Ekşi Duyuru

bu saatten sonra degistirmek cok zor olacagi o kismi gecelim; ama takmamak da bir cozum degil bence. baskalari tarafindan hadsizlik olarak degerlendirilecek bir davranisi takmayarak sadece kendinizi avutursunuz. iliskileriniz zarar gorur. torpulemeyi ogreneceksiniz.

Bence kimseyi eleştirme çünkü sürekli eleştirilen insan bir yerden sonra artık kendini yetersiz hissediyor. Zekasıyla ilgili şüpheye düşüyor ve özgüveni kalmıyor. Her attığı adım için şüpheye düşüyor acaba doğru mu yaptım yanlış mı yaptım diye. En basit konular için bile karar veremiyor. Sevdiğin, senin hayatında önemli olan kişilerden sürekli eleştiri alırsan, bu kişiler benim kötülüğümü istemez belki de gerçekten hatalı davranıyorum diye düşünüp bu sefer en basit şeyleri bile muhakkak o kişiye danışıyor ve onay bağımlılığı gelişiyor. Sonra peşinden anksiyete bozukluğu ve depresyon geliyor.

Hiç kimse bu şekilde yaşamayı hak etmiyor. Ben, sürekli eleştiriyorum bu konuyu kafama takmamak için ne yapmalıyım diye sormuşsun. Kafana tak ve eleştirme. Ufak tefek uyarılar bazen olur ama bu sürekli olduğu zaman sürekli eleştirilen kişiye yük oluyor. Eleştiri yapan kişinin de bir müddet sonra huzuru kaçıyor çünkü " şunu ben şöyle yaptım ama doğru mu yaptım?" sorularının değişik versiyonlarına gün boyu maruz kalıyorsun. Sonra o psikolojiyi düzeltmek hiç kolay olmuyor. İlaç, terapi vs. Ayrıca hep bir iz kalıyor.

Umarım bu soruyu sorduğuna pişman etmemisimdir :)

40 yasindan sonra boyle 'takmamak' falanla huy degismez kardes. ya elestirdigin birilerinden dayak yiyeceksin, ya mudurunu elestirip isten kovulacaksin belki o zaman olur. o bile kucuk bir ihtimal.

Valla bu bende de vardı önceden; sonra kendimi sorguladım hep neden başkalarındaki şeyler beni rahatsız ediyor ve buna yönelik enerji harcıyorum diye. Temel sebebi %100 bulamasam da okuduğum kaynaklar da aslında ebeveynler tarafından büyütülürken sürekli eleştirilmiş olma ve buna bağlı defansif mekanizma geliştirme olabileceği yönünde. Özsevgi ve özşefkat konularına odaklanınca biraz daha aştım bu huyumu bazen tetikleniyorum hala ama sonra sevgi ve anlayışla bakma pratiği yapmaya odaklanıyorum sönüyor o istek :D
Bir de karşıdakinin incinebileceği gerçeğini sürekli hatırlatıyorum kendime. Bu tabi kendi sınırlarımıza yönelik olumsuz bir davranış vs olmadıkça nezaket ve anlayış çerçevesinde kalmaya odaklanıyorum. Çok sevdiğim bir psikolog var Ömer Güçlü; bir podcastinde şöyle diyordu: “Bir davranışı değiştirmek kayaya bir parça küçük çekiç darbesi ile vurmak gibidir, ilk gün kayada ufak çizik olur ama sen her gün her seferinde biraz biraz vurursun ve uzun süre sonra kaya paramparça olur.” Her bu tarz bir davranışımı fark ettiğimde ben de böyle kendimi düzeltmeye odaklandım ve gittikçe kolaylaşıyor gerçekten, bu şekilde düzelttim. Değiştirmek mümkün değil kısmı doğru değil, insan fark eder ve odaklanırsa, sürekli pratik yaparsa değişir. Kendi haline bırakırsa değişmez. O yüzden kişisel gelişimine odaklanan insanlara ben saygı duyuyorum çoğu kişinin farkında olmadığı şeylere odaklanıp, üzerinde çalışan ve gerçekten de onurlu bir mücadele veren insanlar olarak görüyorum. Keşke tüm toplumda bu gelişmeye odaklanabilsek toplum açısından bile daha huzurlu bir ortam olurdu.

Bir de orta sınıf grubu genel olarak en çok eleştiren grupmuş (genel kültür bilgisi).

Aklınıza gelen her şeyi söylemek zorunda değilsiniz.

(bkz: kibir)

peki madem çok güzel demiş. Aklımıza her geleni söylemek zorunda değiliz ve bizim gördüğümüzü başkaları da görüyor aslında. Ama ne kendine dert ediniyor ne de kafasına takıyor.
Her zaman uygulayamasam da iki kere ikinin beş olduğunu iddia edenle bile tartışmamaya karar verdim. içimden üzerine vazife değil deyip geçiyorum.

ben de senin gibiydim. zamanla kontrol edebiliyorsun.
gereksiz yere birini eleştireceğini farkettiğin anda dur söyleme.

Eleştirilecek şey var eleştirilmeyecek şey var. "Arkadaşımın harcamasını eleştirmek bana kalmadı" diye düşünürüm sizin verdiğiniz örnekte. sanki parası benim cebimden mi çıkıyor?

Birisinin bir konu hakkında fikrini özellikle sormadıysam, bana o konu hakkında eleştiride bulunulmasını ve akıl verilmesini sevmiyorum. Siz de size fikriniz sorulduysa yine eleştirin, ama sormadılarsa susun. Her şeyi söylemek zorunda değilsiniz +1

Insanlarda 'elestirdiginiz' her seyi mutlaka hayatinizin bir doneminde en az bir kere kendinizin de yaptigini ve bunun ok oldugunu fark etmek,
Baskalarinin hayatlarini kontrol etmek gibi bir hakkiniz/goreviniz olmadigini fark etmek,
Baskalarini bu kadar elestiriyorsaniz muhtemelen kendi kendinize bin kat daha elestirel yaklastiginizi fark etmek ve bu anlamda ozsefkat,
Yasamda her seyin goreceli oldugunu (sizin elestirdiginiz bir sey baskalarina gayet normal geliyor olabilir), birden fazla dogru/gercek oldugunu ve baskalarini bu sekilde elestirmek icin tam anlamiyla bilgi sahibi olamayacaginizi kabul etmek,
Bu kadar rahat elestirel olabildiginize gore aslinda cok fazla bir yasam deneyiminizin olmadigini kabul etmek,
Verdiginiz ornekte mesela aslinda karsinizdakini elestirerek, kendinize kendinizi simartma hakki vermediginizi fark etmek,
Bu tarz davranislarindan karsinizdaki ile degil sizinle ilgili oldugunu fark etmek (kontrol istegi/ inanci, tek dogruyu sizin bildiginizi dusunmek/inanmak, baska gerceklikler olabilecegine ve bunlarin da ok olduguna inanmamak vs),
Elestiri ile yargilamanin cok ic ice oldugunu gorerek, bunun altinda yatan kibiri fark etmek ve yukardaki hususlari ozsefkat ile tekrar etmek yardimci olacaktir. Ben insan istedigi surece her yasta degisilebildigine inanan gruptanim, dolayisiyla guzel bir adim atmissiniz, bunun icin de kendiniz tebrik edin.

off sana metrelerce cevap yazabilirim ama kısa keseyim :)

kendini eleştirmeyi bırakman gerekiyor. kendini kabul ettiğinde diğerlerini de ediyorsun ve eleştirme bitiyor.

bu aslında yetersizlik, değersizlik duygularının göstergesi. ailede böyle yetiştiysen (ki çoğumuz böyle yetiştik) seni kimsenin kabul etmesini beklemeyeceksin.

bu işler her zaman kişinin kendine bakması ile düzeliyor.

tebrik ederim bunu dile getirmen bile kendinle barışmanda iyi bir seviyeye geldiğinin göstergesi.

ben herkesin ben olduğunu düşünüyorum bazen. paralel evren denilen aslında otobüsü süren şoför sen olması.
hepimiz bir bütünün parçasıyız ya hani, tüm o paralel hayatları topladığında yaradan ortaya çıkıyor ve iddia edilen şey de, bu dünya hayatının aslında hep topu 8 saniye olduğu.

çok manyakça değil mi?

diğer herkesin senin bir versiyonun olduğunu düşününce ve bunu kalbin sevgi dolu ilen yaptığında kimseye kıyamıyorsun. kafa güzelleşiyor yani okuyanların anlayacağı ifade ile.

www.beyazperde.com


"bunu nasıl yapacağım kolaylaştıralım" dersen de gece bilinçaltına yükleme yapabilirsin. 8 saatlik falan affirmations var ya, geceleri onu aç uyu. ben bir gece denedim deepak chopra o gece bişiler oldu, anlatmayayım.

etkisi kişinin temiz beslenmesine bağlı değişir. benim insanlarla, tv, sinema, toplu taşıma, wi-fi vd ile etkileşimim düşük olduğu için etkisi daha kısa sürede olmuştur diye düşünüyorum.

off-the grid çünkü.