Ekşi Duyuru

Bir süredir biriyle birlikteydim, uzun zaman sonra ilk defa gerçekten birini sevdiğime inanıyordum. Her şey yolundaydı, anne babasıyla kız arkadaşı sıfatıyla tanıştırıldım, birbirimizin evlerinde de kalıyorduk. Sonra aniden evli olduğunu öğrendim bir arkadaşının söylemesiyle. İnanılmaz üzüldüm, hemen ayrılmak istedim. Bana Şubat'ta mahkemesi olduğunu, kesin olarak boşanacağını ama kadının onunla boşanmak istemediği için iki yıldır çekişmeliyle süreci uzattığını söyledi. Saatlerce dil döktükten sonra ikna oldum açıkçası, ikna olmak istiyordum belki de.

Bir ay sonra bu duştayken telefonuna arka arkaya neredeyse 15-20 mesaj geldi, çok merak ettim. Şifresini biliyordum. Baktım, karısı buna yeter artık diyerek sayıp sövmüş paragraflarca. Bu da öncesinde engelimi aç diye yalvarmış, n'olur barışalım demiş falan. Kadına her gün yalvarmalı onlarca mesaj atmış, izin ver de yanına geleyim diye ağlamalı sesli mesaj göndermiş (kadın İzmir'de), kadının storylerini takip edip neden orada öyle giyindin diye hesap sormuş, yanındaki adam kim diye kızıp küfretmiş. Ayrılmak istemeyen, barışmak için karşısındakini boğan buymuş meğerse. Kadın ise peşimi bırak, artık senden kurtulmak istiyorum, başka biriyle birlikteyim, seni istemiyorum, beni taciz etmeyi kes vs. diyor.

Hemen evden çıkıp gittim ona bir şey demeden. Sonrasında ne aradı ne yazdı, ben de ses etmedim. Tabletimi de bunda unutmuşum o şokla evden çıktığım için. Beş altı gün sonra bana versin diye mesaj attım ama hiç dönmedi, aradığımda da açmadı. Evine gittim, zorla eve girip tableti aldım. Yine neden gittin diye bile sormadı, ben de bir şey demedim ve tamamen çıktım hayatından. Ama arkadaşlarına beni bir türlü peşimi bırakmıyor, bıktım, onu hayatımdan tamamen kovdum diye anlatıyormuş. Birkaç mesaj ve birkaç arama dışında başka hiçbir şey yapmadım, onlar da dönsün bana diye değildi ki zaten.

Bana niye değer vermedi, beni niye kullandı, bu denli umursanmayacak kadar değersiz mi gördü beni, neden bana bunu yaptı, ben bana bunu yapmasına neden izin verdim, nasıl inandım, nasıl bir türlü anlamadım... gibi sorular günlerdir kafamı kurcalıyor. O gün anne babası da hiçbir şey söylemedi bana. Hepsi aynısının laciverdiymiş. Bunlar da öyle insanlarmış, onun şerefsizce tavrı benim değerimi belirlemez... Biliyorum ama bunu bilmek içimi ferahlatmıyor, üzülmeye devam ediyorum. Yeni de değil bu olay, bir ay oldu neredeyse ama dağıldım epey.

Arkadaşlarımın tesellileri fayda etmiyor, tanımadığım birileriyle dertleşmek istesem anında birçok lodosçu başıma üşüşüyor. Bulunduğum yeri bırakamıyorum kafam boşalsın diye bir yere gideyim desem. Anlatmayın desem de arkadaşlardan illaki haberi geliyor veya bir paylaşımda onu görüyorum. Çok boğuldum, çok yoruldum. Biraz da dertleşmek için yazıyorum. Önerilerinizi, yorumlarınızı yazarsanız sevinirim. Kafama taş atmadan tabii ki, ben zaten kendimi epey suçlayıp hırpaladım. :)