Ekşi Duyuru

Babam öldü. Bok gibi bir duygu.

Bulunduğum ortamda biri kalp krizi geçirip ölmüştü ama ben taaaa 8 yaşındaydım (34 sene önce). Adamın suratı mosmor olmuştu, herkes çok heyecanlandı çok telaş oldu çok korkuldu filan. 3 gün uyuyamamıştım. Epey korkmuştum. Ama sanırım kimse korkmasaydı ben de korkmazdım. Ortamda çok insan vardı onların korkularını hatırlıyorum.

13 yaşındayken babaannem bizde kalıyordu. biz otururken kalktı geldi, koltuğa oturdu, oracıkta hık hık etti, babam tansiyonuna bakmaya alışırken annem beni salondan çıkardı, telefonu verip doktor çağır dedi, çağırdım ama çok geçti. kadıncağızı salonda yere yatırıp üstünü örttüler, gelen giden başında oturdu öyle. hala gözümün önünde.

14 yaşında, tam yanımda olmadı ama büyük teyzem ağır kanser hastasıydı, artık son zamanıydı, biz salondaydık, başında da annem, diğer teyzem, kuzeni falan vardı. acıdan inliyordu, duyuyorduk. sonra sesi kesildi. küçük teyzem hep o kokudan bahseder. hatta geçen sene canı sıkkın zamanında yine dedi evde o koku var galiba zamanım geldi diye. bir şey olmadı hala hayatta. ya psikolojik, ya da üzüntülü insanların saldığı hormonal bir koku olabilir gerçekten.

2 yıl önce babam hastanede defalarca nefes krizine girdi, şu doktorlu hastaneli filmlerdeki gibi makine öter, doktorlar koşar müdahale eder falan. bizzat yaşadım, ama çok sakindim ilginç şekilde paniklemedim. babama da bir şey olmadı.

bir de geçen sene bodrum'da denizde yüzerken baktım kıyıda birini çekiyorlar dışarı. koştuk gittik 60 yaşlarında baygın bir kadın. ama ortam levent kırca skeci gibi, biri kolunu çekiyor, biri bacağını kaldırıyor, biri su yutmuştur diyip heimlich manevrası yapmaya çalışıyor, biri yatırmış kalp masajı yapıyor, biri kafasını yan çevirin diyor ama denize doğru çeviriyorlar, kadının yüzüne dalga çarpıyor. ben sakince bileğini tutup nabzına baktım, atmıyordu. neyse ki ambulans yetişip aldı. ama maalesef kadıncağız çoktan ölmüş. canımız sıkıldı tabii ama bu yaşta da korkmadık öyle. kenttv.net

7-8 yaşındayken apartmanin teras katından bir çocuk sandalyeden düşmüştü. O sesten sonra balkondan bakınca gördüğüm görüntü çok korkunçtu.

Annem uzun bir hastalık sürecinden sonra ben yanındayken öldü. Ölüm kokusu gibi bir şey yok ama ölmeden birlaç gün önce death rattle başladı. Nefes alıp verirken çıkardığı sesi hala unutamadım. Tamamen kendinden geçmişti, başında nöbetleşe duruyor ve azıcık su vererek dudaklarını ıslatıyorduk. Son günlerinde gözleri hep açıktı ama görmüyordu. Gözbebekleri zamanla matlaştı. Son nefesini verişine şahit oldum. Hayatımın en kötü günleriydi. Allah bir daha yaşatmasın. Kendim için de ani ölüm istiyorum.

2017 de babannem birden hastalandı, sonra yoğun bakım, hastane süreci vs. derken son çare artık çıkarıp eve gönderdiler.
20 gün yattı sadece ağzına pamukla su damlatıyorduk. Bir sabah erkenden babamı çağırmış yanına başında da halamlar vardı zaten fısıltı şeklinde konuşuyordu babam gelince diğer kardeşlerini çağır bugün yanıma bir adam geldi bana 7 gün sonra öleceğimi söyledi demiş.
Babam diğer kardeşlerinin hepsini çağırdı getirdi tam 7.gün babannem sabahtan akşama kadar beni odama götürün yatağıma yatırın diye tutturdu salonda hastane yatağında yatıyordu hep birlikte bir battaniyenin içine koyup taşıyarak götürüp yatağına yatırdık bir saat sonra hızla aralıksız hırıltı şeklinde nefes alıp vermeye başladı normalde yavaş bile alamazdı nefesi öylece ölüp gitti.

Koku vs. Duymadım. Korkmadım da, bence inanılmaz bir hissizlik oluyor, uyuşuyor sanki insan.

2021'de babam vefat etti. ama yanınızda derken, babam hastaydı zaten ve evde son anları olduğunu biliyorduk. yatak odasında yatıyordu ben de o sırada salondaydım. yanında komşularımız yeğenlerim vs. vardı. korku olmuyor ama dünya başınıza yıkılıyor. insan birinci derece yakını vefat ettiğinde ölümün ne demek olduğunu anlıyor.

Yaşlı yan komşu evde komaya girmişti. Eşi ambulans aradıktan sonra panik halinde bize haber verdi.

Yanındaki masadan alıp Kur'an -ı Kerim okumaya başladım. 2 dk sonra bir nefes çekti vefat etti.



Annannem de hasta yatıyordu hastaneden gelmiştik. Gece bilincini yitirmiş annem uyandırdı ,bir süre sonra göz bebeklerini tavanda dolaştırdı başına toplandık dilini çıkardı (su isterken yapardı) dudaklarına zemzem suyu sürdüm. Tavana bakarak gülümsedi anlaşılmaz bir kelime söyledi ve vefat etti.

Oldu mu diye sordugunuz icin cevap vereyim. Olmadı. Olsa kafayı yerim. Çok yüksek bi ölüm korkum var ve sevdiğim birini kaybetmekten de çok korkuyorum. Hayatımda hayvan hariç ölü birini de görmedim. İnşallah görmek zorunda da kalmam. Annem babam ölse girip bakabileceğimi de sanmıyorum

yolcu otobüsüyle gece afyon'da hiçliğin ortasında giderken otobüs takla atmaya başladı birden. otobüsten nasıl çıktığımı hatırlamıyorum ama çıkarken sıkışan birini gördüm. 2 kişi vefat etti orda. tabi sağ kalanların ve yaralıların derdine düştüğün için vefat edenlerle ilgili çok bir şey hatırlamıyorum. hiç korkup panik yapmamıştım. yoldan geçenleri falan çevirdik. sağolsun insanımız bu tarz konularda çok duyarlı.

6 şubatta sayısız kişi.

meslek gereği yüzlerce kişi. bir noktadan sonra çok bir şey hissedilmiyor; trajik bir ölüm, çocuk ya da genç değilse.

teyzem öldü odada 5 kişiydik.

zaten her yerini kanser sarmıştı beynine de sıçramıştı.

normalde yürüyor konuşuyordu. önce konuşması gitti. sonra yürümesi gitti. sonra hareketleri gitti. sonra mimikleri gitti. en son sadece göz bebeklerini oynatabiliyor ve hııı hüüü gibi sesler çıkarabiliyordu.

bir gün hepimiz salonda otururken zar zor bir aneeeııı sesi geldi.

anneannem gitti, çocuklar gelin son nefesini verecek dedi (nereden anladıysa bilmiyorum herhalde çağırdığından anladı ya da anneannem eski hemşireymiş biliyordur herhalde)

neyse başına toplandık bizimkiler allahumme salli ala mı, la ilahe illallah mı bişeyler okuyorlar.

eşlik ettik falan. bi baktım konuşamayan teyzem de eşlik ediyor.

dedim işte inancın gücü... hemen imana gelmedim tabii. eski kabilelerde de millet ateşe yürürken, böyle komple konuşması gitmişken dillenmesi, ainler vs.. hep inancın gücü. illa islam veya allah inancı olması gerekmiyor. onlar aklıma geldi.

en son da hııııhhhhhh dedi bir nefes verdi, gitti gözümüzün önünde.

öleceğini biliyordu. daha gençti 50lerindeydi. bize söylemeden önceden mezar yerini falan da almış kanserin her yerini sardığını öğrenince. ileride akrabalar bu yüzden kavga etmesin demiş.

beni çok severdi. ben indirdim mezara görevlilerle birlikte. daha 18-20 yaşlarındaydım. üzerimde en çok emeği geçen teyzemdir.

neyse ki böyle şeylerde gereksiz dirayetliyim. ya da duygusuzum bilmiyorum. mezar yerini de sadece bana söylemişti bu arada koca ailede <3