Ekşi Duyuru

hangisini yaparsan öbürüne "keşke" diyeceksin :D

Bir yönetmen hocamız vardı 80'lerde güzel filmler yapıp iyice para kazanmış, "şimdi olsa ikinci filmi yapmaz Galata'da apartman alırdım" dedi :D Evi vardı ama aslında komple apartmanı alacak parası varmış, o gidip film yapmış. O yaşta idealinin peşinden gitmiş, yaşlanınca anlamsız diyor aynı Günaydın gibi.

Fakat tam tersi full para biriktirip sonra harcayamadık şurayı gezemedik diyen de var.

edit: mesela George Lucas da bir röportajında özet olarak "ulan Star Wars'un peşine kapıldık gittik aklımdaki deneysel işleri yapamadım" diyordu. Dünyaya hayvan gibi büyük bir marka kazandırdı, 4 milyar dolara her şeyi Disney'e sattı, ILM gibi Pixar gibi şirketleri kurdu ama yapamadığı filmler hala aklında.

gecmise donup hayiflanmayi sevmiyorum, bir ise yaramiyor cunku. aksine kisiyi demoralize ediyor. ne olduysa oldu, ne yaptiysak yaptik. butun bu tecrubeler bizi biz yapan seyler zaten. hayat denen sey butun o pismanliklarin, tecrubelerin toplami. her zaman ileriye bakma taraftariyim. insanlar 70-80 yasinda neler basariyor. o donem neyin dogru oldugunu dusunuyorsak onu yapiyoruz, insanin tabiati boyle.

eh yani, bence bunun çözümü şu: 20 yaşında o an kendi canının istediğini bilinçli bir şekilde yapmışsan 50-60 yaşına gelince pişman olmaman gerekir. "o zaman onu istiyordum demek ki, geçmişe gitsem muhtemelen yine o şekilde yapacağım" diye düşünüyorum ben.

eğer 20 seneni zengin olmak için heba edersen 50-60 yaşına gelince "bütün hayatımı zengin olmak için heba ettim, şimdi ekrandaki rakamlara bak dur" diyeceksin belki de. para sana rahatlık verecek ama yaşadığın stresler belki de gezip tozmanı engelleyecek vs.

dengeli yaşamak önemli bence. bir de, bir kişinin düşüncesini bütün insanlığa genelleyemeyiz.

ben de mesela bir kitapta sıradan birinin hikayesini okumuştum. o da bir restoranı için gece gündüz uğraşıyordu, zengindi, ünlü kişiler geliyordu restorana. tabii psikolog, adamın bunu hayattan kaçmak için yaptığını görüyor, bu ayrı bir konu ama adam, psikoloğa "şimdi görüyorum ki hayatım boyunca yaptığım tek şey bir restoran idare etmekmiş" diyor.

edit: bu arada programı izledim. adam evet aptal kafam falan diyor ama espri yapıyor olabilir, bir de 1-2 cümlesinden sürekli buna hayıflandığı sonucunu çıkaramayız. hepimiz, mesela ben de arada öyle laf olsun diye bir şeyler söylüyorum, şimdi 2 cümlemi cımbızla çekip unutmamış biri gelip "ama sen 3 sene önce böyle demiştin, hayata böyle bakmıyor muydun" dese ben "ohooo, onu öylesine laf arasında söyledim, o günden sonra fikrim çok değişti" falan derim.

o adamin durumu senin sorundaki gibi degil ama. o biraz enayilik yapmis gibi olmus.

normalde iki sik da mantikli olabilir. bazilari risk alabilir, bazilari ise memur kafali ve garantici olmayi sever. ikisini de abartmamak ve orta yolu bulmak lazim bence. bircok seyde oldugu gibi. yine de bir tarafi sececek olsam A sikkini secerdim. hayati olmeyecekmis gibi yasamamak lazim. gunlerimiz sinirli. bunun farkina varmak kolay degil tabii. farkindayim desen de gercekten o moda girmek farkli bir olay.

şu an 34 yaşındayım. 20'li yaşlarda para sevgim yoktu. üniversite okurken 3 yıl çalıştım ama çok para kazanabileceğim işler yerine bir şeyler öğreneceğim işleri seçtim. paramla her ay 15-20 kitap alıyordum. yeteneğim olmamasına rağmen merak ettiğim enstrümana, fotoğraf makinesine vs para veriyordum. genel olarak yemeğe ortalama öğrenciden daha fazla para harcıyordum. öğrencilik sonrası da bu şekilde devam etti. Daha prestijli ve maaşı yüksek şirketler ve işler yerine sevdiğim işe girdim. rahatlıkla araba alabilecekken, ev taksidine girebilecekken bu işleri boş buldum. har vurup harman savurmadım ama para biriktireyim diye de kasmadım. iş değiştirirken maaşı pek önemsemedim, seveceğim şirketleri maaşa pek bakmadan tercih ettim. borsa vs'ye vakit ve motivasyon ayırmayı da hayatı kaçırma ve para sevgisini abartma olarak gördüm.

tüm bunlarda temel varsayımım da emeğimle her zaman kendime yetecek kadar kazanacağım ve fazlasına da ihtiyacım olmamasıydı. hastalık vs gibi durumları, TR'deki berbatlaşan emeklilik şartlarını dikkate almıyordum.

evlenirken aynı zamanda yeni bir işe giriyordum. o süreçte bir ailenin sorumluluğunu almak vb şeylerden dolayı ilk defa maaşı önemsedim ve 8 ay önceki işimdeki maaşımın 2 katından azını kabul etmedim. ufaktan birikim yapmaya başladım ama biriktirdiğimi dolar yapıyordum sadece.

pandemi ve sonrasında hem pandemi psikolojisi, hem yaşımın ilerlemesi, hem emlak piyasasının kötü olması-kiraların uçuşu vs sebeplerle ev ve araba alma fikirlerine yatkınlığım artmaya başladı. yine aynı süreçte serbest çalışıp az daha az öğretici, dinamik olsa da daha fazla kazanabileceğim işlere evet dedim. sonra da normaldeki iş yükümden daha fazlasını almaya başladım enflasyonla baş edebilmek için. bunun sonucunda bir araba aldık. ev hala uzak bir şey gibi düşünürken geçen sene ev sahibi evi satıyorum dedi. kira 3 bin veriyorduk ama çıkıp aynı eve girsek 10 bin olacaktı. gözümüzü karartıp krediyle ev aldık. kredi taksidi 20 bin. aynı evin kirası şu an 20 bin.

eve gözümü kararttıktan sonra bu konulardaki cesaretim çok arttı. Aynı şekilde geleceğimi garantiye alma konusundaki kaygım daha fazla arttı. geçen sene bu zamanlarda borsa yatırımına başladım.

hedefim 10-12 yıl içerisinde hiç çalışmasam da geçinecek kadar birikim yapmak. 5-7 yıl içerisinde de tam zamanlı çalışmayı bırakacak lükse sahip olmak.

özetle, geriye dönüp bakınca çok pişman değilim, çünkü ilgilendiğim alanlarda okuma yaptım, ilgilendiğim şeyler üzerine çalıştım vs. Bunlar beni şu anki ben yaptı. emeğimle çalışabildiğim teknik bir iş yapıyorum, sosyal bilimler konusunda birikimim var az buçuk vs. Diğer yandan da tamamen kendimi kaptırma şeklinde olmasa da keşke biraz birikim ve yatırım eğilimim olsaydı diyorum. Ucuzundan da olsa bi araba, bi ev alsam, biraz kenara atıp yatırım yapsam şimdi daha iyi durumda olurdum.