendisini öldüremeyecek durumda olmasına da bu şartlarla izin verilmesi gerekir, gibi bir laf etmişti. bu laf da benim için ötanaziyi tamamen haksız kılmamak için yeterli gözükmekte.

ancak bir husus daha vardır ki, kişi kendisine karşı dahi korunur. hukuk bir anlamda da budur. adamın çok kötü durumda olmasıyla ilgilenmez. sadece ayırt etmeden yaşam hakkını korur. oysa hukuk sistemi bu özel duruma bu kadar da müdahale etmemeli. adam ölmek istiyorsa bırak ölsün, zaten yaşamak mı ki bu?

umarım bir işinize yarar bu görüşler.

teşekkür ederim arkadaşlar.

mutlaka işime yarayacak pomolilik, sağ olun.

peki asıl sorumu biraz daha açmak gerekirse, neden ötanazi isteyen bir insan tutup da kendisi ne bileyim mesela bileklerini kesip ya da bir kutu ilaç içip intihar etmez de, başka birine devreder bu işi? (boyundan aşağısı felçli ya da eli kolu bir sebepten tutmayan insanlar için sormuyorum elbette)

ötenazi insan haklarından birisi midir değil midir?
tıp ne diyor?
dünya üzerinde kıtalar arasında yüzdelik dilimlerle ötenazi hakkını anlatabilirsin.
ülkelerin gelişmiş-gelişmekte olan ve gelişmemiş ülker arasında ötenazinin nasıl ilerlediği.

yani belki biraz işine yara

Teşekkürler Her Yer Kara: ben de isterdim o konuklar üzerinden gitmeyi ve zaten bir sürü kaynak da var elimde hali hazırda ama, hocanın odaklanmamı istediği soru bambaşka. Bir önceki cevabımda açıklamaya çalıştım. Bu soru hakkında fikri olan var mı acaba?

Bence hasta kişinin aklı yerindeyse, yani karar alabilecek düzeyde akıl sağlığı normalse ve acı çekiyorsa, kendi isteğiyle hayatını sonlandırma düşüncesine saygı duyulmalıdır. Ben şahsen etik buluyorum. Ama hastanın akıl sağlığının yerinde olmadığı durumlarda etik olmayabilir.

Şayet ötenazi bir hayvana uygulanacaksa, ona kesinlikle karşıyım ve etik olmadığını düşünüyorum. Çünkü hayvanın isteğini arzunu bilemeyiz, belki de hayvancağız çektiği tüm acılara rağmen yaşamak istiyordur ve fazladan 1 gün daha nefes alıp vermeyi yeğleyecektir. Biz onun yaşama hakkını kendi isteği dışında elinden almamalıyız, kendi isteğini soramayacağımıza göre de, asla bir hayvanı uyutmamalıyız diye düşünüyorum.

Hocanızın sorusunu şahsıma göre cevaplandırayım:

Neden kendimi öldürmem? Öncelikle ölmeyi kafaya koymuş her insan bir neden arar. Yani kimse "bok yoluna gitti Niyazi." denilsin istemez. Mesela ben trafik kazasında yaralansam. Her yerim tutmasa sadece bir kolum, elim çalışıyor olsa dahi yine de başkaları tarafından öldürülmek isterim. Bu bir nevi sistem sorgulaması gibi gözükebilir. Ben neden böyleyim? Benim suçum nedir? Neden beni iyileştiremiyorsunuz? Suçlu bile olsam bu konuda yine de hiçbir ceza bu kadar ağır olmamalı derim ve pirincin taşını siz ayıklayın derim. "Amma da yaptın haa! Bu çok bencilce!" diyebilirsiniz fakat zaten sakat olan ben olduğumdan kendimi haklı göreceğimdir. Muhtemelen diğer insanlar da böyle düşünüyor. İnsan doğası gereği bencildir zaten.

Aids'i düşünün mesela. Çaresi yok. Neden yok? Yani illa cinsel yolla bulaşmıyor bu. Duyuyoruz hastanelerde kan yoluyla bulaşıyor vs. Ya da cinsel yolla olsun o bile fark etmez. Hiçbir suçum yokken neden aids'le cezalandırıldım? tıp bunu çözemiyor, çözemediği gibi beni de hasta yapıyor. Dolayısıyla fişi de çeken tıp olsun derim ben.

Kendini öldüren insanlar bile bir şekilde not bırakır, mektup yazar, bir şeyler anlatmaya çalışır. Ötanazi de böyle bir şey. Bir ifade tarzı. Sonunda ölüm var ama olsun bir şeyleri fark ettirmeye yönelik bir eylem. Ve bu eylemi yasalarla sınırlandırmak mantıksız.

Kaldı ki ötanazi isteyen biri doktor olmayabilir. Ağrısız nasıl öleceğini kestiremeyebilir ya da hepten kötü olacağını düşünebilir. Kesin çözüm ister. Bunlar da söylendi zaten.

Şunu sık söylerim: Yasaları yapanlar da insandır. Onlar ötanazi isteyen birinden çok çok daha üstün değildir. Gerekirse, yasalar değiştirilebilir.

yapamıyordur. çok basit değil mi? insanın kendini öldürmesi çok zor, intihar daha çok psikolojiyle alakalı bir şey. onun kimyasal bilgilerini bilemiyorum. ama hergün öldüğünü düşünen, acılarına dayanamayan, korkunç bir hastalığın son evresinde olan insan her sabah ölmediği için hayalkırıklığıyla uyanır. sağlıklı bireylerin bunun empatisini yapması pek kolay değil, yaşanılan eziyeti anlamak imkansız neredeyse. ama olmuyor işte, öldüremiyor kendini. ya hali yok ya da yapamıyor. o kalan tırnak kadar canını alamıyor.

veya inançları izin vermiyor, fakat dayanacak gücü kalmadı. inandığı dinin tanrısı da yardım etmiyor. ama hayatı boyunca taşıdığı dini kimliği de bir yandan onu engelliyor.

şurada yaşadığım bir şeyi yazmıştım (bkz: #17159090)