Ekşi Duyuru

uykusuzluk koymuştu en çok.
Gece intikalinde yürürken uyuyanı, uyurken düşeni, düşünce uyanmayıp düştüğü yerde uyumaya devam edeni gördüm.

bedelli için kendi deneyimimi yazayım. il erzincan.
-banyolar ve tuvaletler çok pis. tiksinerek duş alıyorsun ve 6-7 dakika süre veriliyor. düzgün duş almak istiyorsan sabah 4'te kalkıp alman lazım.
-koğuşlar kalabalık. osuranı geğireni horlayanı bitmiyor. kulak tıkacı vermişlerdi baya işe yaramıştı.
-devamlı birilerini bekliyorsun. içtima 10 dakika sürecekse 40 dakika komutanı,geç kalan askerleri bekliyorsun.

Horlayanlar, pis insanlar, kötü yemek.

çatışma kardeşim kafamın üzerinden uçan mermiler.

bedelli yaptım. koğuşta her tipten insan olduğu için uyumak çok zordu. kulak tıkacı hayatımı kurtarmıştı. Bir de sürekli ayakta sırada beklemek.

2 ay banyo yapamamak, 1 hafta tuvaletsiz kalmak, günde 14 saat nöbet 4 saat uyku, çarşı iznine son ay çıkabilmek, haftasonu dahi çalıştırılmak.

askerlik güzeldi de helikopterden atlarken şarjör değiştirmesi zordu...

bedelli olarak yaptım.
koğuşlar çok kalabalıktı, kesintisiz öksürük, horlama ve garip seslerle uyumaya çalışıyordum. çok zordu. ve o koğuşta bir kişi hasta olursa sırayla herkese geçiyor ve çok uzun süre öyle devam ediyor.
tuvalet. alaturka tuvaletten nefret ediyorum ama orada mecburen...

en tepeye sürekli sıra beklemeyi yazarım. sürekli sıradasın. günde 5 içtima var milletin toplanmasını bekliyosun sonra sayılmayı bekliyosun sonra dağılmayı bekliyosun. yemeğe gideceksin sıra, revire gideceksin sıra, sabah 6'dan akşam 6'ya kadar falan sıra bekleyerek geçiyor günün neredeyse. hayatın sıra beklemek oluyor kısacası. onun dışında bu herkeste böyle olmayabilir biraz subjektif ama çok kalabalık bir koğuşta ve ocak ayında yaptığım için hastalanıp asla iyileşememek ve her gün daha kötü olmak acayip sinir bozucuydu. bir de gene subjektif ama yemekler. başta iştahım çok iyiydi tabldotların dibini sıyırıyordum nerdeyse 1 hafta falan sonra bi tiksinme geldi bir daha kahvaltı hariç yemek yiyemedim gofret mofret alıyodum marketten anca. o şekilde 5 kilo verdim kalan 15 günde.

yukardakiler zirve ama şunları da saymamak olmaz. kalabalık koğuşlarda gece horlamalarla uyuma çabası sabah metan gazından sis olan ortamda uyanması da sinir bozucuydu. duş tuvalet kullanım rahatsızlığı da var tabi.

en sevmediğim şey sürekli boş boş amaçsız beklemek ve tüm gün bot giymek.
onun harici sorun yaşamadım. (bedelli)

Kısa dönem: Gece soğuğunda demir kapıya tutturulmuş küçük bir kaide üzerinde 3-5 nöbeti.

- Asiri az uyuyabiliyordum, 4-5 saat falan gecede anca, o da neredeyse kesin bolunmeli bir uyku.
- Nobetleri yazan kisiyle pek aramiz yoktu. Her zaman saat olarak en kotu zamanlarda nobet tutardim ve yanimda hep pek dialogum olmayan, herhangi bir problem durumunda guven vermeyen kisiler oluyordu.
- Surekli bir her an biz izdirap olunabilir korkusu. (boluge istikamet vermek, ordek yuruyusu, komando dansi, surunme ve benzeri iskence niteliginde spor)
- Turkiye'deki insanlarin genel olarak ortalamalarinin cok dusuk oldugunu gormek. Bu cok dert degildi de bir cesit aydinlanma oldu.
- Utanmadan, cekinmeden kotuluk yapabilen tipler, iyilik yapanlari da coktu tabii.

Cahil insanlar
İçtima denilen çökerek saymalı tuhaf ritüel
Hiç boş kalmamak, hep bir şeyler yapmak
Kahvaltıların yetersizliği.

Tamamiyle anlamsız bir süreç. Sıfır masraf da değil.

her gun tiras olmak.
tuvalet temizlemek.

Acemi birliginde ictima saati geldigi zaman insanlar siraya girip seslerini kesmedikleri icin 15 dakikalik ictima 1 saate uzuyordu. Usta birliginde de nobete goturemiyordum insanlari. Nobetten haberi olmayip salaga yatanlar, bilerek sallana sallana yuruyenler, vs. Bir de jiletle tras olmak. Sirf bu yuzden 45 dakika erken kalkardim; ama yine de beceremezdim. Askerden dondukten sonra bir daha elimi jilete surmedim.

nöbet kaynaklı uykusuzluk. gece 2-4, oradan 9-12, oradan 16-18...

Asteğmen olarak yaptım, sadece nöbetleri sevmedim. Kışlada 24 saat nizamiye nöbeti tutuyorduk, garnizon komutanının ve o kapıdan giren çıkan herkesi karşılama-uğurlama işlerini yapıyorduk. Ben biraz stres oluyordum, bir gün inşaat işine bakıyorsun, ertesi gün korgenerali karşılayan sensin falan...

İstanbul'da kısa dönem yapmış biri olarak olmayan duş, kötü yemekler, ülkenin farklı yerlerinden gelmiş bambaşka insan profillerinin yarattığı sorunlar vs hepsine bir şekilde alışıyorsun da, özellikle astsubay tayfasının kısa dönemlere karşı olan kompleksine ve bunu her fırsatta bir ego tatmin etme aracına dönüştürmelerine bir türlü alışamamıştım. Bol rütbelinin olduğu bir yerde yaptım askerliğimi. Subaylarla hiçbir sorun yaşamazken istisnasız tüm astsubaylarla bu problemi yaşıyorduk.

Özet olarak rahat bir askerlik yaptım (6ay kısa dönem), tek sıkıntı eğitim seviyesi düşünce ortaya çıkan kaos ve orman kanunları. Zorbalık (devrecilik) denediler ama 40 kişi olduğumuzdan pek bir etkisi olmadı.

103 kişilik asteğmen bölüğünde 98 avukat, 2 öğretmen 1 savcı, 2 hakimle acemi dönemi geçirdim. galiba 40 gün falandı. nerede bir askerlik anısı dinlesem veya okusam bizim bölüğün aynısı diyorum içimden. bu kadar insanı bir araya getirmek gerçekten insanların zekasını mı düşürüyordur nedir çözemedim. temel sorun bu bence.

sürekli hastalık olması.
sürekli beklemek.

istanbulda bir askeri gazinoda askerliğimi yaptım duyan herkesin oo kebap dediği fakat hiç alakası olmayan bir yerdi. cumartesi pazar dahil günde aralıksız 15 saat çalışıyordum. gazinonun hizmete açık kaldığı süre 12 saatti bunun açılış ve kapanış hazırlıklarını düşündüğünüzde günlük çalıştığım süre 15 saate çıkıyordu. duş çok uzun bir süre yoktu. kendi koğuşumuz yoktu. başka bir birliğin harabe (tam anlamıyla harabe) bir koğuşunda 25 kişi kalıyorduk. asker sayısı az olduğu için iş bölümü yoktu mesela ben her şeyi yaptım. restoranda garsonluk, kafeteryada kasa, yine kafeteryada arkada çalıştığım oldu. tatlı yaptım soğuk içecek servisi yaptım kahve servisi yaptım. bütün bunların dışında bilgisayar bilgimle yazıcı oldum. bi gün komutan beni çağırdı 2 tane excel var burada olan burada var mı diye bir bak dedi. =düşeyara yazdım meğerse önceden 2 saatte yapılan bir işmiş o. komutan dedi ki seni yazıcı yaptım. hayat böyleymiş. orada en büyük derdiniz nasıl diğerlerinden daha az çalışırım da daha rahat ederim oluyor. bunun artık küçük insan düşüncesi olduğunu anladım. yazıcı olmamla işlerim azalmadı arttı. artık restorantın rezervasyonlarını yapıyor sabahtan akşama kadar arayanlarla konuşuyor akşam telefonu kapatmayı dört gözle bekliyordum. sonra listeyi excele çekiyor ve restorantın günlük rezervasyon listesini oluşturuyordum. sonra akşam restorantın önüne gidip kim geldi kim gelmedi kontrol ediyordum. bizim rezervasyonumuz yok bizi içeri al diye ağlayanlayanları not alıyordum. yemek yiyenler bi an önce yiyip gitsin diye garsonluk yapıyor sonra rezervasyon yaptırmayıp adını yazdıranları hala bekliyorlar mı diye arıyor ve sıralarının geldiğini söyleyip restoranta çağırıyordum. beni arayan herkes benim üstümdü yani komutandı. astsubay ve subaylardı ancak sadece subay bile değillerdi. bazen generaller arıyor ve vip salondan rezervasyon istiyorlardı. onlara vip salonun uygun olup olmadığını komutanıma danışıp döneceğimi söylüyordum sonra tekrar arayıp bilgilendiriyordum. general arıyor diyince albayın kimsenin göremediği telaşına şahit olmak çok güzeldi. yazıcı olduktan sonra ancak son 2 ayımda daha rahattım ama dediğim gibi bu küçük insan düşüncesi. bütün bu saydığım şeylerin yanısıra komutanların isteklerini yerine getiriyor, bütün kağıt kürek işlerini ben yapıyordum. kendi terhis belgemi bile ben yazdım. askerlerin maaşları için hesap açtırdım onların maaşlarını hesapladım. askerlerin çarşı izinlerini ayarladım. her ay yapılan sayımlara katıldım. kendi asker arkadaşlarımın yediği naneleri bazen açığa çıkardım bazen içeriden bilgim olduğu için önceden uyarıp düzeltmelerini sağladım. bunların yanında bir de 3 günde 1 gece 2 saat nöbet tuttum. nöbet listesini ben ayarlıyordum. hiçbir zaman kendimi nöbetten düşürmedim. askerliğimin son 2 günü nöbet tutmuştum. burada ben çok erdemliyim diye hava atmıyorum yanlış anlaşılmasın. ben ateisttim ve çevremde benim gibi sadece 2 arkadaşım vardı. bunu hep gizledim. askerde ilk günümde gördüğüm ilk kişiye ateist olduğumu söyledim ve o da ateist çıktı ben 1 aydır buradayım bunu sakın kimseye söyleme dedi. sonra gizlemeye başladım. o arkadaşım benim ve kendisinin ateist olduğunu askerliğin son günü diğer herkese itiraf etti. dediğine göre insanlar çok şaşırmış, aşırı dindarlar kabul etmemiş fakat diğerlerinin umrunda olmamış çünkü 5 ayda iyi bir insan olduğumuzu kabul etmişler. sadece bu kadar iyi insanlar nasıl ateist olabilir diye rahatsızlık duymuşlar. işte böyle zor ama keyifli bir askerliğim oldu. daha anlatmadığım yüzlerce şey var. hiçbir günüm sıradan değildi. her gün mutlaka bir şeyler olurdu. bugün bütün o zorluğuna rağmen tekrar askerde olmak isterdim. bugün hala konuştuğum çok iyi insanlar tanıdım.

Karda ve Hava eksilerde 3 - 5 nobeti zevki

Koguslarda cok gurultu olmasi ki bilerek yapiyorlardi uyumak imkansizdi

Hirsiz ve kavgaci tipler vardi her an kimin neyini calacagini bilememek ayakkabi bagindan killanilmis dis fircana birakmazlar

Sebepsiz komutandan hakaret yeme fantezisi

Yemekler şans işi

Kafayi yememek imkansiz

Askerlik, hayatımın en güzel geçtiği zamanlardı.
güzel olmasının sebebi şunlar, sıfır sorumluluk maksimum keyif.
akşam saat 7 gibi yatıp uyuduğum zaman çok oldu. Sabah oldu diye uyanıyordum ama bir bakıyordum saat henüz gece 1 :)
ne yoruldum, ne uykusuzluk çektim, ne zorbalandım vesaire.

soruya cevap olması adına yazayım. kendi devrelerimden yakın arkadaşım benden 3 gün önce bitirmişti askerliği. O son 3 gün azcık zorlandım gibi :)))